Komentarze do czytań - Środa, Uroczystość Objawienia Pańskiego

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: Elżbieta Marek

Pierwsze czytanie: Iz 60, 1-6

Pan Bóg zawsze podtrzymuje w istnieniu swoje stworzenie, ale Jego dzieło – człowiek, będąc obdarzonym wolną wolą, zbyt często wybiera zło, degenerując siebie i pociągając wszystko wokół w dół za sobą. Bóg pragnie odnowić świat. Chce, żeby był miejscem szczęśliwym, pełnym obfitości. Wciąż trwa stwórcze, odnawiające działanie Boga, a zarazem pociągające wszystko w chaosie sprzed stworzenia działanie wielu ludzi. Najpiękniejsze stworzenie Boga zapada w mrok zła, grzechu i wszystko pociąga za sobą.
Ta walka między siłą dobra i zła rozgrywa się w sercu każdego z nas. Bóg mówi do nas dzisiaj: „Powstań! Wyjdź z mroku zła. Stań w prawdzie, mów prawdę, czyń prawdę w miłości. Otwórz szeroko swoje serce dla mnie. Świeć! Niech świeci twoje światło przed ludźmi, aby chwalili Ojca, który jest w Niebie. Czyń te pozornie drobne, dobre codzienne rzeczy, bo one mają moc przemieniania świata. Dzięki temu ludzie, którzy ciebie otaczają, zbliżą się do Mnie i będą szli przez życie, nucąc radośnie hymny na Moją cześć”.

Psalm responsoryjny: Ps 72, 1b-2.7-8.10-11.12-13

Cechą Boga jest sprawiedliwość. Nie jest to sprawiedliwość ludzka, zresztą tak bardzo różnie rozumiana i realizowana. W Królestwie Mesjasza, które już jest między nami, sprawiedliwość chrześcijan wynika z naśladowania i przynależności do swojego Pana. W Biblii sprawiedliwość Boża to synonim zbawienia. To wierność Boga przymierzu, czyli obietnicy wyzwolenia swojego ludu. Dla nas sprawiedliwość w szczególny sposób objawia się w Jezusie Chrystusie. Jezus od swojego przyjścia na świat utożsamia się szczególnie z potrzebującymi, ubogimi, uciśnionymi. Jest dla nich ratunkiem, oparciem, nadzieją pokoju i obfitości. Ci zaś, którzy należą do Niego, postępują sprawiedliwie, a sprawdzianem sprawiedliwości jest praktykowanie wzajemnej miłości.

Drugie czytanie: Ef 3,2-3a.5-6

Święty Paweł pisze List do Efezjan, będąc w więzieniu w Cezarei Nadmorskiej. Pisze do wspólnot w Efezie, mieście liczącym wówczas około 1 miliona mieszkańców i prawdopodobnie w Laodycei, odległej o około 250 kilometrów od Efezu. Żydzi uwięzili Apostoła, ponieważ byli oburzeni tym, co głosił.
Dla Żydów świat dzielił się na jehudim – Żydów i goim – innych, obcych. Świątynia żydowska odzwierciedlała ten podział. Był tam dziedziniec pogan oddzielony murem od pozostałych części świątyni. Odkryto nawet tabliczki, które były tam umieszczone, ostrzegające, że przekroczenie tego muru grozi śmiercią. Mur z kamieni jeszcze stał, ale święty Paweł swoim nauczaniem burzył mur między ludźmi, dlatego był dla Żydów bardzo niewygodny.
Św. Paweł nauczał, że Chrystus przez krzyż sprawił, iż cała ludzkość stanowi jedno. Każdy człowiek i cała ludzkość została odkupiona przez Jezusa. Apostoł podkreślał zjednoczenie pogan i Żydów, czyli całej grzesznej ludzkości. Zarówno jedni jak i drudzy potrzebowali odkupienia przez krzyż Chrystusa: Żydzi, którzy wcześniej otrzymali Prawo i przykazania oraz poganie do tej pory żyjący w niewiedzy. Rola świętego Pawła była niezwykła: apostołem pogan stał się Żyd, wychowany w tradycji żydowskiej, w żydowskiej ortodoksji (por.Ef 3,8-9). Przez niego Chrystus przełamał schemat przynależności do judaizmu.
Świat, który chce, żeby mury trwały, nadal istnieje. Nawet w samym chrześcijaństwie, w sercu chrześcijan. Takie mury trzeba zburzyć przy pomocy Bożej łaski. Wiara jest dla każdego człowieka niezależnie od inteligencji, pochodzenia, piękna, upodobań, posiadania dóbr różnego rodzaju. Jezus Chrystus zbawił każdego i wszystkich bez różnicy. Chrześcijanin jest nowym człowiekiem, a ta nowość postępowania opiera się na nowości wiary w Jezusa Chrystusa. Pielęgnujmy tę wiarę, aby w naszych sercach i postępowaniu była zawsze świeża.

Ewangelia: Mt 2, 1-12

Fragment Ewangelii według św. Mateusza, czytany dzisiaj podczas Liturgii, zawiera dwa bardzo ważne wątki. Pierwszy dotyczy prawdy, że Jezus jest prawdziwym Mesjaszem, obiecanym i zapowiedzianym w Starym Testamencie, a drugi, że jest On Zbawicielem nie tylko Żydów, ale całej ludzkości.
Herod, władca Judei (mianowany przez senat rzymski na króla, właściwie tetrarchę Judei ok. 39 r. p.n.e.), nakazał uczonym sprawdzić w pismach proroków, co jest napisane o Mesjaszu. Zrozumiał, uwierzył, że jest nim narodzone Dziecko, a jego reakcja była przerażająca – choć uważał się za Żyda (ściśle mówiąc, był Idumejczykiem, „nawróconym” na judaizm), postanowił zabić Mesjasza, Tego, na którego Izrael czekał tysiące lat.
Opis wędrówki Trzech Mędrców, nazywanych też Magami czy Królami, zdeterminowanych, by oddać hołd Jezusowi, pokazuje uniwersalny charakter Mesjasza. Mędrcy przybyli z daleka, na początku Jego ziemskiego życia, aby Go uczcić. Z tekstu tego wynika, że między tymi, którzy nie otrzymali Bożego objawienia, byli tacy, którzy szczerze szukali Boga i znaleźli Go.
We fragmencie Ewangelii dotyczącym Mędrców znajdujemy też dwie różne postawy w stosunku do Zbawiciela. Pierwsza to postawa Heroda, który zamiast z radością przyjąć wieść o narodzinach Jezusa i spełnieniu obietnic Boga, przeraził się, zadrżał o swoją pozycję i zrobił wszystko, by pozbyć się konkurenta do władzy. Był pełen pychy, arogancji, zaślepiony, przewrotny i zły. Sam stworzył sobie wewnętrzne piekło. Druga postawa dotyczy Mędrców. To ludzie poszukujący Boga, wytrwali i potrafiący współpracować z innymi, by osiągnąć wspólny cel, pełni pokory i uprzejmości, uważni na Boże natchnienia. Jest to postawa warta naśladowania, aby znajdować Boga w swoim życiu.