Komentarze do czytań - Środa, XII Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: Radosław Molenda

Pierwsze czytanie: Rdz 15, 1-12. 17-18

Bóg pomny na swój wybór Abrama, by stał się ojcem wielu narodów (Rdz 12), sowicie mu błogosławi i po udziale w wyprawie wojennej królów mezopotamskich po raz kolejny przypomina mu o swoich obietnicach. W efekcie poznajemy znamienny w całej historii zbawienia obraz przymierza Boga z ludźmi.

Abram, słysząc po raz kolejny obietnice Pana, skarży się na swój sędziwy wiek, wypominając Bogu, że jego spadkobiercą będzie nie potomek, ale sługa - Damasceńczyk Eliezer.

Skarga Abrama to reakcja człowieka racjonalnego, który chce znać odpowiedzi na wszystkie pytania, chce wszystko rozumieć. Dlatego gdy Bóg potwierdza Abramowi wszystkie swoje obietnice – ten wierzy, i to Bóg poczytuje mu za zasługę, jednak domaga się znaku. Bóg więc formalizuje wypełnienie obietnic, zawierając z Abramem oficjalne przymierze - na swój unikalny sposób.

Bóg zawiera z Abramem przymierze, kiedy on śpi. Dlaczego? Ponieważ to Bóg z człowiekiem zawiera przymierze. Bóg potrzebuje - jak w biblijnej scenie stworzenia śpiącemu Adamowi – Ewy - naszej bierności, powolności Jemu, aby to On mógł działać! I wtedy dzieje się najwięcej, gdy pozwalamy Mu działać.

Bóg nie zraża się naszymi skargami, pretensjami do Niego i pytaniami: dlaczego? Jak się to stanie? Potrzebuje jedynie, by Mu zaufać i dać Mu w naszym życiu działać.

Psalm responsoryjny: Ps 105, 1-2. 3-4. 6-7. 8-9

Głoście dzieła Jego wśród narodów! Pochwalny Psalm 105 przypomina nam zbawcze działanie Boga w dziejach świata: potomków Abrahama, synów Jakuba. Boga, który pamięta o swoim przymierzu, obietnicy danej tysiącu pokoleń. Szczyćmy się więc Jego świętym imieniem.

Ewangelia: Mt 7, 15-20

I znów kolejny fragment Ewangelii wg św. Mateusza z Kazania na Górze, swoistego, Bożego savoir vivre, który wykłada Jezus Bożemu ludowi.

Dziś słyszymy, że mamy strzec się fałszywych proroków przychodzących w owczej skórze, a w rzeczywistości są „drapieżnymi wilkami”, które chcą nas zwieść i sprowadzić na manowce.

Któż to są ci zakamuflowani drapieżnicy? Jezus znowu nie daje miejsca na domysły i daje prostą radę: Poznacie ich po ich owocach.

Nie chodzi tu o to, jakich się kto dorobił sukcesów, bogactwa, powodzenia, powszechnego uznania i podziwu. Ewangelista Łukasz przywołując tę samą przemowę Jezusa, przytacza Jego słowa, że dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta.

Nie dopuść do tego, by ludzie po spotkaniu z tobą nie odchodzili choć trochę szczęśliwsi – mówiła Matka Teresa z Kalkuty. A jakimi owocami częstują nas ci, z którymi się spotykamy? Modlimy się z nimi, obdarowujemy nawzajem dobrym słowem, szacunkiem, pomocą? Czy może jesteśmy przez nich wciągani w pustkę, obmowę, nihilizm, kłamstwo? Po przeczytaniu artykułu w gazecie czy na portalu „katolickim” niby pochylającym się nad wypaczeniami w Kościele – jesteśmy z miłością do Kościoła zatroskani o Jego sprawy, czy też negatywnie nakręceni raczej chcemy większość hierarchów wysłać w kosmos i wychodząc ze świątyni strząsnąć pył z butów?

A czy my nie powinniśmy przyjrzeć się, jakie owoce sami wydajemy?