Komentarze do czytań - Poniedziałek, XXI Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: dr Anna Rambiert-Kwaśniewska

Pierwsze czytanie: Ap 21, 9b-14

Dwunastu otwartymi bramami Kościoła
Historia zatacza koło pomimo linearnego postrzegania czasu w świecie żydowskim. Oto Niebieska Jeruzalem, która w swej ziemskiej postaci wielokrotnie popadała w nierząd, staje się przeczystą Oblubienicą. Nad jej bramami widnieją imiona dwunastu pokoleń Izraela, które dały początek spełnianiu Bożych obietnic, w których centrum stało wydarzenie Baranka – męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Zaskakujące jednak, że to nie protoplaści Izraela stali się fundamentem – ci pozostali bramami, zaś troska o stabilność całej konstrukcji została zdeponowana na apostołach. To oni, napełnieni mocą Ducha, stali się prawdziwym fundamentem. Czyż nie do Kefasa Chrystus skierował słowa: „Ty jesteś Piotr czyli Skała, i na tej Skale zbuduję Kościół mój” (Mt 16,18)? Kim zatem jest owa apokaliptyczna Jeruzalem-Oblubienica, jeśli nie Kościołem?
Zaskakujące, że Biblia przepełniona jest wizją tej często pogardzanej przez Oblubienicę miłości Boga. Wspominają o niej prorocy (Izajasz i Ozeasz), wspomina najpiękniejsza z pieśni (Pieśń nad Pieśniami), mówi również Paweł Apostoł. Co jednak niezwykłe, nawet z tak wielkiej niewierności Boża miłość wyprowadza i to, co splugawione czyni nieskalanym, ukazując ideał również dla ludzkich relacji (Ef 5,21-33).

Psalm responsoryjny: Ps 145, 10-11.12-13ab.17-18

Świętych głoszenie Królestwa
Dzisiejszy psalm, który przybiera formę pochwalnej pieśni w formie akrostychu (każdy z wersów rozpoczyna się od kolejnej litery alfabetu hebrajskiego), stanowi doskonały pomost dla całej Liturgii Słowa – spinając wizję Niebieskiej Jeruzalem ze spontanicznym wyznaniem Natanaela. Tak jak dawny Izrael wyrósł na fundamencie dwunastu protoplastów, synów Jakuba, tak Kościół powierzony został Dwunastu. Wszyscy oni są owymi świętymi, którzy wychwalają wielkie dzieła Boga – synowie Izraela, ponieważ doświadczyli wielkich dzieł Bożych, choćby z udziałem swego młodszego brata, Józefa – apostołowie, ponieważ przeszli trzy lata intensywnej formacji u boku samego Mesjasza. Wszyscy oni doznali namacalnego Bożego działania, poznali, że „Pan jest blisko wszystkich, którzy Go wzywają, wszystkich wzywających Go szczerze” (w. 18). Wobec takich doświadczeń nie sposób pozostać biernym. Naturalną koleją rzeczy - zwłaszcza, gdy współpracuje się z łaską - rodzi się w człowieku imperatyw głoszenia Słowa, chwały Królestwa i prawdy o Bożym panowaniu nad światem.

Ewangelia: J 1, 45-51

Apostoł z intuicją
W scenie powołania Natanaela zaskakiwać może fakt, z jaką łatwością pełen wątpliwości co do tego, czy z galilejskiego, czyli na poły pogańskiego Nazaretu może wywodzić się coś dobrego, człowiek wypowiada słowa, które są niczym innym, jak odważnym wyznaniem wiary, rozpoznaniem prawdziwej tożsamości Jezusa. A to wszystko za sprawą ujawnienia przez Jezusa miejsca, w którym znajdował się wcześniej uczeń. W pełnych emocji słowach Natanaela kryje się jednak pewien błąd – nie co do sensu, ale co do wyobrażeń o Synu Bożym i Królu Izraela. Prawda o sposobie królowania Chrystusa stała się dla uczniów jaśniejsza dopiero w trakcie Wydarzeń Paschalnych i z pewnością pierwotnie pociągnęła za sobą poczucie wielkiego rozczarowania. „Nie tak bowiem człowiek widzi jak widzi Bóg” (1 Sm 16,7). Dopiero wątpiący Tomasz i paraliżowany strachem Piotr zdołali wyrazić prawdę o Chrystusie. Ten pierwszy słowami „Pan mój i Bóg mój” (J 20,28), ten drugi w chwili rozpoznania nad Jeziorem Tyberiadzkim, w okrzyku „To jest Pan” (J 21,7). Jednak ostatecznie wszyscy z apostołów zostali posłani i stali się fundamentem Kościoła.