Komentarze do czytań - wtorek, VII tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: Mateusz Mickiewicz, kleryk V roku warszawskiego WMSD
 

Pierwsze czytanie: Jk 4,1-10

O co się modlę? O zdrowie, siły, dobre samopoczucie, zdany egzamin? A może tak naprawdę zależy mi tylko na tym, żeby Pan Bóg potwierdził moją wolę, podczas gdy ciągle deklaruję: ,,Bądź wola Twoja”?

Święty Jakub pokazuje dziś, że bardzo realne jest niebezpieczeństwo ,,złej modlitwy”. A jaka modlitwa, takie nasze życie. Autor listu nie pozostawia nas jednak w beznadziei, ale z troskliwością dobrego kierownika duchowego podpowiada nam, jaka modlitwa podoba się Bogu i jest naprawdę owocna.

Fundamentem takiej modlitwy jest przyjaźń z Bogiem, przy jednoczesnym odrzuceniu ,,świata” - a więc tego, co się Bogu sprzeciwia. Wiemy jednak, że ,,nieprzyjaźń ze światem”, o której pisze św. Jakub, nie jest owocem jakiejś jednorazowej decyzji. Ciągle grozi nam powrót do starego sposobu życia, do wybierania łatwiejszych dróg, do realizowania tylko swojej woli. I w tej perspektywie, zawiedzeni sobą, możemy w końcu dojść do granicy rozpaczy, bo czyż nie ,,zazdrośnie pożąda [Pan] ducha, którego w nas utwierdził?”. Słowo Boże daje nam jednak zapewnienie: Pan ,,daje zaś tym większą łaskę”! Właściwą postawą wobec Boga jest przede wszystkim pokora, a więc uznanie własnej bezradności, ale zarazem nadzieja, że z Jego łaską wszystko jest możliwe. Paradoksalnie właśnie wtedy, kiedy doświadczamy własnej niemocy, możemy odkryć niezwykłą moc Pana Boga. Przystąpmy bliżej do Boga, a On przybliży się do nas!

Psalm responsoryjny: Ps 55,7-8.9-10.11 i 23

Psalm 55 to poruszająca opowieść o zawodzie doznanym w przyjaźni. W sytuacji osamotnienia, zdrady, psalmista chciałby uciec, ,,wyszukać sobie schronienie”. To stan, który może nam być naprawdę bliski – może właśnie dzisiaj doświadczam jakiegoś ,,wichru i nawałnicy” w relacjach z innymi, może ktoś zawiódł moje oczekiwania?

Psalmista nie pozostaje jednak w rozpaczy – do głosu dochodzi delikatne, a zarazem stanowcze wezwanie, płynące jakby od Bożego Ducha: ,,Zrzuć swą troskę na Pana, a On cię podtrzyma”. Bóg nas nigdy nie zawiedzie. Ufając Jego przyjaźni, przejdziemy każdy kryzys w ludzkich relacjach.

Ewangelia: Mk 9,30-37

Dzisiejszą Ewangelią Pan Bóg zdaje się nas niejako podprowadzać pod rozpoczynający się już jutro Wielki Post. Pan Jezus wyraźnie zapowiada uczniom swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Jednak oni mają serce zajęte czymś zupełnie innym – szukaniem własnej wielkości, która jest zupełnie niekomplementarna z przyjęciem krzyża. Łatwo jest nam być przy Jezusie uzdrawiającym, rozmnażającym chleb, przemienionym na górze… Ale dziś Pan chce urealnić naszą drogę wiary – ona zawiera momenty świetliste i radosne, ale jest też związana z krzyżem, z cierpieniem, jeśli tylko autentycznie ją podejmujemy. Jeżeli Jezus zapowiada nam to, co trudne, to znaczy, że traktuje nas naprawdę poważnie. Zechciejmy dziś wsłuchać się z pokorą serca w Jego pragnienia – On chce objawiać swoją moc w naszym życiu także w godzinie krzyża.

To przyjęcie krzyża paradoksalnie wiąże się właśnie z postawą dziecka – nie infantylną, ale postawą synowską – wszak do tego ciągle wychowuje swoich uczniów Chrystus. On – Syn Ojca – chce właśnie przez cierpienie dać nam wzrost, abyśmy z dnia na dzień stawali się synami i córkami dobrego Boga.