Komentarze do czytań - Środa, IV Tydzień Wielkanocny

Teresa Kołodziej
(Bractwo Słowa Bożego)

Pierwsze czytanie: 1 Kor 15, 1-8

Paweł kieruje słowa Listu do założonej przez siebie wspólnoty w Koryncie. Przypomina tamtejszym chrześcijanom to, co głosił im wcześniej. Robi to w sposób łagodny, ale stanowczy. Przemawia jak ojciec do dzieci, niestrudzenie i cierpliwie. Przekaz Ewangelii zaczyna od najważniejszej prawdy, że Chrystus umarł za nasze grzechy oraz że zmartwychwstał trzeciego dnia. Zarówno pisząc o śmierci za nasze grzechy, jak też o zmartwychwstaniu, zaznacza, że nastąpiło to zgodnie z Pismem. Wielu chrześcijan w Koryncie w przeciwieństwie do Pawła nie znało Pism, ale Paweł pisze to nie tylko z tego powodu. Podkreśla w ten sposób, że te wydarzenia zbawcze wyrastają ze Starego Przymierza. Oprócz śmierci i zmartwychwstania Paweł wymienia jeszcze fakt pogrzebania Jezusa oraz długą listę tych, którym Jezus ukazał się po zmartwychwstaniu. Wspominając o pogrzebaniu, podkreśla, że śmierć Jezusa na pewno nastąpiła, zaś wielokrotne ukazywanie się wskazuje na to, że prawdziwie zmartwychwstał i że nadal żyje.

Gdy podczas Mszy świętej recytujemy w wyznaniu wiary słowa: „I zmartwychwstał trzeciego dnia, jak oznajmia Pismo”, warto uświadomić sobie, jak daleko sięgają korzenie naszej wiary. Słuchając zaś czytań pochodzących z ksiąg Starego Testamentu lub śpiewając psalmy, możemy być w łączności z wyznawcami judaizmu, którzy karmią się tym samym słowem.

Przeżywamy dzisiaj święto Świętych Apostołów Filipa i Jakuba zwanego Młodszym. Bezpośrednim powodem ustanowienia ich wspólnego święta było umieszczenie ich relikwii w Bazylice Dwunastu Świętych Apostołów w Rzymie. Jednak łączyło ich dużo więcej: natychmiastowa odpowiedź na zaproszenie do pójścia za Jezusem oraz wierność temu powołaniu aż po męczeńską śmierć. Jezus zaprasza dzisiaj każdego z nas do pójścia za Nim. Niech święci patronowie dzisiejszego dnia wspomagają każdego z nas w rozpoznawaniu, na czym dzisiaj polega osobiste pójście za Jezusem.

Psalm responsoryjny: Ps 19, 2-3. 4-5

Wszystko, na co patrzymy, głosi chwałę Boga. Całe bogactwo i piękno przyrody kieruje nasze myśli ku Stwórcy. Psalmista nadaje tym widokom dźwięk, którego nie da się nie usłyszeć. Ten głos jest słyszalny dla każdego, przed nikim nie jest zakryty. Również czas jest zaangażowany w przekazywanie tego dźwięku: „dzień opowiada dniowi...” Jesteśmy zanurzeni w tej harmonii. Dodajmy dzisiaj swój uśmiech do tej pieśni chwały. On z pewnością wywoła następne.

Ewangelia: J 14, 6-14

Pan Jezus prosi apostołów, aby uwierzyli, że On trwa w Ojcu, a Ojciec w Nim, że dzieła, których dokonuje, są dziełami Ojca. Czy jest to dla nas zrozumiałe? Łatwiej dziecięcym wiaderkiem przelać wodę z oceanu do wykopanego dołka, niż to pojąć. (Świętemu Augustynowi powiedziało o tym dziecko bawiące się na plaży). Jezus zdaje sobie z tego sprawę, dlatego dodaje, że w przypadku trudności z uwierzeniem, „wierzcie przynajmniej ze względu na same dzieła”. Zaraz po tym następuje obietnica: „Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję, owszem, i większe od tych uczyni, bo Ja idę do Ojca”. W Dziejach Apostolskich czytamy o wielu dziełach dokonanych przez apostołów w imię Jezusa. Prosili i otrzymywali, „aby Ojciec był otoczony chwałą w Synu”.

Prośmy w imię Jezusa o wszystko, czego potrzebujemy do zbawienia siebie i tych, których spotykamy. Korzystajmy z tej obietnicy, „aby Ojciec był otoczony chwałą w Synu”.