Komentarze do czytań - Sobota, III Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: o. dr. hab. Waldemar Linke CP

Pierwsze czytanie: Hbr 11,1-2.8-19

Autor Listu do Hebrajczyków podaje definicję wiary, ale się na niej nie zatrzymuje. Za nią idzie seria przykładów wiary, ponieważ wiara jest postawą praktyczną. Nie wystarczy wiedzieć, czym jest, aby stała się ona dla nas drogą do zbawienia. Wiarą trzeba żyć, aby wiara była żywa. Wierzyć to znaczy kierować się ku owym dobrom, których się spodziewamy, i rzeczywistościom, których nie widzimy. Żyjąc tylko troską o zdrowie fizyczne, kwestie utrzymania i problemy o charakterze społecznym lub politycznym, łatwo możemy zgubić to, co jest fundamentem życia wiarą. Nie chodzi o to, by z lekceważeniem odwracać się od doczesności. Ma ona wielkie znaczenie dla człowieka wierzącego, jako droga do celu naszego istnienia. Nie może jednak stać się zasłoną, kryjącą przed naszymi oczami rzeczywistość, którą Bóg dla nas przygotował i do której nas powołuje. Doczesność nie jest poczekalnią, w której musimy trochę posiedzieć, aby nas wpuszczono do wieczności. To w życiu doczesnym mamy dać świadectwo, że żyjemy dla tego, co kryje się jeszcze przed naszym wzrokiem za horyzontem czasu.

Odchodząc z tego świata będziemy tak samo nieświadomi, czym jest wieczność, jak w momencie narodzenia. Naszym życiowym zadaniem jest jednak, byśmy przez życie wiarą byli lepiej przygotowani na spotkanie z nieznanym, które przygotował dla nas Bóg.

Psalm responsoryjny: Łk 1, 69-75

Pieśń Zachariasza, która jest źródłem psalmu responsoryjnego, skupiona jest wokół tematu zbawienia. Choć jej pretekstem jest narodzenie Jana Chrzciciela, to nie Jan jest w niej ukazany jako Zbawiciel. Syn Zachariasza miał jednak odegrać ogromną rolę w przygotowaniu Izraela do wiary w Zbawiciela i do przyjęcia tego, co głosił On jako dobrą nowinę o zbawieniu chrześcijańskiej kultury?

Ewangelia: Mk 4, 35-41

Łatwo słuchało się przypowieści o królestwie Bożym, bo ich poetyckie piękno mile łechtało poczucie estetyczne, a ich charakter dawał też umysłowi okazję do pogimnastykowania się, by odczytać ich ukryte w obrazach i opowieściach znaczenie. O wiele trudniej było zawierzyć potędze Bożego królowania na kruchej łódce miotanej wzburzonymi falami jeziora, zaufać Jezusowi, że panuje nad żywiołami świata. Próba na jeziorze pokazała uczniom, ile z nauczania Mistrza dotarło do ich wnętrza, do głębi ich duszy.