Komentarze do czytań - środa, IV tydzień zwykły

Komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: Mira Majdan

Pierwsze czytanie: 2 Sm 24, 2. 9-17

Niełatwo nam dziś zrozumieć, dlaczego akurat ten grzech Dawida okazał się aż tak ciężki. To prawda, że licząc swoich wojowników, Dawid pokazał, że liczy na własne siły, a nie na Boga. Od czasów Abrahama, któremu Bóg obiecał potomstwo tak niepoliczone jak gwiazdy na niebie, liczenie ludu było kwestionowaniem Jego obietnicy i wchodzeniem w Jego kompetencje. Czy jednak te argumenty są dla nas równie przekonujące, jak okazały się dla Dawida, gdy już po fakcie zastanowił się nad swoim czynem?
Grzech Dawida był zlekceważeniem Boga. Należał do tej samej kategorii, co złamanie postu, bezmyślne przystąpienie do komunii świętej, brak modlitwy, podejmowanie lub przekreślanie ważnych życiowych decyzji bez liczenia się z wolą Bożą. Grzechów, których często nawet nie dostrzegamy lub kwitujemy krótkim: „co to komu szkodzi”, mając na myśli to, że nie są one wymierzone wprost przeciwko naszym bliźnim, jak kradzież czy agresja.
Dawid czuł dobrze, że zgrzeszył, gdyż Bóg był dla Niego kimś żywym i konkretnym – a także Bogiem miłosiernym, w którego ręce oddał się z pełnym zaufaniem, pomimo nieczystego sumienia. To zerwanie więzi z Bogiem, a nie naruszenie abstrakcyjnego religijnego tabu, wywołało w nim ból i gotowość poniesienia wszelkich konsekwencji, aby ją przywrócić.

Psalm responsoryjny: Ps 32 (31), 1b-2. 5. 6-7

Jak wiele energii zużywamy na to, by przekonać siebie i innych, że jesteśmy w porządku! Psalm 32 wskazuje nam inną drogę. Uznanie swojej winy i szczere wyznanie jej przed Bogiem z początku wydaje się upokarzające, zwłaszcza, gdy trudno nam wybaczyć nawet samym sobie. Psalmista – ewidentnie mówiąc z własnego doświadczenia – zapewnia nas dziś, że zdobywając się na ten trudny akt, zyskamy szczęście i pokój serca. Doświadczenie Bożego przebaczenia wyzwala i dodaje nam siły do zmagania się z przeciwnościami – także tymi, które są konsekwencjami naszych grzechów.

Ewangelia: Mk 6, 1-6

Jaka jest reakcja Boga, kiedy człowiek odrzuca dar Jego łaski oraz Jego samego – bo nie pasuje mu sposób Bożego działania, bo oczekuje wzniosłości, mocnych znaków oraz wysłanników spełniających jego prywatne, wyśrubowane kryteria? Jezusa, zlekceważonego przez mieszkańców swego rodzinnego Nazaretu, boli przede wszystkim to, że ich brak wiary wiąże Mu ręce, pozwalając Mu działać wśród nich tylko w bardzo ograniczonym zakresie. Krewni i sąsiedzi Jezusa, choć dotarła do nich Jego sława Nauczyciela i Cudotwórcy, pozostali niewzruszeni na Jego słowa. Czy nas, będących dzięki łasce chrztu braćmi i siostrami Jezusa, poruszy dziś obraz Boga patrzącego ze zdziwieniem i niemocą na nasze niedowiarstwo?