Wielbi dusza moja Pana…, bo wejrzał na swojego sługę… i uczynił mi wielkie rzeczy… Jego miłosierdzie jest nade mną…
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: ks. Bogusław Zeman SSP
Pierwsze czytanie: Ap 11, 19a; 12, 1. 3-6a. 10ab
Apokalipsa św. Jana jest księgą nadziei. Nie ma za zadanie przerażać strasznymi wizjami końca świata, ale budzić wiarę i krzepić, bo jest objawieniem Boga zwycięzcy, do którego będzie należało ostatnie słowo w odwiecznej walce ze złem. W tę walkę zaangażowana jest także Kobieta i jej Syn, ukazani w wielkim znaku na niebie. Tradycja chrześcijańska widzi w nich Maryję i Jej Syna, Jezusa, a także Kościół i jego dzieci, czyli chrześcijan.
Nim znany nam świat przeminie, walka będzie trwała. Szatan i jego słudzy chcą za wszelką cenę pozyskać jak najwięcej ofiar, czyli ludzi, którzy dadzą się zwieść jego podstępom i opowiedzą się przeciwko Bogu. Linia frontu przebiega także przez każdego z nas. Siły do boju powinno nam dostarczać m.in. objawienie Apokalipsy, którym jest ostateczne zwycięstwo Baranka i tych wszystkich, którzy do Niego należą. Nie jest to więc wojna beznadziejna, choć czasem może wydawać się, że zło w niej wygrywa.
Finał tej batalii zapowiedziany został w słowach: Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca. Ostateczne „teraz” – jest już obecne w każdym naszym małym zwycięstwie nad złem, „teraz”.
Psalm responsoryjny: Ps 45, 7. 10-12. 14-15
Psalm 45 można określić jako „pieśń ślubną”. To zaślubiny króla, który bierze za żonę niezwykle piękną oblubienicę. Prawdopodobnie psalm powstał na taką właśnie okoliczność i towarzyszył ceremonii zaślubin. Jego treść może jednak zostać zinterpretowana w różny sposób. Dzisiejsza uroczystość prowadzi naszą myśl ku Maryi, która zostaje przeprowadzona do domu Oblubieńca, jak działo się w obrzędzie zaślubin wśród Żydów. Córa królewska może również oznaczać Kościół, który zgodnie z nauczaniem św. Pawła (2 Kor 11, 2; Ef 5, 25. 31-32), jest oblubienicą Chrystusa.
Jako członkowie Kościoła, każdy z nas może czuć się podmiotem tej oblubieńczej miłości Boga. Warto jednak pamiętać, że jesteśmy kochani nie tylko jako cząstka Kościoła, lecz również indywidualnie. Moja dusza, ja cały, jestem umiłowany przez Boga. On związał się ze mną przymierzem chrzcielnym, którego nic nie może odwołać. Nic nie może mnie odłączyć od miłości Boga, objawionej w Jezusie Chrystusie (Rz 8, 39).
Drugie czytanie: 1 Kor 15, 20-27a
Wyniesienie Maryi do chwały nieba pomaga nam odnaleźć właściwy kierunek w życiu. Niebo, które jest naszą własnością, na mocy postanowienia Boga, bo przecież On nas uczynił swoimi dziedzicami (Rz 8, 17), jest celem, którego nie możemy tracić z oczu. Etapem tej drogi będzie nasze zmartwychwstanie, które jest już przesądzone. Zmartwychwstaniemy, jak zmartwychwstał Jezus Chrystus. To życie będzie trwało, a śmierć przeminie, zostanie pokonana jako „ostatni wróg” Boga i nas. Świadomość naszego zmartwychwstania i nieba, które na nas czeka, mają nam pomóc podejmować życiowe decyzje, przez które powinniśmy współpracować z Bogiem, aby spełniło się wobec nas to, co przygotował. Zmartwychwstaniemy wszyscy, bez wyjątku, jednak niebo musimy wybrać, czyli obronić w sobie prawdę zawartą w słowach: ci, co należą do Chrystusa.
Ewangelia: Łk 1, 39-56
Odwiedziny Elżbiety przez Maryję to ikona gościnności, której treść wykracza poza dosłowne znaczenie przyjęcia przybywającej krewnej. W tym wydarzeniu Bóg streszcza historię zbawienia całego świata i każdego z nas.
Oto Bóg przychodzi do człowieka z własnej inicjatywy. Nawiedza „mój świat”, aby mnie obdarzyć swoją obecnością. On przynosi w sobie światło Ducha, który pomaga mi rozumieć wagę tego spotkania. Jeśli ten Gość zostanie przyjęty, zakomunikuje mi łaskę zbawienia. Przyjęcie Przychodzącego jest bowiem uznaniem w Nim „mojego Pana”, a od tego aktu zależy wszystko.
Tak otwiera się źródło radości, które tryska w niebo obfitym strumieniem uwielbienia: Wielbi dusza moja Pana…, bo wejrzał na swojego sługę… i uczynił mi wielkie rzeczy… Jego miłosierdzie jest nade mną…
Co? Gdzie? Kiedy?
