Abraham w porządku wiary jest ojcem wszystkich ludzi, ponieważ jako pierwszy uwierzył Bożemu słowu, które nie mogło się spełnić wyłącznie w oparciu o ludzką logikę.
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: Piotr Lipiec, kleryk V roku WMSD w Warszawie
Pierwsze czytanie: Rz 4, 13.16-18
Wiele wskazuje na to, że obietnica dana Abrahamowi, o której czytamy w dzisiejszym pierwszym czytaniu, nie dotyczyła konkretnej ziemi, lecz świata, bowiem słowo użyte dla oznaczenia ziemi w tekście oryginalnym nawiązuje do znacznie szerszej niż określona przestrzeń geograficzna rzeczywistości. Abraham w porządku wiary jest ojcem wszystkich ludzi, ponieważ jako pierwszy uwierzył Bożemu słowu, które nie mogło się spełnić wyłącznie w oparciu o ludzką logikę. Jego przykład przekonuje nas, że wiara osiąga swój właściwy charakter tylko w wymiarze ekonomii łaski. Patriarcha narodów ukazuje nam ponadto właściwy kierunek życia wiarą: wierzyć ze względu na autorytet obiecującego. W oparciu o podobne wnioski św. Paweł dokonuje w swoim Liście swoistej rewizji pojęciowej: podstawą przymierza nie jest już prawo (rozumiane jako dwustronna umowa), lecz obietnica budująca na wierze w prawdomówność Boga. Zapowiedź dana Abrahamowi miała dużo wspólnego z czymś, co moglibyśmy dziś nazwać głosem powołania. W sensie duchowym jest więc powołanie człowieka jakimś Bożym wezwaniem zakładającym pewną nierealność, która stanowi przestrzeń manifestacji Bożej wszechmocy.
Psalm responsoryjny: Ps 105, 6-9.42n
Ziemia i wszystkie zamieszkujące ją stworzenia podlegają prawu Boga (mispat), stąd też dysponować musi On także wszelką władzą sądzenia. To właśnie taki Bóg jest Panem Izraela. Z kolei ten, kto posiada pełnię władzy, potrafi też zrealizować wszystkie złożone przez siebie obietnice. W omawianym psalmie mowa jest o tym, że Bóg składa obietnicę tysiącu pokoleń, a więc nie jest ona ograniczona czasowo. Każde pokolenie może się radować łaskawością Pana.
Ewangelia: Łk 12, 8-12
Mistrzowie życia duchowego uczą, że bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu to takie zaparcie się Boga, po którym (w przeciwieństwie do św. Piotra) nie zamierza się już podejmować próby nawrócenia. Warto w tym miejscu przypomnieć sobie, w jaki sposób Jezus rozpoczyna swoją publiczną działalność. Po chrzcie w Jordanie zstępuje na Niego Duch Święty. Pomimo tak oczywistego znaku przeciwnicy Mistrza zarzucają mu, że wyrzuca On z opętanych złe duchy mocą samego Belzebuba. Takie podejście do wielkich dzieł Bożych również możemy określić jako grzech przeciwko trzeciej Osobie Boskiej. W życiu uczniów Chrystusa cudem porównywalnym do wspomnianego egzorcyzmu jest świadectwo, jakie Duch składa o Nim w ich sercach. W tym sensie grzechem przeciwko Duchowi staje się zaparciem Jezusa wobec ludzi, bo zakłada ono, że Duch nie doinformował lub okłamał człowieka w tym, co tyczy się bóstwa Chrystusa. Ci wszyscy, którzy zdecydują się jednak wytrwać przy Bogu do końca, mogą żywić uzasadnioną nadzieję na życie, bowiem Duch – na co wskazuje św. Łukasz – zaznacza swoją obecność zwłaszcza w sytuacjach bez wyjścia.
Co? Gdzie? Kiedy?
