Komentarze do czytań - Środa, VII Tydzień Wielkanocny

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: Klementyna Pawłowicz-Kot

Pierwsze czytanie: Dz 20, 28-38

Urząd biskupa zajmuje szczególne miejsce w Kościele, ale jak dobrze wiemy, nie jest z automatu gwarantem świętości hierarchów. Słowa Pawła nie były czczym proroctwem.

Rola Pawła jako osoby nie związanej z kapłanami wskazuje na ważną rolę świeckich w Kościele. Szczególnie dobrze widoczną w prawosławiu, gdzie jest jedna duchowość dla wszystkich ochrzczonych, nie różnicuje się i nie wartościuje życia zakonnego i życia świeckiego. Każdy jest zaproszony do ascezy i modlitwy kontemplacyjnej. W tradycji zachodniej w ramach miejskiego monastycyzmu franciszkanów i dominikanów od XIII wieku powstawały Trzecie Zakony gromadzące osoby żyjące w świecie duchowością mnichów.

„Monastycyzm uwewnętrzniony” - tak Paul Evdokimov określił propozycję dla osób, które, nie odchodząc ze świata, podejmują trud bezkompromisowego, chrześcijańskiego życia. Współczesne miasta, podobnie jak za życia Pawła, są źródłem wszelkiego rodzaju pokus. Nie musimy wychodzić na pustynię, by realnie doświadczyć walki toczonej we własnym wnętrzu z lękiem, poczuciem własnej wartości, zagubieniem.

Módlmy się wspólnie i bierzmy każdy na swój sposób odpowiedzialność za stan Kościelnego stada, przyjmując zasadę, że „więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu”, i nie zapominajmy, że jesteśmy jedynie współpracownikami Boga.

Psalm responsoryjny: Ps 68, 29-30. 33-35a. 35bc i 36bc

Wiara i zaufanie w moc Boga są jedyną tarczą chroniącą nas przed atakami wszelkiego rodzaju wydarzeń. Choćbyśmy nie wiadomo jak się starali i pokładali wiarę we własne możliwości, wiedzę i doświadczenie, życie zawsze nas pokona. I to jest pocieszająca wieść, ponieważ od tego momentu możemy zacząć drugi, dojrzały etap życia.

Ewangelia: J 17, 11b-19

Jezus odchodząc, powierza ludzi w ręce Boga i nas samych. Misja głoszenia prawdy płynącej ze Słowa Bożego nigdy nie była drogą usłaną różami, ponieważ jest chodzeniem po mało uczęszczanych ścieżkach. Odkrywaniem nieznanego, wychodzeniem poza schematy, łamaniem stereotypów. Jesteśmy kochani przez Boga bez względu na to czy odważymy się podjąć to wezwanie, czy nie. Jego Miłość jest cierpliwa i łagodna, nie szarpie, ale delikatnie prowadzi, wskazując „palcem wydarzeń” na możliwość dokonania wyboru.

Podobnie, samotne wędrówki z plecakiem w nieznane są bogate w rozmaite doświadczenia. Z jednej strony trudne i ryzykowne często na granicy życia i śmierci. Ale z drugiej strony dostarczają niezapomnianych, pięknych wrażeń i radości, inspirujących innych do wędrowania szlakami Jezusa - do świętości.