Komentarze do czytań - Czwartek, XI Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: Wawryniuk Agnieszka

Pierwsze czytanie: 2 Kor 11, 1-11

Święty Paweł podchodzi do swojej misji bardzo pokornie. Nie wynosi się ponad innych głosicieli, otwarcie mówi o swoich brakach i słabościach. Wspomina też o wysiłkach, podejmowanych na rzecz Koryntian. Mówi o własnej bezinteresowności względem tych, do których został posłany. Z drugiej strony czuje dumę, iż może głosić Chrystusa innym ludziom. Wie, że jest narzędziem Boga, że wszystko, czego doświadcza, jest wynikiem działania Bożej łaski w jego sercu. Słuchając tych słów trzeba nam zauważyć harmonię, jaka panowała w duszy Apostoła Narodów. Jego wyważona postawa wobec ludów misyjnych może być motywacją dla każdego z nas. Czy zauważyliśmy w sobie zderzenie własnej słabości z Bożą łaską, czyniącą w nas i przez nas rzeczy, których nigdy byśmy się nie spodziewali? Popatrzmy dziś na poziom naszej bezinteresowności. Przecież nie wszystko musi przynosić nam zysk. Święty Paweł szukał profitów dla tych, których ewangelizował, a nie dla siebie. Jego radość z głoszenia była dodatkiem, a nie celem. On wiedział, że szczęście jest produktem ubocznym naszych trudów. Pamiętajmy o tym!

Psalm responsoryjny: Ps 111, 1b-2.3-4.7-8

Psalmista wzywa dziś do rozmyślania o Bożych dziełach i cudach. Zachęca do rozpamiętywania i rozważania tego, co Bóg uczynił światu i każdemu człowiekowi. Przypomina, że Boże dokonania świadczą o wielkości i potędze Najwyższego. Zaznacza, że nie zostały one zapomniane. Podobnie dzieje się z przykazaniami. Są ustalone na wieki wieków. Dlatego nikt nie może powiedzieć, że Dekalog przestał obowiązywać, że jest nieaktualny. Boże nakazy są zawsze dzisiejsze i słuszne.
Pomyślmy dziś nad naszym rozważaniem Bożych dzieł. Jak często o nich myślimy? Co budzi się w naszym sercu, gdy rozważamy historię stworzenia i zbawienia świata? Jak wygląda nasze podejście do Dekalogu? Nie dajmy się zwieść tym, którzy podpowiadają, że mamy inne czasy i inne okoliczności. Boże zasady obowiązują zawsze, bez względu na to, co głosi świat. Mimo wielu prób nie zmieściły się i dalej nie mieszczą w światowym lamusie. Są na to zbyt wielkie i piękne. 

Ewangelia: Mt 6, 7-15

Jezus daje nam dzisiaj „instrukcję obsługi” do modlitwy. Pokazuje, że jej sednem ma być uwielbienie, proszenie i przepraszanie. Przestrzega przed wielomówstwem, bo w mnogości słów często gubimy sens, wątek i uwagę. Modlitwa, której uczy apostołów, jest krótka i konkretna. Przypomina, że Ojciec wie, czego nam potrzeba, choć my często w to wątpimy. Nie dowierzamy, że On zna nasze potrzeby i braki. Jezus poucza też, byśmy do Boga zwracali się jak do ukochanego taty. To wezwanie jest niby proste i zrozumiałe, ale tak naprawdę dla wielu z nas bardzo trudne. Nasza relacja z Panem ciągle pozostawia wiele do życzenia, bo obraz Boga, jaki w sobie nosimy, bywa nierzadko zniekształcony i wykrzywiony. Zostańmy dziś z Modlitwą Pańską przez kilkanaście minut w ciszy serca. Rozważmy każde z jej wezwań. Powtarzajmy i rozpamiętujmy szczególnie to, które dotyka naszego ducha. Może Bóg chce nam przez nie coś ważnego powiedzieć? Stańmy dziś z otwartym sercem w Bożej obecności, przyjdźmy jak umiłowane dzieci do miłosiernego Ojca. Słuchajmy Go całym sobą.