Ewangeliczne przykłady nawróconych pogan są na początku Adwentu niezwykle wymowne.
Komentarze Bractwa Słowa Bożego, ks. dr Adam Dynak
Pierwsze czytanie: Iz 11, 1-10
Czytamy dziś charakterystyczny, dobrze znany fragment Księgi Izajasza. Dla wielu ludzi tekst ten, jak żaden inny, kojarzy się z przeżywanym obecnie okresem liturgicznym. Proroctwo to emanuje głębią poetycką, ale jeszcze bardziej bogactwem teologicznym. Stanowi tekst sztandarowy adwentowej liturgii słowa, przez co dla wielu jest rozpoznawalny, osłuchany, co nie znaczy, że w pełni zrozumiały. Fragment ten nie należy bowiem do prostych i łatwych w interpretacji. Chodzi przede wszystkim o tajemniczą postać: kto to jest i kiedy się pojawi? Czy sam prorok był świadomy, co i kogo przepowiadał? Wydaje się, że nie był w pełni świadomy tego, co głosił. Był pokornym sługą prawdy, która nieskończenie przerastała go. Z perspektywy chrześcijańskiej w tajemniczej postaci z wizji Izajasza rozpoznajemy Jezusa Chrystusa. Jak jednak rozumieć poetycko przedstawioną rzeczywistość w czasach Jego pojawienia się: zgoda, pokój, harmonia, wzajemna miłość, powszechna znajomość Pana. Jezus głosił wszystkie te wartości, z tego powodu oddał życie. Dlaczego więc tak mało dostrzegamy tych treści w chrześcijańskim świecie? Czy dlatego, że Jego uczniowie nie stoją na wysokości zadania, czy też pełne spełnienie się tych wizji łączy się z powtórnym przyjściem Pana na ziemię? Z pewnością jedno i drugie.
Psalm responsoryjny: Ps 72 (71) 1-2, 7-8, 12-13, 17
Słowa psalmu stanowią wyznanie wiary w prawdziwość tego, co Bóg ogłasza przez swego proroka: Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie. Wierzący wyrażają głęboką tęsknotę za pokojem, który jest darem Boga. W różny sposób rozumiano pokój w dziejach zbawienia i na różne sposoby próbowano go zaprowadzać. Te wysiłki trwają również dziś i będą nadal trwały. I dobrze, że tak jest, tak powinno być. Jezus nazwał błogosławionymi, szczęśliwymi tych, którzy zabiegają o pokój. Według Jego słów, zostaną nazwani synami Bożymi (zob. Mt 5, 9). Troska o pokój w przestrzeni globalnej i lokalnej, jak i tej najbardziej osobistej, we wszystkich sferach życia, jest zadaniem uczniów Jezusa Chrystusa, który jest Królem Pokoju. Ta prawda powinna nieustannie poprzedzać wszystkie, nawet najbardziej wzniosłe wysiłki na rzecz pokoju.
Ewangelia: Łk 10, 21-24
W krótkim fragmencie ewangelicznego tekstu dominuje motyw radości. Raduje się Jezus i szczęśliwymi też zostali nazwani Jego uczniowie. Nie przypadkowo czytamy te słowa na początku Adwentu, który ze swej natury jest czasem radosnego oczekiwania na spotkanie z przychodzącym Panem. Jeżeli nawet czas adwentowego przygotowania przewiduje elementy życia pokutnego, to w żadnym wypadku nie może to być gnębienie siebie czy innych ludzi. Wszystkie postanowienia i wyrzeczenia mają jeden zasadniczy cel: oczyścić się ze wszystkiego, co przeszkadza przeżywać prawdziwie chrześcijańską radość. Smutne chrześcijaństwo posiada swoje źródło w grzesznym życiu i słabej wierze. Smutne chrześcijaństwo nie zasługuje na swoją nazwę, jest karykaturą siebie samego. Czystość serca, intencji, postępowania czyni człowieka prawdziwie radosnym. Osiągnięcie tego rodzaju radości na adwentowej drodze jest wyzwaniem dla każdego z nas.
Co? Gdzie? Kiedy?
