Uczniowie składają Jezusowi tanie deklaracje, jednak Jezus nie potępia ich, ani nie odrzuca, nawet jeżeli Jego słowa mają gorzki posmak. Wie, że oni ciągle znajdują się w drodze, że ich formacja jeszcze się nie skończyła.
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: ks. dr Adam Dynak
Pierwsze czytanie: Dz 19, 1-8
Różnie określa się cel napisania i główny temat Dziejów Apostolskich. Z pewnością jest to relacja, o tym, co działo się po wniebowstąpieniu Jezusa, o początkach działalności Jego apostołów, o początkowym rozwoju chrześcijaństwa, o początkach Kościoła. Przekaz św. Łukasza uświadamia nam, jak bardzo złożony proces stanowiła początkowa ewangelizacja. Ciągle pozostaje ona zadaniem niezwykle trudnym, ale już wtedy dostrzegamy wieloaspektowość i wielopłaszczyznowość głoszenia Dobrej Nowiny. Ostatecznie jednak na pierwsze miejsce wysuwa się fakt opatrzności Bożej w splocie wydarzeń całej historii. Przykładem tego może być czytany dziś fragment. Paweł spotyka wyznawców Chrystusa, nazywanych tutaj uczniami, choć są nieochrzczeni. Na pozór sytuacja kuriozalna, nienormalna. A jednak ukazuje proces historii zbawienia, nacechowany genialną mądrością, ale też cierpliwością Boga. Wysiłek Jana Chrzciciela nie poszedł na marne. Jego uczniowie, przygotowani w solidnej szkole formacji proroka, teraz dostępują tego, do czego byli przeznaczeni z woli Bożej. Oddanie życia dla Chrystusa miało być finałem Janowej formacji sprzed lat. Rzucone niegdyś ziarno, może przez wielu już zapomniane, przynosi zamierzony plon. U Boga wszystko ma swój czas, dla Niego nie ma nic straconego.
Psalm responsoryjny: Ps 68 (67), 2-3. 4-5ac. 6-7ab
Radosne w swojej treści responsorium podejmuje temat konfrontacji między ludźmi grzesznymi i oddanymi Bogu. Ta kwestia dosyć często występuje w Psałterzu. Ten sam Bóg, który posłał na świat Jezusa Chrystusa, który ukochał człowieka aż po śmierć krzyżową swojego Syna, który zesłał Ducha Świętego, aby prowadził Kościół po drogach historii aż do skończenia świata, ten Bóg stanowi niezawodną ostoję dla każdego, kto Jemu zawierzy, kto zwiąże z Nim swoje życie. Psalmista przypomina o tej cudownej prawdzie i wzywa do wielbienia Najwyższego Pana.
Ewangelia: J 16, 29-33
Krótki fragment Ewangelii doskonale diagnozuje kondycję duchowo-apostolską uczniów Jezusa. Zapewniają Mistrza o swojej wierze, o zrozumieniu Jego nauczania i przynależności do Niego, tymczasem Jezus bez ogródek obnaża prawdziwy stan rzeczy. Wiara uczniów i ich zapewnienia są tylko powierzchowne. Składają tanie deklaracje, ale najbliższa przyszłość pokaże ich strach i niestałość. Warto jednak zauważyć, że Jezus, odzywając się do nich, nie potępia ich, ani nie odrzuca, nawet jeżeli Jego słowa mają gorzki posmak. Jezus wie, że oni ciągle znajdują się w drodze, że ich formacja jeszcze się nie skończyła, że kiedyś dojrzeją. Można podziwiać Jego cierpliwość i pokorę, którą przejawił nie tylko wtedy. Nieustannie doznajemy Jego łaskawości, ponieważ bez przerwy nie nadążamy, ciągle czegoś nie rozumiemy, jesteśmy opieszali i leniwi. On jednak, raz przyjąwszy określoną strategię, wiernie postępuje obraną drogą. On zwyciężył świat, a moc tego zwycięstwa zdolna jest dokonywać największych cudów w naszym życiu.
Co? Gdzie? Kiedy?
