Komentarze do czytań - Wtorek, II Tydzień Wielkiego Postu

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: dr Andrzej Kosiński

Pierwsze czytanie: Iz 1,10.16-20

Bóg słowami proroka Izajasza wytrwale wzywa nas do szczerego nawrócenia! Jego początkiem jest słuchanie słowa Pańskiego, które zachęca nas do czynienia dobra. Bóg, jak dobry pedagog, mówi: „Przestańcie czynić zło! Zaprawiajcie się w dobru!”. Zwróćmy uwagę na to, że choć biorąc pod uwagę słabość ludzką, obiecuje „zażywanie dóbr ziemskich”, to zależy Mu na czymś znacznie większym: chce abyśmy mieli życie, aby „miecz nas nie wytępił”, aby Jerozolima nie podzieliła losów Sodomy i Gomory. Z historii wiemy, że jednak Jerozolima została zniszczona jak wspomniane miasta symbolizujące upadek moralny. Jest to symbol skutków ludzkiej nieprawości, odchodzenia od Boga, który jest troskliwy, cierpliwy, łaskawy, ale i – mówiąc po ludzku – zazdrosny o każdego człowieka i o czas, który ten poświęca na modlitwę i pielęgnowanie relacji z Najwyższym. Każde nasze odejście od Boga sprawia Mu wielki ból i rozczarowanie. Czy jednak Pan porzuca człowieka i go ostatecznie potępia? Żadną miarą!

Bóg daje nam wielką obietnicę Jego miłosierdzia: „Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, jak śnieg wybieleją; choćby były czerwone jak purpura, staną się białe jak wełna”. Czy nasze nawrócenie jest tak trudne wobec wspaniałej obietnicy Boga?

Psalm responsoryjny: Ps 50,8-9.16bc-17.21 i 23

Psalmista rozpoczyna słowami o składanych Bogu ofiarach, które często stają w sprzeczności z jakością życia ofiarodawców. Zwróćmy jednak uwagę na słowa: „Kto składa ofiarę dziękczynną, ten cześć Mi oddaje”. Bóg przyjmuje wszelkie ofiary, ale najbardziej miłe jest Mu dziękczynienie. Dlaczego właśnie ono? Otóż modlitwa dziękczynienia i uwielbienia jest bezinteresowna! Zwracamy się wtedy do Pana nie z powodu, że czegoś potrzebujemy, ale dlatego, że wychwalamy wszystkie Jego przymioty, które wpływają na naszą szczerą relację z Panem i Zbawicielem. Niechaj modlitwa uwielbienia towarzyszy nam jak najczęściej w codziennym życiu.

Ewangelia: Mt 23,1-12

Zazwyczaj interpretujemy tę perykopę jako Jezusowe wezwanie do pokory i odrzucenie powierzchownych uczynków faryzeuszy, którzy nakładają wielkie ciężary na wierzących, podczas gdy sami pysznią się swoją pozycją. Katedra Mojżesza to szczególne miejsce w synagodze, gdzie zasiadali przywódcy religijni i było ono metaforycznie określane jako miejsce Mojżesza lub jako tron Tory. Miało symbolizować sukcesję nauczycieli Prawa na przestrzeni wieków. Midrasz „Rabba” do Księgi Wyjścia 43,4 podaje, że uczyniono dla Mojżesza katedrę jak dla adwokatów, na której się siedzi, a wygląda się na stojącego. Faryzeusze z pewnością nie tylko rozszerzali filakterie i wydłużali frędzle u krańców szaty zwanej „cicijot”, ale i chętnie zasiadali na tej katedrze, bo to dodawało im przepychu i uwypuklało znaczenie ich pozycji. 

Jezus, zwracając się do słuchających Go tłumów, nie tylko odrzuca taką faryzejską postawę, ale przede wszystkim wskazuje na nowy porządek: dotychczasową władzę kapłanów i uczonych w Piśmie przekazuje uczniom i apostołom. Jednakże w tym nowym porządku – w przeciwności do faryzeuszy – ma panować zasada: „Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony”. Pamiętajmy zwłaszcza w czasie Wielkiego Postu, że zasada ta nadal obowiązuje wszystkich chrześcijan.