Komentarze do czytań - Wtorek w Wielkim Tygodniu

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: o. dr. hab. Waldemar Linke CP

Pierwsze czytanie: Iz 49, 1-6

Co jest miarą owocności naszych działań i zabiegów? Osiągnięcie stawianych sobie celów w krótkim terminie bynajmniej tego nie oznacza. Kiedy możemy mówić o daremności naszego życia? Wszak wszystko zostawia ślad i „efekt motyla” opisany przez Edwarda N. Lorenza (1917-2008) jest już czymś, co jest obecne w naszej zbiorowej świadomości. Wiemy, że żadne wydarzenie nie mija bez konsekwencji. A jednak znamy uczucie wynikające ze znikomości wpływu, jaki wywieramy na życie społeczeństwa czy ludzkości. Zastanawiamy się, jakie znaczenie dla innych mają nasze wysiłki, co do ich życia wnoszą nasze upadki i wzloty. Miałkość i jałowość naszego istnienia ukazują się nam, gdy podsumowujemy jakiś kawałek naszej biografii lub uczestniczymy w czyimś pogrzebie. Nawet jeśli jesteśmy postaciami ważnymi na lokalną lub ogólną skalę, szybkość, z jaką wydarzenia popłyną swoją drogą w przypadku naszej poważnej choroby lub śmierci, bardzo nas deprymuje. Tylko Bóg zapamiętuje nas, nie nasze prace i dokonania, osiągnięcia i porażki, ale nas jako osoby. „Wsławiłem się w oczach Pana, Bóg mój stał się moją siłą”.

Psalm responsoryjny: Ps 71 (70), 1-2. 3-4a. 5-6b. 15 i 17

W życiu można robić bardzo różne rzeczy: poświęcić się służbie ludzkości albo szukaniu przyjemności czy ekscytujących wrażeń, wykonywać prace pożyteczne dla innych lub służebne, albo zabiegać o własny rozwój. Skupienie się na własnym życiu wiąże się jednak z nieuchronnym ryzykiem, że ulotność tego życia doprowadzi nas do rozczarowania, wręcz desperacji, ponieważ jest ograniczone do krótkiego czasu naszej doczesnej egzystencji. Gdy sens naszego życia ulokujemy w Bogu, a treścią naszego istnienia uczynimy wychwalanie Jego sprawiedliwości, miłości, mądrości, nasze życie nabiera innego ciężaru gatunkowego. Dlatego „będę wysławiał Twoją sprawiedliwość”.

Ewangelia: J 13, 21-33. 36-38

Identyfikacja osoby zdrajcy przedstawiona jest w Ewangelii wg św. Jana w sposób bardzo szczegółowy i specyficzny. Uczniowie nie zwracają się do Jezusa wprost i jeden przez drugiego (por. Mt 26,22), jeden po drugim (Mk 14,19) czy jeden drugiego (Łk 22,23) z pytaniem o tożsamość tego, kto dopuści się tego strasznego czynu. Piotr zwraca się do umiłowanego ucznia, by uzyskał tę informację, a Jezus tylko temu ostatniemu daje znak, kto jest zdrajcą. Rozmawia z Judaszem, ale uczniowie myślą, że wydaje mu rutynowe polecenia związane z jego rolą we wspólnocie. Jezus natomiast wiedział, że w Judaszu działa ten, który wziął sobie za cel doprowadzenie do śmierci Pana. „Jezus (…) wszystkich znał i nie potrzebował niczyjego świadectwa o człowieku. Sam bowiem wiedział, co w człowieku się kryje” (J 2,24-25). Szatan natomiast nie wiedział, że realizując swój plan, doprowadzi do wywyższenia Syna Bożego, który wtedy wszystkich przyciągnie do siebie (J 12,32).