Komentarze do czytań - Poniedziałek, XXI Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: Jakub Zinkow
kleryk V roku WMSD w Warszawie

Pierwsze czytanie: 1 Tes 1, 1-5. 8b-10

Św. Paweł w swoich misjach ewangelizacyjnych organizował i rozwijał wspólnoty Kościoła w Azji Mniejszej, na terenach greckich i macedońskich. Jedną ze wspólnot, którą zorganizował, było macedońskie miasto Tesaloniki. Niestety, przez dużą niechęć Żydów przebywał w nim zaledwie kilka tygodni. Przebywając w Koryncie, pisze do nich list, w którym wyraża troskę o nową wspólnotę, doświadczoną prześladowaniami.

List rozpoczyna się od wspomnienia czasu, gdy św. Paweł przebywał pośród Tesaloniczan. Apostoł pochwala wytrwałość mieszkańców w wierze, nadziei i miłości. Zaznacza jednak, że te cnoty teologalne, które w nich się rozwinęły, nie są wynikiem jedynie starań ludzkich. Duch Święty jest pierwszą przyczyną nawrócenia w człowieku, a także głównym źródłem ewangelizacji. Każde nasze działanie powinno się opierać na łasce Bożej, z której możemy czerpać potrzebne siły.

W ostatnich wersetach dzisiejszego fragmentu św. Paweł wyraża dwie podstawowe prawdy, które wyznaczają motyw całego jego nauczania. Po pierwsze, Apostoł pochwala Tesaloniczan za to, że wyznają wiarę w Jedynego Boga, a odwrócili się od bożków pogańskich. Po drugie, wskazuje na konieczność ukierunkowania swojego życia na perspektywę zmartwychwstałego Chrystusa. Te dwie prawdy ukazują, że teraz w Jezusie Chrystusie ma spełnienie wiara w Jedynego Boga, która była tak bardzo ważna w czasach Starego Testamentu.

Psalm responsoryjny: Ps 149, 1b-6a i 9b

Psalm responsoryjny jest zawsze treściowo związany z pierwszym czytaniem. Jak dzisiaj można odnaleźć ten związek? Psalm 149 opowiada o radości wyśpiewywanej Panu przez wspólnotę wierzących. Wyraża on zachętę do wychwalania Pana, a jednocześnie pokazuje, że bycie z Bogiem zawsze przynosi zwycięstwo. Można wyróżnić w tym psalmie trzy cechy kroczenia drogą Bożą. Po pierwsze, wychwalanie Pana odbywa się we wspólnocie. Użyte słowo „święci” może być tłumaczone również jako wierni czy pobożni. Prawdziwa wspólnota zawiązuje się wtedy, gdy jest oparta o wartości kierujące ku Bogu. Po drugie, wierzący w swoich ustach używa imienia Bożego. To, co mówi i to, co czyni, ma zawsze prowadzić do Boga. Po trzecie, prawdziwe zwycięstwo Boga w wierzącym opiera się na pokorze – Bóg „pokornych wieńczy zwycięstwem”. Czy cechy tej drogi Bożej są mi bliskie?

Ewangelia: Mt 23, 13-22

Siedem zawołań „biada!”, z których dzisiaj odczytywane są pierwsze trzy, stanowi najostrzejszą wypowiedź Jezusa przeciwko uczonym w Piśmie i faryzeuszom. W czasach prorockich takie zawołania stanowiły ostrzeżenie przed gniewem Bożym. Wyrażały przeciwieństwo błogosławieństwa, stając się przez to przekleństwami. Jezus stosuje je, by uwypuklić hipokryzję i obłudę uczonych w Piśmie i faryzeuszów.

W dwóch pierwszych „biada!” Jezus używa określenia „obłudnicy”. Pierwotnie to słowo oznaczało aktora, który niejako oszukuje ludzi, bo grając przedstawia się jako ktoś inny, kim nie jest naprawdę. Ich oszustwo wyraża się w dwóch zachowaniach. W pierwszym „biada!” nie dość, że zasłaniają ludziom dostęp do Boga, to sami również nie wchodzą na Bożą drogę. Pokazuje to, że nasza osobista wiara jest zawsze powiązana z rozszerzaniem jej na innych. Jeśli otwieram się na Boga, to otwieram się także na innych. W przeciwnym razie moje zamykanie się przed ludźmi będzie zawsze rzutowało na osobistą relację z Bogiem. Drugie „biada!” pokazuje tragiczne konsekwencje prowadzenia kogoś do Boga według wyłącznie swojego pomysłu. Można wiele uczynić w apostolskiej misji, nawet „przemierzyć morze i ziemię”, ale gdy ostatecznym celem nie będzie Bóg, można bardzo pobłądzić.

Trzecie „biada!” przestrzega przed zbytnim skupianiem się na formie, która może przysłonić istotę wiary. Żydzi nie mogli wymawiać imienia Bożego, więc chcąc ominąć ten zakaz, przysięgali na rzeczy związane z Bogiem, ale będące wobec Niego drugorzędne. Forma stała się dla nich zamiennikiem Boga. Nie jest to właściwa postawa, ponieważ z tego, co miało prowadzić do Boga, uczynili narzędzie hipokryzji. Także w życiu codziennym możemy być wierni schematom modlitewnym, a równocześnie pokazywać zupełnie przeciwne modlitwie zachowania.