Komentarze do czytań - Wtorek, II Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: ks. dr Leszek Rasztawicki

Pierwsze czytanie: Hbr 6, 10-20

Ton dzisiejszego słowa w Liście do Hebrajczyków wyraża głębię i moc nadziei. Nadziei, jako zachęty do pełnej gotowości i gorliwości o zachowanie dziedzictwa, jakim jest zbawienie. Dziedzictwo to zatem obejmuje rzeczy przyszłe i wieczne. Nie znaczy, że mamy zapominać albo odrzucać dziedzictwo ziemskie. Wręcz przeciwnie, poprzez aktywną służbę, uczynki miłosierdzia mamy budować i przemieniać to ziemskie dziedzictwo, oczekując jednocześnie dziedzictwa nieprzemijającego i wiecznego w Bogu. Jest to przyczynek również do wiecznej nagrody, udzielonej wytrwałym, którą noszą w sobie jako zadatek nieśmiertelności, opartej na trwałej i niezachwianej nadziei w Boże obietnice. Nadzieję trzeba doskonalić do końca aż do dnia ostatecznego.
     Wzorem tej wielkiej nadziei jest przykład Abrahama, ojca wielkiego zawierzenia Bogu. On uwierzył Bogu wbrew nadziei i uznał, że Bóg jest godzien wszelkiego zaufania. Ta nadzieja wyrażała przyszłe szczęście, które będzie okupione drogą przejścia przez wiele prób i ciemności. Poręka Boga jest niezawodna jako źródło niezachwianej nadziei. Jest to obietnica poparta przysięgą na Niego samego. W starożytności znany był zwyczaj odwoływania się do kogoś wyższego w momencie zawierania obustronnej umowy. Tutaj Bóg powołuje się na samego siebie. Ta gwarancja Boża jest kotwicą duszy jako wyraz bezpiecznej i silnej nadziei. Kotwica nie pozostaje zarzucona na morzu ludzkich spraw i zmagań, by tylko przetrwać nawałnice. Jest zakotwiczona o wiele dalej i głębiej, bo w samym Bogu i Jego obietnicy. Chrystus zarzucił kotwicę zbawienia na drugi brzeg, za zasłonę przybytku ziemskiego, przerywając zasłonę śmierci i grzechu poprzez zmartwychwstanie i powrót do domu Ojca.

Psalm responsoryjny: Ps 111, 1b-2. 4-5. 9 i 10c

Psalm ma charakter hymniczny uwielbienia Boga po wszystkie czasy, „a Jego chwała będzie trwać na wieki”. Psalm jest wyrazem świadectwa i zaproszeniem innych do wspólnego wychwalania Boga. Psalmista najpierw zachęca samego siebie do oddawania chwały Bogu wobec zgromadzenia sprawiedliwych. Zgromadzenie sprawiedliwych to liturgia wierzących w świątyni Pańskiej. Psalmista pragnie wychwalać wielkie dzieła Pańskie, które są godne rozważenia dla wszystkich kroczących drogą sprawiedliwości. Działanie Boga jest nacechowane Jego wspaniałością i majestatem. A szczególnie wyraża się w sprawiedliwości Bożej jako świadczenie dobra swojemu ludowi. Sprawiedliwość Boża jest obecna w całej historii Izraela, a szczególnym miejscem dziękczynienia i uwielbienia Boga jest kult publiczny, sprawowany w Świątyni, jako wyraz publicznego świadectwa i wspólnotowego wychwalania Boga.

Ewangelia: Mk 2, 23-28

Jezus jest Panem szabatu. Szabat od początku był dniem Pańskim. Jest to dar Boga dla człowieka, który znajduje prawdziwy odpoczynek w Bogu. Największym darem szabatu jest sam Bóg. Nie trzeba zatem szukać większych i innych darów. Jezus, przechodząc przez dojrzałe pola pszenicy, daje uczniom do spożywania z ich owoców. Ten dar Boga to nie tylko zaspokojenie podstawowej potrzeby człowieka, jaką jest głód. Pan Jezus wprowadza uczniów w prawdziwy dar, jakim jest On sam. To Jezus ofiaruje siebie samego jako pokarm z najczystszej pszenicy, jaką jest Jego miłość. Przyjęcie daru Jezusowego jest najpełniejszą drogą, która zaspokoi głód naszej duszy i ciała. Nie chodzi zatem o czysto fizyczne spojrzenie na szabat, szukając jedynie odpoczynku i zaspokojenia naszych materialnych potrzeb. Szabat ma nam uświadomić, że wszystko jest darem Boga, a największym jest Syn Boży, ofiarowany nam na zbawienie.