Prawdziwa religijność to nie tylko spełnianie nakazów, ale przede wszystkim poznanie Pana Boga jako Miłości. Faryzeusz poznał przepis, celnik poznał Osobę.
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: ks. Mateusz Oborzyński
Pierwsze czytanie: Oz 6, 1-6
Księga Ozeasza jest utworem smutnym i radosnym zarazem. Pan Bóg ustami proroka wypomina swojemu ludowi grzech bałwochwalstwa i zapowiada nadejście kary, a jednocześnie wyraża głęboką miłość do Ludu Wybranego i ukazuje odnowę moralną, która ma się dokonać w przyszłości. O owym uzdrowieniu mówi fragment, który usłyszeliśmy. W formie wezwania Ozeasz zapowiada wyleczenie dnia trzeciego. Ów dzień ma niezwykłą symbolikę biblijną. Trzeciego dnia stworzenia Bóg zobaczył, że jest ono dobre i owo słowo zostało powtórzone dwa razy (po hebrajsku ki tow). Trzeciego dnia dokonało się Objawienie Boga na Górze Synaj oraz Pan Jezus uczynił pierwszy cud na weselu w Kanie Galilejskiej. Trzeci dzień to zatem symboliczny moment zbawczego działania Bożego. Najważniejszy trzeci dzień to oczywiście dzień Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Niewykluczone, że Apostoł Paweł, przypominając Koryntianom Ewangelię, w swoim Pierwszym Liście do Koryntian, pisząc o Zmartwychwstaniu trzeciego dnia, zgodnie z Pismem (1 Kor 15,4a), miał na myśli omawiany właśnie ustęp z proroctwa Ozeasza. Warto czekać na swój trzeci dzień, moment znany Bogu, kiedy zechce udzielić nam łaski przekształcającej nasze życie.
Psalm responsoryjny: Ps 51, 3-4. 18-19. 20-21a
Psalm 51 jest najbardziej znanym i najbardziej przejmującym psalmem pokutnym w Piśmie Świętym. Opisuje on w przejmujących słowach dwie rzeczywistości: grzechu oraz Bożego przebaczenia. Już same hebrajskie terminy, którymi autor się posługuje, wyjaśniają nam naturę grzechu. Pierwszym słowem jest hatta, znaczące dosłownie chybić celu, dalej jest awon, kojarzące się ze zginaniem, skręceniem, kolejnym jest pesha i wyraża on bunt podwładnego wobec zwierzchnika. Grzech w swojej istocie jest zatem nie osiągnięciem celu, do którego Bóg nas powołał, ale odwróceniem, parodią dobra oraz buntem stworzenia wobec Stwórcy. Upadek nie jest jednak większy od Pana Boga. Psalmista prosi o przebaczenie i ufa, że Bóg obmyje go z grzechów. Czym jest ta obmywająca woda? To Łaska Jezusa Chrystusa, która oczyszcza człowieka w sakramentach Chrztu, Pokuty oraz Eucharystii. To poprzez Chrystusa ufamy, że Bóg przyjmie nasze skruszone serca. Owocem nawrócenia jest też wrażliwość na los innych. Autor psalmu prosi nie tylko za siebie, ale również za Syjonem, czyli Jerozolimą, aby Bóg odbudował jej mury. Jest w tym inspiracja dla nas, że powinniśmy prosić o miłosierdzie dla siebie, ale również dla całego Kościoła Świętego, jesteśmy bowiem Jednym Ciałem Chrystusa.
Ewangelia: Łk 18, 9-14
Święta Faustyna Kowalska zamieściła w swoim Dzienniczku cenną naukę od Pana Jezusa: Łaski mojego Miłosierdzia, mówi Chrystus, czerpie się jednym naczyniem, a jest nim ufność. Im więcej dusza zaufa, tym więcej otrzyma. Pyszni są zawsze na końcu, ponieważ o nic nie proszą. Dokładnie to samo mówi nam dzisiejsza przypowieść. Faryzeusz osiągnął, można powiedzieć, doskonałość, ponieważ spełniał skrupulatnie przykazania Prawa. Nie wykorzenił z siebie jednej wady, najpoważniejszej, pychy. Trwał w swoim samozadowoleniu i tak naprawdę nie modlił się do Boga, tylko do siebie samego, chwaląc swoje czyny. Celnik natomiast było obarczony licznymi grzechami, ale miał pokorę, czyli szczere wejrzenie w siebie. Wiedział, że zgrzeszył i że powinien naprawić swoje postępowanie, ale nie uczyni tego wyłącznie własnym wysiłkiem, tylko prosząc Pana Boga o miłosierdzie. Finalnie, to celnik odszedł do domu usprawiedliwiony, czyli z odpuszczonymi grzechami, a nie faryzeusz. Czy Pan Bóg jest niesprawiedliwy? Nie, bo faryzeusz nie prosił o łaskę, a zatem pycha została w nim, a celnik prosił i wrócił z odmienionym sercem. Prawdziwa religijność bowiem to nie tylko spełnianie nakazów, ale przede wszystkim poznanie Pana Boga jako Miłości. Faryzeusz poznał przepis, celnik poznał Osobę.
Co? Gdzie? Kiedy?
