Komentarze do czytań - Środa, XXIX Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: Agnieszka Wawryniuk

Pierwsze czytanie: Rz 6, 12-18

Święty Paweł naucza, że życie w grzechu trzeba utożsamiać z niewolą. Niestety, nie zawsze do nas to dociera. Nierzadko myślimy: mój grzech - mój wybór. Nie zauważamy, że uwikłanie w zło nakłada na nas kajdany i zamyka na Boga. Ta niewola krępuje nam ruchy, rodzi wyrzuty, napełnia lękiem, odbiera pokój serca i radość życia. Na szczęście to zniewolenie można złamać. Dopóki żyjemy, możemy wyjść z sideł złego i zwrócić się ku Bogu. Nie zawsze jest to łatwe, często bywa bolesne, nierzadko wymaga wiele samozaparcia i pracy nad sobą. Pomyślmy dziś o naszych niewolach, o kajdanach pychy, zazdrości, nieczystości i lenistwa; o pętach chciwości i zazdrości, o nękającym nas nałogach i złych nawykach. Dlaczego pozwalamy, by panował nad nami grzech? Bo tak przyjemniej, łatwiej, wygodniej? Niestety, zgoda na to, by zło wzięło w nas górę, ma ogromną cenę.

Święty Paweł przestrzega nas przed opanowaniem przez grzech i wzywa do poddania się w „niewolę sprawiedliwości”. On był przekonany o tym, że nigdy nie stracimy, gdy będziemy posłuszni Bożym regułom. Czy my myślimy podobnie? Do czego nam bliżej: do grzechu czy sprawiedliwości? Pan chce naszego zbawienia, ale nie zbawi nas bez nas.

Psalm responsoryjny: Ps 124, 1b-3.4-6.7-8

Świadomość tego, że Bóg jest po naszej stronie, stanowi dla nas wielką pociechę i umocnienie. On nigdy się od nas nie odwraca. Jest przy nas w chwilach radości i smutku, pokoju i walki, w momentach pokus i wątpliwości. Gdyby nawet wszyscy nas opuścili, On nigdy od nas nie odstąpi. To On uzdalnia nas do walki ze złem, do powstawania z upadków, do opierania się grzechowi. Wierzysz w to?

Szatan działa jak wir wodny. Nieustannie próbuje nas wciągnąć w grzech, utopić w wodach namiętności i żądz, zalać pokusami. Czai się na nas jak dzikie zwierzę, ciągle atakuje, zastawia pułapki. Sami nie dalibyśmy rady, ale mamy pomoc, mamy Boga, który przychodzi na ratunek, Pana, który słyszy każde nasze wołanie i krzyk rozpaczy. Wołajmy do Niego w momencie zagrożenia, w niebezpieczeństwach duchowych i fizycznych, w dotykającym nas lęku i przerażeniu. Nie jesteśmy sami, mamy Boga, który nigdy nas nie zostawia. W Jego Imieniu nasza nadzieja i wsparcie. On nigdy nie zawodzi.

Ewangelia: Łk 12, 39-48

Dzisiejsza Ewangelia każe nam zastanowić się nad naszym obdarowaniem; nad własnym powołaniem, talentami, możliwościami, zadaniami. Nie otrzymaliśmy tego wszystkiego przez przypadek. Jezus przypomina, że nie wolno nam porzucać naszych powinności. Jaką jestem matką, jakim ojcem, księdzem, pracownikiem, przełożonym? Czy nie gardzę tymi, którzy zostali mi powierzeni? Czy nie zaniedbuję ich? Czy ponad moje obowiązki nie przedkładam przyjemności i uciech? Każdemu z nas dano bardzo wiele, choć nierzadko tego nie dostrzegamy. Nie doceniamy naszego małżeństwa, kapłaństwa, życia zakonnego, pracy, zdolności. Pozwalamy, by nam spowszedniały, dajemy się złapać w sidła rutyny. Często przestaje nam zależeć na czymkolwiek, już nie chcemy od siebie wymagać. Łatwo przychodzi nam porzucenie tego, do czego zostaliśmy zaproszeni. Nie powtarzajmy, że niczego nie mamy, że nasze powołanie, zawód czy talenty nie są niczego warte i nikomu niepotrzebne. Nie trwońmy i nie niszczmy tego, co otrzymaliśmy. Pan Bóg się nie pomylił. On stawia nam konkretne wymagania. Zauważmy je, przyjmijmy i nigdy nie porzucajmy. U Boga nie ma przypadków i pomyłek. Wielkie dary pociągają za sobą wielkie wymagania. Najwyższy wymaga, bo kocha…