Miejmy się na baczności przed obniżaniem raz ustalonej poprzeczki! Interpretując jej wysokość, wracajmy za to do źródła, czyli Pisma Świętego i żywej Tradycji Kościoła.
komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: ks. Błażej Węgrzyn
Pierwsze czytanie: Pwt 4, 1. 5-9
Od dzisiaj tematem liturgii słowa staje się prawo – ale nie tyle w znaczeniu „przepisów, rozporządzeń i ustaw”, ile „porządku stworzonej rzeczywistości”. Z powodu grzechu pierworodnego mamy problem z rozpoznaniem naszej natury oraz wybraniem odpowiadającego jej dobra. Trudno nam stwierdzić samo istnienie Boga; trudno nam określić relację między naszą duchowością a cielesnością; trudno nam zrozumieć naszą płciowość i uszanować się jako mężczyźni i kobiety; trudno nam ustalić, jak mamy się do siebie odnosić w społeczeństwie. Z powodu tych trudności Żydzi zostali wybrani spośród narodów i otrzymali dar prawa, by wyróżniali się znajomością Boga i własnego człowieczeństwa oraz by doskonalili się w tej znajomości. Dlatego Jezus w dzisiejszej Ewangelii kategorycznie oznajmi, że nie zamierza znieść Prawa albo Proroków – zamierza je, za to, wypełnić. W ten sposób, stare prawo przykazań zostaje dopełnione nowym prawem łaski. Przy czym, między starym i nowym prawem zachodzi organiczna jedność: chociaż mówią o naszej naturze, przykazania przychodzą do nas niejako „z zewnątrz” – mamy je uznać i wiernie przyłożyć do siebie; tymczasem łaska, choć jest również darem, działa w nas „od wewnątrz” – w miarę dobrowolnej współpracy z nią, oczyszcza nasz rozum i wolę oraz naszą uczuciowość i zmysłowość. Stawką tego procesu, jak przypomina Mojżesz, jest nie tylko nasz dobrostan, ale także – świadectwo: Prawa i nakazy Pana są waszą mądrością i umiejętnością w oczach narodów, które usłyszawszy o tych prawach, powiedzą: „Z pewnością ten wielki naród to lud mądry i rozumny!”.
Psalm responsoryjny: Ps 147B, 12-13. 15-16. 19-20
Względem wczorajszego psalmu, dziś następuje gwałtowne przyśpieszenie tempa: wykrzyknienia, alegorie budowlane i żywiołowe, tryb dokonany czasowników… Uspokojeni wczorajszym „snuciem się” modlitwy skruszonego powierzenia siebie otrzymujemy dziś „kubeł zimnej wody” na serce! Po co? Dlaczego? Mamy się zrywać do jakiegoś działania i akcji? Nie. Mamy przetrzeć oczy i zdumieć się Bożym wybraniem: Bóg swoje słowo, ustawy i wyroki oznajmił Jakubowi i Izraelowi! Innym narodom nie oznajmił swoich wyroków! O tym wybraniu mówią także pierwsze czytanie i Ewangelia: Mojżesz przypomina, że celem daru Prawa jest świadectwo; Jezus potwierdza jego obowiązywalność. Niech więc dzisiejszy psalm zada nam pytanie o wdzięczność za Prawo Boże (umownie: niedzielny Dekalog). Cieszysz się z tego, że znasz moralne granice? Że jako chrześcijanin jesteś w lepszej sytuacji od zagubionego i niespójnego społeczeństwa? Odbierasz swoje uprzywilejowanie jako misję?
Ewangelia: Mt 5, 17-19
Zwróćmy uwagę na subtelne proroctwo wypowiadane przez Jezusa. Wygląda na to, że jest On świadom wewnętrznych kryzysów i kontrowersji, które będą – tak jak dzisiaj – trawić Jego Kościół: Ktokolwiek więc zniósłby… A kto je wypełnia i uczy wypełniać… Poza pocieszeniem, że Jezus „trzyma rękę na pulsie” dziejów Kościoła, potraktujmy te słowa jako wzbudzające w nas poczucie odpowiedzialności za Kościół; w tym wymiarze, w jakim uczestniczymy w jego życiu. Konkretnie, przypomnijmy sobie o tym, że nie wystarczy znaleźć jakikolwiek autorytet na poparcie nowinkarskich rozwiązań dotyczących wiary i moralności, by usprawiedliwić odejście od dotychczasowych osądów i praktyk; nawet, jeśli te autorytety stają się popularnymi celebrytami, mienią się ekspertami, szczycą się stopniami naukowymi albo, co najgorsze, są wysoko postawionymi urzędnikami kościelnymi. Miejmy się na baczności przed obniżaniem raz ustalonej poprzeczki! Interpretując jej wysokość, wracajmy za to do źródła, czyli Pisma Świętego i żywej Tradycji Kościoła, zwłaszcza w postaci jego oficjalnych dokumentów w ich wewnętrznej jedności (spójności).
Co? Gdzie? Kiedy?
