Komentarze do czytań - Sobota, XVI Tydzień zwykły, święto św. Brygidy

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: s. Karmela Katarzyna Sługocka OP

Pierwsze czytanie: Ga 2, 19-20

Św. Paweł tłumaczy współczesnym sobie Żydom kwestię podejścia do Prawa. Mówi o tym, że on umarł dla Prawa, aby żyć dla Boga. Jeśli chcielibyśmy odnieść tę myśl do naszych czasów, to należałoby rozpocząć od myśli centralnej, jaką jest wola Pawła, by żyć dla Boga. Paweł, by to osiągnąć, musiał umrzeć dla Prawa przez Prawo, ale nasza sytuacja jest inna. My nie zostaliśmy wychowani w mentalności Prawa Mojżeszowego tak jak Paweł, ale mamy swój własny powód, który przeszkadza nam wieść życie dla Boga i jest nim nasz osobisty grzech i przywiązanie do niego. Zatem odniesienie tego Słowa do nas będzie u nas polegało na tym, byśmy pozwolili umrzeć naszym grzechom, zniewoleniom, przywiązaniom, byśmy mogli żyć pełnią życia dla Boga. Wymaga to od nas szczerej odpowiedzi na pytanie czy zależy nam na tym, by żyć dla Boga w całej pełni. Jeśli tak, to podejmiemy kolejny krok, którym jest odważne przyznanie się do tego, że jesteśmy uwikłani, że nie wszystko jest z nami tak, jak być powinno. To lista często powtarzających się w naszym życiu grzechów. Następnie potrzebna jest stanowcza reakcja wobec naszej grzeszności, która wyrażałaby się w braku przyzwolenia na zniewolenie czy też braku tolerancji grzechu, byśmy byli upoważnieni do wypowiadania słów: „Żyję już nie ja, lecz żyje we mnie Chrystus”. Byśmy, deklarując te słowa, byli wiarygodni w ich wypowiadaniu. Św. Paweł stwierdza, że jego życie jest możliwe dzięki temu, że wierzy w Jezusa Chrystusa. Odczytajmy te słowa w innej perspektywie: jeśli Paweł żyje dzięki wierze w Jezusa, to oznacza, że centrum nie stanowią jego własne dokonania ani też jego doświadczenie słabości. Nie liczy na siebie, lecz na łaskę Jezusa Chrystusa, który go kocha, a Paweł odwzajemnia Jego miłość, co widzimy po sposobie, w jaki mówi, że Jezus go kocha i że wydał siebie za niego. Wydał siebie, czyli umarł zamiast Pawła, a dla Pawła ofiara Jezusa ma ogromną wartość. Warto pamiętać o tym, że podczas Eucharystii, za każdym razem Jezus na nowo składa tę samą ofiarę także za nas, a my możemy za św. Pawłem rozwijać w sobie świadomość tego, że żyjemy dzięki Jezusowi i jesteśmy przez Niego umiłowani.

Psalm responsoryjny: Ps 34, 2-3. 4-5. 6-7. 8-9. 10-11 (R.: por. 9a)

Dobrym podejściem do tego tekstu może być kontekst autora, jako osoby zakochanej w Bogu. Jest to miłość charakteryzująca się młodzieńczym entuzjazmem wobec umiłowanego Boga. Psalm przypisuje się Dawidowi, który znajdował się w niebezpieczeństwie śmierci i wobec króla Abimeleka (nazywanego w 1 Sm 21,11-16 Akiszem) udawał człowieka szalonego i to szaleństwo jest widoczne w klimacie psalmu. Dawid mówi tu, jak osoba szalona z miłości, ale w jego słowach jest mnóstwo pięknych treści, które harmonizują ze sobą. By takie słowa wypowiadać na zawołanie, w nagłych okolicznościach, trzeba, by one już wcześniej żyły w danej osobie, dlatego w tekście psalmu jest logika i spójność. Dawid został ocalony od śmierci, a jego psalm przetrwał i jest od wieków powtarzany jako modlitwa. W centrum psalmu jest postawa Dawida wobec Boga. Autor zapewnia o tym, że będzie wysławiał Pana, że chlubi się Panem, że Pan jest Tym, który wysłuchuje, uwalnia od lęku. Pan jest źródłem radości, pochyla się nad ubogim, daje ocalenie. Jest Tym, który daje się skosztować, można poznać Jego smak, czyli jest przystępny i daje się człowiekowi poznać. Te słowa pozwalają nam poznać Boga, którego doświadczył Dawid. Dawid zapewnia o tym, że Bóg jest dobry, a wiara w Niego, przynależność do Niego, nie przynoszą wstydu, lecz dają ocalenie.

Ewangelia: J 15, 1-8

Fragment Ewangelii o krzewie winnym i latoroślach zawiera kilka tematów. Pierwszy z nich mówi o tym, że Jezus jest prawdziwym winnym krzewem, a Ojciec jest Tym, który troszczy się o uprawę tego krzewu. Opieka nad krzewem jest skoncentrowana na owocowaniu i jest to drugi temat. Kolejny jest taki, że są różne gałązki, takie, które wydają owoce oraz takie, które nie owocują. Następny temat to postawa Ojca wobec różnych gałązek: Ojciec odcina nieowocujące gałązki, natomiast owocujące oczyszcza. Piąty temat to kwestia tego, że gałązkami są uczniowie/słuchacze Jezusa i to, że Jezusowi bardzo zależy, by gałązki trwały z Nim w łączności. To pragnienie Jezusa wynika z tego, że On martwi się, że gałązki, które nie będą trwały w Nim, uschną, zostaną odrzucone, a Jezus tego nie chce. Z Jego słów przebija troska, by do takich sytuacji nie doszło. Podsumowując całość tej perykopy, możemy stwierdzić, że jej głównym tematem jest trwanie uczniów w Jezusie, łączność z Nim, co jest dobre i pożyteczne przede wszystkim dla uczniów, ponieważ dzięki trwaniu w Jezusie mogą mieć życie Boże w sobie, nazywane w teologii łaską uświęcającą. Jezus wskazał nam sposoby trwania w łączności z Nim i są nimi sakramenty, ponieważ dzięki nim następuje nasza łączność z Bogiem.