Komentarze do czytań - Sobota w oktawie Wielkanocy

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: ks. dr Adam Dynak

Pierwsze czytanie: Dz 4, 13-21

Postawa Piotra i Jana nie sprawiła nawrócenia kapłanów świątynnych, ale doprowadziła do zdumienia stróżów żydowskiej ortodoksji. To świadczy o mocy apostolskiego świadectwa. Nie możemy milczeć o tym, cośmy widzieli i słyszeli. Spotkania ze Zmartwychwstałym Panem nie da się zapomnieć ani wymazać z życia. Nie można też zaprzeczyć doświadczeniu Pięćdziesiątnicy i otrzymanej wtedy mocy Parakleta. To wydarzenie uświadamia nam, jak ważnym jest osobiste doświadczenie spotkania z Bogiem, takie, któremu nie można zaprzeczyć, ani pod naporem najgorszej przemocy, ani w wyniku najbardziej ciemnych własnych wątpliwości. Wiara Kościoła zbudowana jest na świadectwie uczniów Chrystusa, na naszym świadectwie. Nie wolno również przeoczyć ważnego szczegółu w relacji Łukasza. O ile w wyniku pierwszego wystąpienia Piotra chrześcijańską wiarę przyjęło około trzech tysięcy ludzi a po uzdrowieniu chorego człowieka kolejnych około pięciu tysięcy mężczyzn, tak teraz jest już mowa o ludzie, który stanął po stronie apostołów contra swoim przywódcom: Wszyscy zaś wielbili Boga z powodu tego, co się stało. Dzieło chrystianizacji świata postępuje milowymi krokami po arenie historii. Z małego ziarna apostolskiego świadectwa wyrasta ogromne drzewo, które ma na imię Kościół Jezusa Chrystusa.

Psalm responsoryjny: Ps 118, 1bc.14-15b.16-18.19-21

Responsorium stanowi naszą odpowiedź na treść czytania. Słowa Psalmu doskonale brzmiałyby w ustach Piotra i Jana, prześladowanych za swoją apostolską postawę, ale też zwycięzców konfrontacji pomiędzy tym co nowe i stare, tym co Boże a tym co ludzkie, tym co otwarte a tym co zasklepione w swoim zacietrzewieniu, tym co gotowe się dzielić aż po krańce świata a tym, co ciasne, zazdrosne i pełne zawiści. Oni mogliby dziękować Bogu, Jego prawicy, za okazaną moc i ocalenie od śmierci. My również powinniśmy dziękować za ocalenie od śmierci wiecznej, za to, że Jezus jest naszym Zbawcą, którego troskliwej miłości doświadczamy na każdym kroku. Śpiewajmy więc, razem z psalmistą, z apostołami i całym Kościołem, oddając cześć Bogu.   

Ewangelia: Mk 16, 9-15

Fragment zakończenia Ewangelii Marka, czytany dziś w liturgii, pełni rolę podsumowania całej treści na temat zmartwychwstania Jezusa, którą otrzymywaliśmy przez cały tydzień. Jest tutaj mowa o kilkakrotnym ukazywaniu się Jezusa różnym osobom i w różnych okolicznościach, ale są także mocno podkreślone brak wiary i zatwardziałość serca uczniów. Jeden, jedyny raz zmartwychwstały Pan powiedział te słowa. Pisze o tym Marek, który nie raz dokonuje w swojej Ewangelii mocnych spostrzeżeń i wniosków. Może dziwić fakt, że po takich wyrzutach braku wiary Jezus od razu obdarza uczniów misją głoszenia Ewangelii całemu światu. Ci niewierzący, o zatwardziałych sercach mieli czynić coś, do czego po ludzku nie byli zupełnie zdolni. Dla ludzi to niemożliwe, ale nie dla Boga, bo dla Boga wszystko jest możliwe (Mk 10, 27). Możliwym było zmartwychwstanie, dlatego możliwym jest również posługiwanie się tak marnymi narzędziami, jakimi my jesteśmy.