Komentarze do czytań - sobota, III Tydzień Wielkiego Postu

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: Teresa Pieczyńska

Pierwsze czytanie: Oz 6, 1-6

Kościół podaje nam dzisiaj kolejny tekst charakterystyczny dla liturgii wielkopostnej. Wezwania proroków nabierają w tym okresie szczególnej wymowy i wykazują ponadczasową aktualność. Prorok Ozeasz nie ustaje w nawoływaniu do nawrócenia, do poprawy życia.

Chociaż Pan Bóg dopuszcza ból i cierpienie, nie dzieje się to bez lekarstwa, które aplikuje. Tym lekarstwem jest dla Izraela Boża interwencja w dzieje Narodu Wybranego. „Dlatego ciosałem ich przez proroków i raniłem słowami ust moich” (Oz 6, 5). Chociaż Pan dopuszcza najazd Asyrii najpierw na Izrael a potem na Judę, to w efekcie doprowadza do zrzucenia jarzma niewoli i przywraca pokój. Oczekuje odpowiedzi na pytanie: Jak długo jeszcze zwodzić mnie będziesz?

W tekście pojawia się motyw trzech dni od momentu śmierci do powrotu do życia, co współcześnie odczytujemy w kontekście zbawczej śmierci i zmartwychwstania Chrystusa po trzech dniach. Padają słowa o wyższości miłości hesed nad kultem ofiarniczym, mającym za zadanie zadowolić Boga. Hesed to ojcowska miłość Jahwe zawsze wiernego przymierzu, które zawarł z człowiekiem, nieustannie okazującego mu, że Jego miłość do stworzenia jest potężniejsza niż zdrada wiarołomnego narodu, a przebaczenie i łaska - silniejsze od grzechu. Bóg oczekuje od człowieka czegoś więcej, czegoś bardziej osobistego, starań w dążeniu do poznania Go, miłości ponad wszystko, szczerości i wierności.

Psalm responsoryjny: Ps 51, 3-4.18-19.20-21a

Psalm 51 jest jednym z najpiękniejszych utworów w całym Psałterzu. Jest przeniknięty głębokim żalem za popełnione grzechy, pokornym wyznaniem win i uznaniem małości i marności człowieka w świetle ogromu całego zbawczego działania Boga Stwórcy. Jest jednocześnie wspaniałym wyznaniem wiary w Boże Miłosierdzie, które nie zna granic i każdego, nawet największego grzesznika podnosi z upadku do życia godnego dziecka Bożego w odpowiedzi na szczere wyznanie grzechów. Ta piękna lamentacja weszła na stałe do kanonu modlitw Kościoła powszechnego, znajdując miejsce w piątkowej Liturgii Godzin.

Ewangelia: Łk 18, 9-14

Ewangelista przedstawia dziś dwóch Izraelitów, wyznawców tej samej wiary w tego samego Boga, oddających Mu hołd w tej samej świątyni, dwóch ludzi prawdopodobnie o podobnym statusie materialnym, ale reprezentujących jakże odmienne postawy w relacji do Boga. Podczas kiedy faryzeusz zdaje się wskazywać na to, co sobą reprezentuje, kim jest i co może Bogu ofiarować, drugi z modlących zachowuje się zgoła odmiennie, pokazując całym sobą, czego nie posiada, jak bardzo jest niegodny tego, by Bóg mógł wysłuchać zanoszonej przez niego modlitwy i jak bardzo potrzebuje Bożego miłosierdzia. Ma pełną świadomość tego, jak jest postrzegany przez współobywateli. Jako celnik jest powszechnie uważany za grzesznika. Fakt współpracy z rzymskim okupantem, a więc z poganami, stawiał go na marginesie życia społecznego i religijnego. Na co dzień uważany za nieczystego, za kolaboranta, stojącego w opozycji do tendencji wolnościowych narodu izraelskiego, powiększający dochody okupanta kosztem Żydów, był traktowany jak ktoś gorszy. W tym poczuciu niższości celnik staje przed majestatem Jahwe i zamiast usprawiedliwiania się jedynie potwierdza swoją grzeszność. Słowa, które wypowiada, bliskie są każdemu z nas, szczególnie wtedy, gdy w sakramencie Pokuty i Pojednania wzywamy Bożego miłosierdzia nad nami.