Komentarze do czytań - Poniedziałek, XXVIII Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: Piotr Lipiec, kleryk V roku WMSD w Warszawie

Pierwsze czytanie: Rz 1, 1-7

W dzisiejszym pierwszym czytaniu św. Paweł nazywa swoich słuchaczy na przemian powołanymi i świętymi. W terminologii starotestamentalnej określenia te są wyrazami synonimicznymi i wskazują na rzeczywistość oddzieloną od świata, która przeznaczona ma być wyłącznie do kultu Bożego. W tym sensie wspomniane wyżej tytuły stosowane były w czasach Starego Przymierza dla opisania charakteru misji prorockiej. Nie trudno się więc domyślić, że zwracając się w ten sposób do Rzymian, św. Paweł zrównuje ich ze sobą, uznając za powołanych do tego samego dzieła. Bardzo ważne, żebyśmy współcześnie nie stracili w Kościele tej Pawłowej optyki. Każdy z nas – choć w różnych okolicznościach i czasie – powołany jest do jednego zadania: aby ku chwale Jego imienia pozyskiwać wszystkich pogan dla posłuszeństwa wierze.

Przedstawiając się Kościołowi w Rzymie, św. Paweł określa siebie mianem sługi. W kulturze helleńskiej bycie sługą kogoś wpływowego wiązało się nierzadko z posiadaniem większej niż wielu ludzi wolnych godności. Wiele wskazuje jednak na to, że apostoł zamiast na swoje szczególne dostojeństwo pragnie wskazać tym tytułem na gotowość do znoszenia cierpienia za wielu poprzez odniesienie do postaci Sługi Jahwe. Tą interpretację zdaje się potwierdzać osobiście, w innym fragmencie z Pierwszego Listu do Koryntian: Stałem się wszystkim dla wszystkich, żeby w ogóle ocalić przynajmniej niektórych (1 Kor 9, 22).

Psalm responsoryjny: Jon 2, 3.4.5.8

Święte ramię Boga, które wspomniane zostało w pierwszej zwrotce dzisiejszego psalmu to bardzo popularny w kulturze egipskiej obraz. Stosowany był zwykle w kontekście faraona jako tego, którego potęgę zdradza właśnie wyciągnięte ramię. Możemy więc śmiało podejrzewać, że sformułowanie to, kiedy odnosi się do Jahwe, ma ukazać przede wszystkim Jego zwierzchność nad każdą władzą doczesną, nawet tą, którą cieszył się faraon.

Potęga Boga – jak sugeruje nam Psalmista – przejawia się zwłaszcza w cudach, które czyni On dla swojego ludu. Odpowiednią reakcją człowieka na to szczególne Boże działanie jest śpiewanie Panu nowej pieśni. Może to być cenną wskazówką dla naszego życia duchowego: rzeczywistość cudu można przeżywać właściwie tylko w klimacie żywego i stale odnawiającego się w nas poprzez wolę dziękczynienia.

Ewangelia: Łk 11, 29-32

Typologia Jonasza w rozważanym fragmencie ewangelii jest znacznie uboższa niż ta z paralelnego tekstu w relacji Mateuszowej. Podczas gdy Mateusz mówi o trzech dniach i trzech nocach spędzonych przez Jonasza we wnętrznościach wielkiej ryby, oraz o tym, że Jezus spędzi trzy dni i noce we wnętrzu ziemi, to Łukasz nie wspomina o tym ani słowem. Brak tej wzmianki w omawianej perykopie przenosi ciężar znaczeniowy znaku Jonasza ze Zmartwychwstania na sąd.
    Kroczący za Jezusem domagali się znaku, ponieważ chcieli sprawdzić czy aby na pewno pochodzi On od Boga. Wbrew oczekiwaniom tłumu to, co prawdziwie uwiarygodnia boskie pochodzenie Mistrza, nie wiąże się z Jego ponadnaturalną aktywnością, ale z głoszeniem nauki o sądzie. Przyjęcie tej prawdy może mieć niebagatelne znaczenie dla właściwego rozeznawania duchowego w naszym życiu: nie wszystko to, nad czym zawisa aura cudowności, pochodzi od Boga, ale bierze z Niego początek wszystko, co skłania człowieka do pokuty i nawrócenia.