Podróż Matki Zbawiciela do Elżbiety pozostaje na zawsze wzorem dla każdego ucznia Chrystusa, jak reagować na wolę Bożą, w jakiej mierze z tą wolą współpracować i do jakiego stopnia ofiarować siebie Bogu.
komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: ks. dr Adam Dynak
Pierwsze czytanie: So 3, 14-18a
Okres Adwentu to czas radosny. Wierzący w Jezusa oczekują przyjścia swego Pana. Ta radość nasila się w miarę zbliżania się upragnionych świąt. Dobrze widać to na przykładzie słowa Bożego, gdzie radość nasila się z dnia na dzień. Pełen radości fragment Ewangelii danego dnia poprzedzony jest urywkiem ze Starego Testamentu, który również wyraża radość, co prawda jeszcze nie chrześcijańską, ale jednak rzeczywistą radość. Nie inaczej jest z fragmentem Księgi Sofoniasza, czytanym dziś i przygotowującym nasze serca na spotkanie z ewangelicznym opowiadaniem o wizycie Maryi w domu Elżbiety i Zachariasza. Prorok Sofoniasz, przepowiadający w VII wieku, przekazał treści, na których wypełnienie się trzeba było czekać kilka wieków. Powtarzające się dwukrotnie stwierdzenie: Pan jest pośród ciebie, jest kluczową frazą w interesującym nas fragmencie. Wtedy słowa te były odnoszone do świątyni jerozolimskiej, która - jak wierzyli Żydzi – była jedynym miejscem na ziemi, gdzie przebywa Bóg. Trudno powiedzieć, czy Sofoniasz rozumiał do końca to, co głosił. Raczej nie. Był jedynie posłusznym narzędziem w ręku Boga Najwyższego. Dopiero przyszłość miała objawić rzeczywiste przebywanie Boga wśród ludzi. Uczestniczymy w tej Bożej obecności, którą prorok tylko głosił i co najwyżej przeczuwał.
Psalm responsoryjny: Ps 33, 2-3. 11-12. 20-21
Treść psalmu przypomina wspólnocie Kościoła o tym, że Adwent to czas radosny. Owszem, mamy przygotowywać się na przyjście Pana, czuwać, nawracać się, ale w tym wszystkim nie może zabraknąć prawdziwej radości chrześcijańskiej, radości dzieci Bożych oczekujących przyjścia swojego Pana i Zbawcy. W dzisiejszej liturgii słowa ta radość emanuje z fragmentu Księgi Sofoniasza, jest podtrzymana w psalmie, a najpiękniej wyrazi się w Ewangelii opisującej scenę spotkania Maryi i Elżbiety. Dalszy ciąg powinna mieć w naszym codziennym życiu, oddanym Bogu na wieki.
Ewangelia: Łk 1, 39-45
Maryja od razu po spotkaniu z Gabrielem podążyła do Elżbiety. Wskazuje na to użyta przez ewangelistę fraza: poszła z pośpiechem. Nie jest w tym momencie istotne, czy poszła sama, czy z Józefem albo w jakimś innym towarzystwie. Ważny jest ten pośpiech, który wyraża wielkie zaangażowanie się Maryi w misję powierzoną Jej przez Boga. Ona zrozumiała, że to, na co czekano przez tyle wieków, urzeczywistnia się właśnie teraz. Zachwycona tym faktem, biegnie do swoich krewnych, tych, którzy na ten moment byli jedynymi ludźmi, z którymi można było podzielić się tak cudowną nowiną. Elżbieta i Zachariasz otrzymali bowiem łaskę bycia blisko wydarzeń pełni czasów. Świadczy o tym powitanie Maryi przez Elżbietę. Ponadto, Maryja, odpowiadając na Boże powołanie, nie mogła postępować inaczej. Ona cała była w sprawach Bożych, znajdowała się w samym epicentrum wydarzeń zbawczych. Ta świadomość niosła Ją nie tylko po górzystej krainie Judei. Podróż Matki Zbawiciela do Elżbiety pozostaje na zawsze wzorem dla każdego ucznia Chrystusa, jak reagować na wolę Bożą, w jakiej mierze z tą wolą współpracować i do jakiego stopnia ofiarować siebie Bogu.
Co? Gdzie? Kiedy?
