Komentarze do czytań - Sobota, IV Tydzień Wielkiego Postu

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: Jakub Zinkow, kleryk IV roku WMSD w Warszawie

Pierwsze czytanie: Jr 11, 18-20

Fragment z Księgi Jeremiasza rozpoczyna serię tzw. wyznań proroka, w których skarży się Bogu, że jest niezrozumiany przez swoich rodaków. Życie Jeremiasza od początku było wyjątkowe, ponieważ został powołany jeszcze przed ukształtowaniem w łonie swej matki (por. Jr 1,5). Od początku był poświęcony Bogu, czyli jakby był wyjęty ze świata. Takie słowa odnosimy dziś analogicznie np. do kościoła, który jest konsekrowany, tzn. wyłączony ze świeckiego użytku.

Jednak moc Bożego powołania nie powoduje, że prorok jest szanowany i słuchany przez ludzi. Co więcej, jak pokaże dalsza historia jego życia, napomnienia, które przekazywał od Boga, nie były wysłuchane przez ludzi. Spisek wobec Jeremiasza jest spowodowany prawdopodobnie jego krytyką wobec obłudy religijnej.

W kontekście zbliżających się Świąt Paschalnych wyznanie Jeremiasza obrazowo przybliża mękę Chrystusa, który będzie barankiem na rzeź prowadzonym, a drzewo Jego krzyża będzie przez wielu znienawidzone. Prorok Jeremiasz nie załamuje się przeciwnościami, ale głęboko wierzy, że Bóg jest z nim, któremu „powierza swoją sprawę”. W tym zaufaniu można dostrzec postać Jezusa, który na krzyżu będzie wołał: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46). Żadna niedola nie może mnie zniszczyć, jeśli w pełni oddaję się Bogu i Jemu „powierzam swoją sprawę”.

Psalm responsoryjny: Ps 7, 2-3.9b-12

W śpiewanym dziś fragmencie Psalmu 7 można dostrzec dwa etapy. W pierwszym, który zawiera się w dwóch pierwszych zwrotkach, Psalmista zdaje Bogu rachunek ze swojego sprawiedliwego życia. Chce przez to pokazać, że niesłusznie cierpi z rąk prześladowców. Wyrzuca Bogu i prosi Go o przyjście sprawiedliwości. Jednak nie zatrzymuje się wyłącznie na swoim rozumieniu sprawiedliwości, która miałaby być wyzwoleniem od niesłusznych prześladowań. W drugim etapie, który zaczyna się pod koniec drugiej zwrotki, Psalmista wyznaje wiarę w Boga, który jest sprawiedliwy, mimo że Jego sprawiedliwość jest trudna do zrozumienia. Podobnie jak prorok Jeremiasz, ufa Bogu, a jego pełne powierzenie się wyraża refren psalmu: „Panie, mój Boże, Tobie zaufałem”.

Ewangelia: J 7, 40-53

Dogłębne poznawanie prawd wiary, Pisma świętego, nauki Kościoła jest bardzo potrzebne i ważne w relacji z Panem Bogiem. Można jednak nieraz, przez złe zrozumienie albo używanie dla własnego celu, przykryć tymi wszystkimi sprawami Pana Boga. Na początku dzisiejszej Ewangelii jesteśmy świadkami żywej dyskusji, podczas której padają co chwila prawdziwe i ważne stwierdzenia. Tłum, nie mając tego na celu, w kilku krzykliwych zdaniach wykłada naukę o Jezusie. Stwierdza, że jest prorokiem, Mesjaszem, że pochodzi z rodu Dawida, a nawet, że urodził się w Betlejem. Jednak przerzucanie się „prawdami teologicznymi” nie wzbudza wśród tłumu, a także kapłanów i faryzeuszów, wiary w Jezusa Chrystusa.

Są jeszcze inni, początkowo niezauważeni, bohaterowie tej Ewangelii. Wobec podburzonego tłumu, który chce pojmać Jezusa, pozostają w kontraście cisi strażnicy. W jednym zdaniu wypowiadają wyznanie wiary w Boga żywego, który jest Człowiekiem i do nich przemawia. Oni wyrażają prostą wiarę w Osobę Jezusa Chrystusa. Jednak Ewangelista Jan nie chce powiedzieć przez to, że wiara ma się opierać tylko na moim osobistym odczuciu. Stawia kolejnego bohatera, którym jest Nikodem. Przedstawia on jakby „intelektualną” stronę wiary. Odpierając zarzuty „prawne” faryzeuszów, demaskuje ich hipokryzję w spełnianiu Prawa.

Dzisiejszy fragment zachęca nas do zadbania o dwa podstawowe aspekty naszej wiary. Mamy spotkać osobiście Jezusa i jednocześnie dbać o wyznawane prawdy wiary, które również prowadzą nas do Boga.