Komentarze do czytań - Wtorek, XVIII Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: ks. Mateusz Oborzyński

Pierwsze czytanie: Jr 30, 1-2. 12-15. 18-22

Czytając Pismo Święte, można postawić sobie pytanie: Jaki właściwie jest Pan Bóg? Czy On jest sprawiedliwy, czy miłosierny? Odpowiedź jest paradoksalna: Pan Bóg jest i sprawiedliwy, i miłosierny. Dobrym przykładem jest dzisiejsze czytanie z Księgi Proroka Jeremiasza. Pan Bóg mówi Izraelitom, że przyszła na nich kara w postaci najazdu króla babilońskiego, Nabuchodonozora oraz zburzenia Jerozolimy i spalenia Świątyni. Stało się tak z powodu ich grzechów, upartego serca, które nie chciało się nawrócić. Jednakże Pan Bóg nie zostawia Izraelitów swojemu losowi. Zapowiada im, że nastąpi odrodzenie moralne narodu przez tajemniczego władcę, który będzie pochodził z rodu Dawida. W świetle Nowego Testamentu wiemy, że ów król Izraela to nikt inny jak Jezus Chrystus, który narodził się z domu i rodu Dawida. On jest Tym, który sprawił, że grzech został pokonany, że Duch Święty przyszedł do Kościoła na ludzi i On sprawia, że domy dusz ludzkich zostały odbudowane. To w Jezusie Chrystusie Miłosierdzie i Sprawiedliwość Boga nie wykluczają się, ponieważ całą karę za grzech Pan Jezus wziął na siebie, a ludziom ofiarował miłosierdzie. Pięknie to ujął Święty Jan Chryzostom: Do Chrystusa należała walka, do nas zwycięstwo.

Psalm responsoryjny: Ps 102, 16-17. 18-19. 20-21. 29 i 22-23

Psalm 102 jest jednym z tak zwanych siedmiu psalmów pokutnych. Jako całość opisuje on udrękę indywidualną osoby, którą dręczą wielkie bóle i która wylewa swój żal przed Panem Bogiem. Jednakże w pewnym momencie psalmista zmienia tonację i zaczyna mówić o odbudowaniu Syjonu, Ludu Bożego z ruiny i o Łasce Pana, jakiej udzieli im, kiedy ich nawiedzi. Interpretując ten psalm z perspektywy chrześcijańskiej, możemy zobaczyć, że chrześcijanin łączy swój ból z bólem Kościoła, podobnie jak czynił to Święty Paweł, który pisał, że ma troskę o wszystkie kościoły i solidaryzuje się z każdym z członków założonych przez siebie wspólnot. Zatem powodzenie Kościoła może być i moim powodzeniem, powodem mojej radości, natomiast niepowodzenie Kościoła jest moim bólem i moim smutkiem. Jak bardzo jest to dziś potrzebne, kiedy wielu chrześcijan dystansuje się od Kościoła, nie rozumiejąc, że Kościół jest Ciałem Chrystusa, gdzie hierarchia i świeccy są tak naprawdę jednością, bo łączy ich jeden Chrzest, jedna wiara, jeden Duch Święty. Zatem patrząc na nasze codzienne bolączki pamiętajmy, że modląc się o dobra Kościoła, modlimy się tak naprawdę o dobro nas wszystkich, dobro duchowe Mistycznego Ciała Chrystusa.

Ewangelia: Mt 14, 22-36

Cud z kroczeniem Pana Jezusa po wodzie ukazuje nam, że Pan Bóg doświadcza człowieka, aby ukazać mu jego kruchość i aby nauczyć go pokory i zaufania. Dlaczego bowiem Pan Jezus wyprawił swoich uczniów na drugą stronę jeziora, a sam nie wsiadł do łodzi? Uczniowie jednak nie zadawali pytań, tylko wyprawili się. Gdy nadeszła burza, byli bezradni. Wtedy Pan Jezus przyszedł do nich, krocząc po wodzie, by wzmocniła się ich ufność. Również epizod z Piotrem pokazuje, że nawet będąc blisko Pana Jezusa, można zwątpić w Jego moc. Piotr został po raz pierwszy upomniany przez Mistrza i tych upomnień było więcej w jego życiu. Jednakże zawsze powstawał i szedł dalej. Interpretując to wydarzenie duchowo można uznać, że jeziorem jest cały świat, w którego historii Kościół pielgrzymuje, a burza to wszystkie prześladowania i trudności, jakie napotyka. Pan Jezus przebywa na wysokiej Górze, w Niebiosach u Boga Ojca i przychodzi do Swojego Kościoła przez wielkich świętych, którzy wprowadzają reformy przez odnowę serca, na przykład papieża Grzegorza VII, Świętego Franciszka z Asyżu czy Jana Pawła II. Święty Bernard z Clairvaux pięknie to ujął, że między pierwszym przyjściem Pana Jezusa, a drugim, na końcu czasu, istnieje trzecie, duchowe, kiedy przychodzi do naszych serc i do całej społeczności Kościoła.