Komentarze do czytań - Środa, VII Tydzień Wielkanocny

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: Joanna Człapska

Pierwsze czytanie: Dz 20, 28-38

Jakże trudne słowa kieruje dzisiaj do Kościoła, do każdego z nas, Paweł Apostoł. Najpierw mówi o prześladowaniach, o wilkach, które wejdą do stada i będą chciały je rozbić, rozproszyć. Potem przypomina słowa Pana Jezusa, że Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu (w. 35). I ta Pawłowa przestroga mogłaby nas zatrwożyć, gdyby nie inne fragmenty z kart Nowego Testamentu, gdzie czytamy: (…) narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan (Łk 2,11), czy A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata (Mt 28,20b). Zapewnienie o Bożej obecności w naszym życiu nie zwalnia nas jednak z czujności. Owe wilki, to ci, którzy odrzucili Boga, którzy żyją, jakby Go nie było, którym zadrą często są żyjący w zgodzie z Bożymi przykazaniami. Takim właśnie jest współczesny świat, w którym prawo pięści bądź naturalna selekcja chcą wziąć górę nad prawością i moralnością. Jak odnaleźć się w tym świecie? Jak zachować wertykalność w relacji z Bogiem i horyzontalność w relacji z człowiekiem? Jak, wobec stada wilków, czynić innym dobro, czerpać szczęście z dawania a nie brania? Na te i wiele innych pytań musi sobie odpowiedzieć chrześcijanin XXI wieku. Ważne jest, by pamiętać, że życie chrześcijanina, to nie idylla usłana płatkami róż. Jezus nie obiecywał nam, że pójście za Nim będzie łatwe, wręcz przeciwnie, powiedział: Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje! Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z powodu Mnie i Ewangelii, zachowa je (Mk 8,34-35). Droga, kierunek i wskazówki są zatem bardzo jasne. Pozostaje tylko decyzja, w której grupie chcę się znaleźć – w grupie wilków czy też pośród tych, którzy żyją na tym świecie, ale jakby już na nim nie żyli.

Psalm responsoryjny: Ps 68, 29-30. 33-35a. 35bc i 36bc

Psalm 68, którego pierwszych siedem wersetów rozważaliśmy w poniedziałek, odzwierciedla w swoisty sposób etapy historii zbawienia Izraela. W pierwszej części tego prorockiego hymnu przyglądaliśmy się Bogu, który jest nieustannie obecny ze swoim ludem. Dzisiaj dotykamy tajemnicy obecności Boga na wyżynach niebieskich i faktu, że to On jest najważniejszy, że to Jemu należy się cześć, chwała i błogosławieństwo. Bóg w swoim majestacie daje swojemu ludowi potęgę i moc.

Ewangelia: J 17, 11b-19

Jakże pięknie słowa dzisiejszej Ewangelii korelują z pierwszym czytaniem. Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy modli się do Ojca, by zachował w jedności z Nim tych, którzy nie są z tego świata, tak samo, jak i On nie był z tego świata. Prosi też Ojca, by uświęcił ich w prawdzie. Jedność między uczniami jest swoistym świadectwem działania i mocy Ducha, którego przyjście obiecał swoim uczniom sam Jezus po Zmartwychwstaniu.

Chrystus, jak to wielokrotnie bywało, patrzy w niebo i zwraca się do Ojca, i nie prosi za siebie, On modli się za nas. Wyprasza nam łaskę jedności i prawdy. I jedno, i drugie wypływa z miłości a Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim (1J 4,16b). Trwanie w Bogu i z Bogiem, życie sakramentami, miłowanie bliźnich, to droga, na którą zaprasza nas Jezus. To Droga, którą jest On sam, podobnie, jak Prawda i Życie, które utożsamia.

Jezus chce naszego uświęcenia, bo świętość jest przeznaczeniem każdego z nas. Jest jednak jeden warunek… To my musimy chcieć ją przyjąć, chcieć nią żyć, każdego dnia coraz bardziej jej pragnąć i w niej się doskonalić. Czy jest to pragnieniem mojego serca?