Komentarze do czytań - Poniedziałek, XIII Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: s. Anna Juźwiak AP

Pierwsze czytanie: Rdz 18, 16-33

Pan upodobał sobie Abrahama, towarzyszy jego życiu i wystawia na próbę w różnych sytuacjach. W dzisiejszym fragmencie Księgi Rodzaju zostawia mu obietnicę otrzymania upragnionego potomstwa. Wiadomość o poczęciu syna przekazują Abrahamowi mężowie goszczący u niego pod dębami Mamre. Gościnność Abrahama jest wielka. Przyjmuje swych gości z najwyższym staraniem, a na koniec odprowadza w stronę Sodomy.
Autor natchniony pokazuje wielką zażyłość Boga z Abrahamem, Boga, który przy nim jest, który martwi się o niego, myśli o nim i chce z nim rozmawiać. Odkrywa przed nim swoje zamiary. Wtajemnicza w plan działania, w to, co zamierza uczynić z Sodomą: zniszczyć miasto i jego mieszkańców. Abraham w pełni angażuje się w to, co Bóg mu objawia. Natychmiast pojmuje złożoność sytuacji i ma odwagę prosić za sprawiedliwymi mieszkańcami Sodomy, choć nie wie czy jest ich garstka, czy może więcej.
Relacja Boga i Abrahama jest ukazana jako relacja przyjaźni, otwartości, głębokiego wzajemnego zrozumienia. Dbajmy o taką przyjaźń z Bogiem, pielęgnujmy ją. Ile radości daje nam odczuwanie Boga otwierającego przed nami serce, dzielącego się sobą, komunikującego swoją wolę. Chciejmy z nią współdziałać, wyznając: „Panie, chcę tego, czego Ty pragniesz, w miejsce mojej woli ustanów Twoją wolę!”.

Psalm responsoryjny: Ps 103, 1b-2.3-4.8-11

Mogę rozmawiać ze swoją duszą! Nakazywać jej, prosić, pobudzać do dziękczynienia i do błogosławienia Tego, który jest jej Stworzycielem. Hymn wolności wypływający z najbardziej wewnętrznych pokładów duszy, której sam człowiek nie może w pełni zgłębić, wyrywa się ku Bogu. Mogę prosić duszę: Nie zapominaj…, zaprosić do nieustannego zachwytu nad tym wszystkim, czego w codzienności dane jest mi dotknąć, doświadczyć. Mogę dziękować za konkretne osoby, wydarzenia, słowa. One są znakiem łaski Boga, który odpuszcza grzechy, leczy choroby, jest łaskawy, cierpliwy, łagodny. Nasza dusza wielbi Stwórcę uniesiona wychwalaniem Go za spotkanie w drugim człowieku: jego dobre słowo, gest, przyjazne dłonie, jasną myśl czy dobre spojrzenie.

Ewangelia: Mt 8, 18-22

Gotowość do pójścia za Jezusem mierzy się konkretną odpowiedzią na Jego zaproszenie. Jezus nie obiecuje nic, prócz swej Osoby. Taka jest moc powołania, które ukazuje się w odważnej wierze, w pójściu w nieznane, bez wahania. „Pójdź za Mną” brzmi w różnorodnych wydaniach przez wiele stuleci chrześcijaństwa. Jezus nadal powołuje tych, którzy decydują się na „bycie z Nim”, bez zabezpieczeń, ale w zaufaniu, które wciąż wzrasta. Chrystus oferuje niepewność co do przestrzeni, czasu, lecz daje życie, pragnie, by powołany zatroszczył się o życie swoje i innych. To właśnie Słowo życia powołuje do życia. Często młodzi ludzie szukają zabezpieczeń, gwarancji przed lękiem, przed „na zawsze”. Chrystus szuka zaufania i wiary.