W języku oryginalnym słowo zasłabnąć wyraża grecki czasownik faint, który pojawia się również w Ga 6, 9 i oznacza tam nie tyle fizyczne opadnięcie z sił, co utratę ducha związaną ze zmaganiami chrześcijańskiego życia.
komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: Piotr Lipiec
Kleryk IV roku WMSD w Warszawie
Pierwsze czytanie: Rdz 3, 9-24
Ból rodzenia, o którym wspomina dzisiejsze czytanie, uznawany był przez starożytnych jako najsilniejszy ból, jakiego kiedykolwiek mógł doświadczyć człowiek (por. Iz 13, 8; 31, 3). Posiadanie potomstwa było jednak przejawem pomyślności i wymagało ono życiodajnej współpracy człowieka z Bogiem. Prowadzi to do konkluzji, że cierpienie nie jest czymś wyłącznie przykrym i przerażającym. Choć oczywiście jest tak w pewnym sensie, to oprócz tego dostrzec można w nim zalążek nowego życia, które zawsze wiąże się z radością błogosławieństwa.
Dawanie szat stanowiło dobrze znaną na Bliskim Wschodzie formę podarunku
(por. Rdz 41, 42), co wskazywać może na to, że pomimo poważnego wykroczenia pierwszych rodziców, Bóg nie cofa od nich ręki ze swoimi darami i wyposaża ich w to, co konieczne jest do życia w trudnych warunkach poza Edenem.
Obraz troskliwego Boga potwierdza również fakt wystosowania przez Niego zakazu dotyczącego drzewa życia. Błędnie upatruje się w tym działaniu karzącego charakteru Boga, bowiem Jahwe czyni to tylko po to, aby stan zepsucia człowieka po grzechu pierworodnym nie stał się jego stanem ostatecznym – przeciągniętym w nieskończoność przez sięgnięcie po owoc „nieśmiertelności”.
Psalm responsoryjny: Ps 90, 2.4-6.12n
Obraz trawy, którym posługuje się dzisiejszy psalm, doskonale oddaje Hiobową intuicję o delikatności i przemijalności życia (por. Hi 8, 11-13.16-19). J. Heschel komentując frazę „naucz nas liczyć dni nasze”, proponuje, aby zgodnie z nią podjąć próbę życia bardziej w czasie niż w przestrzeni; zwracać większa uwagę na to, co zrobiliśmy, niż na to, co posiedliśmy, ponieważ to przez bramę „świętych czynów” przyjdzie nam wejść do Królestwa Niebieskiego. Więdnięcie i usychanie trawy wskazuje w swojej budowie na hebrajski czasownik mwl, oznaczający również obrzezanie, które jest znakiem przymierza. W sensie duchowym zależność ta pozwala nam zrozumieć, że oprócz kwitnięcia i wzrostu także usychanie należy do rzeczywistości przymierza i nie stanowi jego zaprzeczenia.
Ewangelia: Mk 8, 1-10
Wyrażony dziś przez Jezusa żal jest nieco innym żalem od tego, który odczuwał On wobec Żydów kilka rozdziałów wcześniej (por. Mk 6, 34). W pewnym sensie jest to żal większy, bo i sytuacja wydaje się być bardziej beznadziejną – dopiero po upłynięciu trzech dni chcącym słuchać Jezusa kończy się jedzenie. To świadectwo o tym, że ich podążanie za Mistrzem nie było spontaniczne, ale dobrze zaplanowane. Jezus docenia taką postawę i wynagradza podjęty przez nich trud, karmiąc ich chlebem.
„A jeśli ich puszczę zgłodniałych do domu, zasłabną w drodze […]”. W języku oryginalnym słowo zasłabnąć wyraża grecki czasownik faint, który pojawia się również w Ga 6, 9 i oznacza tam nie tyle fizyczne opadnięcie z sił, co utratę ducha związaną ze zmaganiami chrześcijańskiego życia. W tym kontekście całkiem prawdopodobna wydaje się być wersja wydarzeń dzisiejszej ewangelii, w której Jezus rozmnaża chleb po to, aby móc dokończyć swoją naukę i nie rzucić zgromadzonych wokół Niego na pastwę duchowego głodu.
Co? Gdzie? Kiedy?
