Jezus znowu zniża się do ludzkiej narracji i daje zapewnienie, że każdy, kto opuszcza wszystko, co posiada dla Jego imienia, otrzyma stokroć więcej!
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: dr Andrzej Kosiński
Pierwsze czytanie: Prz 2, 1-9
Księga Przysłów jest prawdziwą skarbnicą mądrości! Wystarczy tylko czytać, brać i korzystać! Czy aby na pewno? Dlaczego zatem w życiu spotykamy tyle nie-mądrości, żeby nie powiedzieć głupoty?
Jednym z częściej występujących słów w Biblii jest słowo „jeżeli” i to jest klucz do zrozumienia prawdziwej mądrości. Nie przychodzi ona sama z siebie, z przeczytania czy usłyszenia sentencji. Wymaga od nas działania i aktywności. W dzisiejszym fragmencie z Księgi Przysłów mędrzec-nauczyciel uczy nas, że mądrość ochroni nas przed zagrożeniami i jest wartością przewyższającą wszystkie ziemskie dobra, a co najważniejsze, prowadzi nas do zdobycia bojaźni Boga, która jest najcenniejszą umiejętnością (w. 5). Bojaźń Pana wyraża się w głębokim szacunku, jaki człowiek powinien nieustannie okazywać Bogu, a tym samym realizuje więź łączącą stworzenie ze swoim Stwórcą. W Starym Testamencie bojaźń często objawia się lękiem, który człowiek odczuwa, doświadczając własnej małości i grzeszności wobec majestatu i potęgi Boga. Człowiek bojący się Boga jest synonimem człowieka sprawiedliwego, który całe swoje życie zwraca ku Stwórcy i zawsze pragnie postępować zgodnie z Jego wskazaniami. Świadomość nieustannej obecności i opieki Boga daje poczucie bezpieczeństwa we wszystkich okolicznościach życia. Dodajmy, że w Nowym Testamencie bojaźń Boża jest jednym z darów Ducha Świętego, który prowadzi do pełnej zaufania adoracji Pana przez człowieka. Owocem bojaźni jest poczucie szczęścia i posiadania Bożego błogosławieństwa.
Psalm responsoryjny: Ps 34, 2-3. 4-5. 6-7. 8-9. 10-11
Dawid dziękuje w psalmie za ocalenie i zachęca całą wspólnotę do modlitwy dziękczynnej. Doświadczenie bliskości Boga, który wysłuchuje modlitwy udręczonego człowieka, skłania psalmistę do pouczenia o dobroci Boga oraz o bojaźni Pańskiej. Polega ona na uznaniu przez człowieka całkowitej zależności od Boga i na właściwej postawie moralnej, tj. porzuceniu grzechu oraz przestrzeganiu Bożych przykazań.
Ewangelia: Mt 19, 27-29
Jezus z uczniami zbliża się do Jerozolimy. Za moment wygłosi trzecią zapowiedź męki i zmartwychwstania. Za chwilę matka Jakuba i Jana poprosi Jezusa, aby jej synowie zasiedli obok Niego po prawej i po lewej stronie w Jego królestwie. Tymczasem Piotr zwrócił się do Jezusa słowami: „Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc otrzymamy?”. Możemy tylko domyślać się, co pomyślał Jezus... Trzy lata wspólnego życia z apostołami, nauczanie o Królestwie Bożym, osobiste świadectwo, jak traktować bliźnich, a przede wszystkim nauka bezinteresownej miłości. Pytanie Piotra musiało być odbiciem oczekiwań apostołów, gdyż Jezus kieruje odpowiedź do całego grona uczniów. Czy Boski Nauczyciel poniósł porażkę w nauczaniu o miłości i altruizmie? A może to uczniowie nie potrafili wznieść się ponad ziemski sposób patrzenia na zasadzie coś za coś? A może dopiero ostateczna „lekcja” miłości udzielona z wysokości krzyża oraz oświecenie przez Ducha Świętego uświadomiły apostołom, że w Królestwie Bożym najmniejszy staje się największym?
Dzisiaj jeszcze Jezus wykazał się Boską cierpliwością do swojego stworzenia! Cierpliwie tłumaczy uczniom, że i oni zasiądą na dwunastu tronach obok Niego i będą sądzić plemiona Izraela. Jezus znowu zniża się do ludzkiej narracji i daje zapewnienie, że każdy, kto opuszcza wszystko, co posiada dla Jego imienia, otrzyma stokroć więcej! Jednak to, co jest najważniejsze, to obietnica, że „życie wieczne posiądzie na własność”. To ostatnie zdanie jest najistotniejszą odpowiedzią na pytanie Piotra i apostołów. Obyśmy i my dojrzeli do zrozumienia nauczania Jezusa i potrafili przyjąć dar życia wiecznego.
Co? Gdzie? Kiedy?
