Komentarze do czytań - Poniedziałek w oktawie Wielkanocy

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: ks. dr Adam Dynak

Pierwsze czytanie: Dz 2, 14.22b-32

Spotykamy się z fragmentem mowy Piotra po Zesłaniu Ducha Świętego. Tekst zawiera szereg ciekawych i ważnych informacji. Uwagę zwraca osoba apostoła Piotra. Pełni on rolę, którą wyznaczył mu Pan. Przewodzi kolegium apostolskiemu jako namiestnik Jezusa. Z chwilą zstąpienia Ducha Świętego na Kościół, rola Piotra doznała jeszcze większej ekspozycji. Postawa i poczynania apostoła świadczą o realizowaniu się przepowiedni i woli Jezusa. Inny szczegół zwracający na siebie uwagę to cytaty ze Starego Testamentu i ich interpretacja w świetle wydarzeń paschalnych Jezusa Chrystusa. Możemy podziwiać wnikliwość i spostrzegawczość pierwszych chrześcijan w tym względzie. Teksty, które przez wiele wieków ukrywały w sobie właściwe im orędzie, w końcu odkrywają to bogactwo. Wpływa na to kontekst paschalnego dzieła Jezusa i światło Ducha Świętego, którym zostali napełnieni apostołowie. W planach Bożych nic nie jest przypadkowe czy daremne, wszystko ma swoje miejsce, czas i sens. Tematem centralnym jest jednak zmartwychwstanie Jezusa. W jego świetle, zarówno bolesna przeszłość dotycząca śmierci Jezusa i winnych tego dramatu, jak i niepewna przyszłość nabierają innego znaczenia. Teraz wszystko stało się nowym. Tak postrzegali to Piotr i apostołowie, tak teraz i my możemy patrzeć na życie.

Psalm responsoryjny: Ps 16, 1b-2a.5.7-8.9-10.11

Razem z psalmistą powierzamy się naszemu Panu, wyrażając ufność w Jego opiekę. Autorem psalmu powodowała wiara w opatrzność Boga Jahwe, nasze motywy są o wiele bardziej wzniosłe. Jesteśmy świadkami Jezusa Zmartwychwstałego i beneficjentami Jego paschalnego dzieła. On zapewnia życie wieczne wszystkim, którzy Mu uwierzyli i za Nim poszli. Ta wiara rodzi ufność, a ufność podsyca wiarę. Postawa wierzących nie ogranicza się jednak tylko do euforii. Poczucie odpowiedzialności budzi troskę o właściwe przyjęcie i przeżywanie niezwykłego daru. Dlatego doświadczana radość łączy się z zawierzeniem się Bogu, oddaniem się pod skrzydła Jego opieki. Autentyczna radość połączona z odpowiedzialnością za dziedzictwo posiadanej wiary prowadzi do jeszcze większej, do bardziej pełnej zażyłości z Panem.

Ewangelia: Mt 28, 8-15

Na przestrzeni całej historii zbawienia zawsze w pobliżu dobra czaiło się zło, prawdę atakowało kłamstwo, a brzydota wszelkimi sposobami usiłowała splugawić piękno. Tak było od początku, od ogrodu edeńskiego poprzez epokę patriarchów, potem królów i tak dalej. W Nowym Testamencie również spotykamy tę prawidłowość. Narodzinom Syna Bożego zagrażały mordercze zakusy Heroda, prawda Dobrej Nowiny bez przerwy zmagała się z potwarzami faryzeuszów, a piękny przykład życia Jezusa spotkał się z odpłatą krzyża. Tak też było po Jego zmartwychwstaniu. Świat został odkupiony z mocy śmierci, człowiek zaproszony do życia wiecznego z Bogiem, ale zło ani na moment nie ustawało, aby wszystko zniweczyć, zakłamać. Jedną drogą palestyńskiej ziemi podążały kobiety, świadkowie pustego grobu, przepełnione radością spotkania ze Zmartwychwstałym, gotowe zanieść tę radosną wieść całemu światu i drogą paralelną kroczyli przekupieni strażnicy, gotowi za pieniądze powielać każde kłamstwo. Tamte drogi wciąż biegną po niwie historii. Jedni spotykają się z kobietami i ich świadectwem, dołączają się do nich, stają się współpracownikami w rozgłaszaniu najcudowniejszej prawdy, inni bezkrytycznie, a niekiedy ze świadomą przekornością kupują to, co oferują im słudzy kłamstwa. Rozpoczęta wtedy rywalizacja ciągle trwa i będzie trwała do ostatniego dnia historii. Z tego faktu wynikają co najmniej dwa pewniki: każdy człowiek musi opowiedzieć się po którejś z tych dwóch dróg, ponieważ trzeciej nie dano. W tej nieubłagalnej rywalizacji od samego początku zwycięzcą jest Jezus Chrystus i ci, którzy do Niego należą.