Zastanawia to uzdrowienie „wszystkich”. Niemożliwe, by każdy z tych, którzy poszli wtedy za Jezusem, był chory fizycznie. Możemy domyślać się tu również chorób duchowych.
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: s. Maria Agnieszka od Wcielenia i Paschy Jezusa OCD
Pierwsze czytanie: Wj 12, 37-42
W odpowiedzi na plagę śmierci pierworodnych faraon i wszyscy Egipcjanie wypędzają Izraela z Egiptu. Czytamy, że zastępy Pana liczyły około sześćset tysięcy mężów pieszych, nie licząc dzieci. Jest to oczywiście liczba przesadzona, mająca na celu podnieść na duchu naród przeżywający później wiele burz dziejowych i dać mu nadzieję, że również z nich wyjdzie umocniony i w wielkiej liczbie.
Co jednak dziś Bóg mówi do nas przez tak podarowany nam tekst? Przede wszystkim to, że trudne warunki mogą być i są szansą rozwoju. Również żadne niepowodzenie nie musi oznaczać regresu. To my nadamy mu znaczenie, jakie zechcemy.
Dalej Bóg mówi nam, że Izrael był Jego ludem przed niewolą, w czasie jej trwania i po jej zakończeniu. Bóg pozostał wierny swojemu ludowi. Także dziś Bóg jest niezmienny i jest ze mną w każdym cierpieniu, tak jak był przed nim i pozostanie po nim. Czasem trudno w to uwierzyć w tyglu doświadczenia, na tym środkowym etapie. Pozostaje wtedy odwołać się do Słowa Bożego, które o wierności Boga zapewnia, albo też do własnych, wcześniej już przeżywanych trudności. Czy w nich Bóg nie okazał się obecny?
Czytamy wreszcie, że „tej nocy czuwał Pan nad wyjściem synów Izraela z ziemi egipskiej”. Bóg zna czas i okoliczności naszego wychodzenia z niewoli. On będzie nad tym czuwał. Gdy doświadczę mojego osobistego wyzwolenia, naturalną odpowiedzią będzie wspominać to wydarzenie z wdzięcznością.
Psalm responsoryjny: Ps 136, 1b i 23a i 24. 10a i 11a i 12. 13a i 14a i 15
Bóg uwolnił Izraela od jego wrogów, ale czy wierzysz, że chce uwolnić także Ciebie? Kim są nasi wrogowie? Często mamy ich w sobie. Nasz grzech, nasze wady… To przez nie nieraz doznajemy niepowodzenia w walce, jaką bywa życie.
Bóg chce naszej wolności. Pragnie jej tak bardzo, że gotów jest poruszyć niebo i ziemię i wyprowadzić nas środkiem morza z naszej niewoli. Dlaczego więc tego nie czyni? „Z powodu małej wiary waszej” – podpowiada Jezus. W rzeczywistości bowiem Bóg już to uczynił, poruszył niebo i ziemię, a nawet więcej, poruszył samą niezmienną Trójcę Przenajświętszą i dokonał wcielenia swojego Syna dla nas. W Nim mamy już naszą upragnioną wolność od zła i słabości. Jedynym warunkiem, jaki stawia Bóg, byśmy tej wolności doświadczali, jest głęboka wiara. „Na tym polega dzieło zamierzone przez Boga, abyście wierzyli w Tego, którego On posłał” (J 6, 29).
Ewangelia: Mk 12, 14-21
Na wieść o złych zamiarach faryzeuszy Jezus oddala się. Jest to wyraz Jego posłuszeństwa planowi Ojca, tak jak później to samo posłuszeństwo każe Mu wyjść naprzeciw swoim oprawcom. Godzinę męki wyznaczył bowiem Ojciec, a nie faryzeusze. Na razie jest czas głoszenia Królestwa Bożego. Jezus czyni to słowem („zapowie Prawo narodom”), w sposób łagodny („Nie będzie się spierał ani krzyczał”) i z miłosierdziem wobec ludzkiej słabości („Trzciny zgniecionej nie złamie ani knota tlejącego nie dogasi”). Jezus głosi też Królestwo czynem („Uzdrowił ich wszystkich”).
Zastanawia to uzdrowienie „wszystkich”. Niemożliwe, by każdy z tych, którzy poszli wtedy za Jezusem, był chory fizycznie. Możemy domyślać się tu również chorób duchowych. Jezus poważnie traktuje całego człowieka, całego chce uzdrowić i zbawić. Trzeba pójść za Jezusem, by doznać uzdrowienia.
Co? Gdzie? Kiedy?
