Komentarze do czytań - wtorek, II Tydzień Wielkiego Postu

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: ks. Tadeusz Siewko

Pierwsze czytanie: Iz 1, 10.16-20

Prorok Izajasz wyraźnie ubliża swoim słuchaczom, porównując ich do mieszkańców Sodomy i Gomory – miast, które Bóg zmiótł z powierzchni ziemi, zsyłając deszcz siarki i ognia za ich bezecne występki i brak gościnności (Rdz 19, 1-29). Pomimo tak ciężkich oskarżeń prorok wskazuje drogę naprawy: przestańcie czynić zło, zaprawiajcie się w dobru! – woła. Nie jest bezlitosnym sędzią, który wydaje surowy wyrok, lecz daje możliwość obrony: Spór ze Mną wiedźcie – mówi, to znaczy przedstawcie swoje racje, uczciwie, jak w sądzie. Bóg pokazuje, że nie chce potępiać swojego ludu, ale dać mu możliwość obrony, wejść z nim w relację. W zamian pragnie oczyścić z wszystkich, nawet tych najgorszych grzechów: choćby były czerwone jak purpura, staną się białe jak wełna – obiecuje. Ukazuje w ten sposób swoje nieskończone miłosierdzie, które nie powstało dopiero w Nowym Testamencie, ale było obecne także na wcześniejszym etapie historii zbawienia. Bóg jest niezmienny, dlatego od samego początku ukazuje ludziom zarówno swoją sprawiedliwość – przez napiętnowanie grzechu – jak również swoje miłosierdzie przez wybaczenie. Dzięki posłuszeństwu Bogu otrzymuje się łaskę, lecz oporni względem Niego – zginą od miecza.

Psalm responsoryjny: Ps 50, 8-9.16bc-17.21.23

W psalmie 50 Bóg zwraca uwagę człowiekowi na związek między moralnością a religijnością. Można być osobą bardzo religijną, składać Bogu znaczne ofiary, długo się modlić, jednak nie ma to większego sensu, jeśli nie wypełnia się Bożych przykazań, nie jest się wiernym Przymierzu, które Bóg zawarł z człowiekiem, w którym wymaga od niego właściwego postępowania. Jeśli człowiek postępuje niegodziwie, to nawet ofiara nie złagodzi gniewu Bożego, raczej stanie się przyczyną kary, jaką Bóg ześle. Uczciwe postępowanie i ofiara dziękczynna podobają się Najwyższemu.

Ewangelia: Mt 23, 1-12

Jezus piętnuje styl życia uczonych w Piśmie i faryzeuszy. Uważali się za wiernych Bogu, ponieważ znali całe Prawo Starego Przymierza i potrafili je interpretować. Różnych przykazań i przepisów było ponad sześćset, zwykli ludzie najczęściej nie znali ich wszystkich, nie mogli więc ich wypełniać, dlatego przez ludzi wykształconych byli często traktowani jako niewierni. Uczeni w Piśmie byli szanowani i często uważali się za lepszych ludzi, ponieważ znali wszystkie Boże przykazania. Wierność Bogu w religii żydowskiej polega przede wszystkim na zachowaniu prawa danego przez Jahwe Mojżeszowi. Jezus potwierdza wiedzę uczonych, jako następców Mojżesza i nakazuje posłuszeństwo względem nich. Piętnuje jednak ich hipokryzję pokazując, że sami wcale tych przykazań nie wypełniają. Zabrania ludziom naśladować ich pychę i wyniosłość. Tymczasem Jezus ukazuje, że jedynym naszym nauczycielem, mistrzem i ojcem jest Bóg. To Jego mamy naśladować, zwłaszcza w służbie bliźniemu i przez wybór ostatniego miejsca.