Komentarze do czytań - Sobota, XXIX Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: Agnieszka Wawryniuk

Pierwsze czytanie: Rz 8, 1-11

Święty Paweł przestrzega nas dzisiaj, abyśmy żyli nie według ciała, ale według Ducha. Zaznacza, że tych rzeczywistości nie da się pogodzić. Ten, kto żyje według Ducha, chce i umie wznieść się ponad to, co przyziemne i tymczasowe. Jest świadomy, że został wezwany do życia w wieczności. Jak często o niej myślimy? Dziś wielu z nas żyje według zasady „tu i teraz”. Ważne jest dla nich to, co wygodne, przyjemne i policzalne. Skupiają się na tym, co widzialne, dotykalne i modne w oczach świata. Zapominają jednak, że ten świat przeminie, że także oni sami nie będą żyli wiecznie.

Wymagania Ducha są trudniejsze i większe niż to, co proponuje świat. On nie oferuje nam plewy i tanich błyskotek, ale konkretne dary. Pomyślmy dziś o tym, czy rzeczywiście mieszka w nas Duch Święty? Czy dostrzegamy w sobie Jego owoce? Czy jest w nas pokój, miłość, łagodność, opanowanie i radość? Czy jest w nas chęć do modlitwy, do głębokiego przeżywania naszej wiary, do rozwijania się na płaszczyźnie ludzkiej i duchowej? Doświadczenie mocy Ducha Bożego przemienia nasze serce, otwiera na nawrócenie i wprowadza na nowe duchowe drogi. Wołajmy, by w nas zamieszkał, by ożywił nasze dusze i odnowił to, co zdaje się być umarłe. Niech Jego moc otwiera nas na Boga i Jego słowo.

Psalm responsoryjny: Ps 24, 1b-2.3-4b.5-6

Świat i ludzie są własnością Boga. Każdy z nas do Niego należy. To pocieszające i umacniające, szczególnie wtedy, gdy czujemy się jakbyśmy byli niczyi. Psalmista podkreśla, że przed Panem powinniśmy stawać z rękami niezbrukanymi przez zło, z czystym sercem i duszą, która nie szukała tego, co niedoskonałe. Dlaczego? Bo Pan jest święty. On pragnie, byśmy byli do Niego podobni. Spójrzmy dziś na swoje ręce. Czy są zmęczone czynieniem dobra, czy umiały przytulić, otrzeć łzy? A może były narzędziem przemocy i grzechu, może wyciągały się po to, co nie jest naszą własnością? Popatrzmy na nasze serca. Kiedy ostatnio oczyściliśmy je w sakramencie pokuty? Co w nich nagromadziliśmy? Zerknijmy na nasze dusze. Do czego lgnęły? Do Boga, czy do tego, co ulotne, bezwartościowe i głupie? Nagrodą za dobre życie jest błogosławieństwo od Boga i wieczna nagroda w niebie. Czy jeszcze czasem o nich myślimy? Czy zależy nam na wieczności spędzonej z Bogiem? Na ile szukamy Boga w swoim życiu? Uznajmy przed sobą, że bardzo Go potrzebujemy.Istnienie bez Pana jest tylko wegetacją. Z Nim wszystko nabiera życia, pełni i barw.

Ewangelia: Łk 13, 1-9

Jezus zaczyna swoją wypowiedź od przywołania dwóch wydarzeń, w wyniku których grupa ludzi poniosła śmierć. Przestrzega, że ci, którzy się nie nawrócą, zginą tak samo. I nie chodzi Mu tylko o śmierć ciała. Jedni zostali zabici w momencie składania ofiar. Pomyślmy dziś o własnych ofiarach, które składamy swoim bożkom. Czy nie żyjemy według zasady: Bogu świeczkę a diabłu ogarek? Przed jakimi bogami palimy swoje kadzidła? Dziś potrafimy uczynić bożka z komputera, telewizji, kariery, a nawet innej osoby.

Druga grupa zginęła pod gruzami. Może w naszym życiu też pobudowaliśmy jakieś wieże, które w pewnym momencie zawalą się nam na głowę? Taką nietrwałą budowlą mogą być chociażby przelotne związki, przekręty w pracy czy nałogi. Nieszczęśnicy, o których opowiada Jezus, zginęli niespodziewanie. Zapytajmy siebie, jak długo jeszcze chcemy bić pokłony naszym bożkom, jak długo chcemy podziwiać nasze krzywe wieże, wzniesione z cegieł grzechu? Chrystus wzywa do nawrócenia. Warto wykorzystać czas, który nam daje. On nikogo nie przekreśla. Cierpliwie przychodzi i szuka w nas słodkiego owocu. Otwórzmy się na Jego łaskę, pozwólmy, by wzruszył ziemię naszego serca i obłożył nas darem skruchy i pokuty. On jest najlepszym Ogrodnikiem ludzkiej duszy.