Zatem, sensem Adwentu jest odnowienie postawy czujności zorientowanej na przyszłość – celem Adwentu jest wzbudzenie pragnienia spotkania Przychodzącego Pana, którego zastaniemy w naszej śmierci; albo wciąż przed, albo już na końcu czasów (jeżeli paruzja nastąpi za naszych dni).
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: Ks. Błażej Węgrzyn
Pierwsze czytanie: Sdz 13, 2-7. 24-25a
Chyba każde kulturalne pismo albo portal zawiera dział pt. „Zapowiedzi”. Z jednej strony ta nazwa pasuje również do pierwszych czytań Adwentu, bo i one rokrocznie „zapo-wiadają” konkretne wydarzenia z historii zbawienia. Z drugiej strony, w przypadku dzieł kul-tury, gdy zapowiadany tytuł już się ukaże, jego zapowiedź zasłużenie trafia do lamusa; tym-czasem, „zapowiedzi” dzieł zbawienia bynajmniej się nie dezaktualizują, lecz „doświetlają” swoje wypełnienie. „Stary Testament przygotowuje Nowy, a Nowy wypełnia Stary; obydwa wyjaśniają się wzajemnie; obydwa są prawdziwym słowem Bożym” (por. KKK 140; zob. 121-123 i 128-130).
Tak jest już dzisiaj, gdy wczytujemy się w opis cudownego poczęcia Samsona. W historii tej dopatrujemy się najpierw zapowiedzi Jana Chrzciciela, którego poczęcie – także pomimo niepłodności rodziców – zwiastował Zachariaszowi anioł, i który jak Samson, służył Bogu szczególną ascezą życia. Po wtóre, spoza figury Samsona prześwituje zapowiedź same-go Jezusa Chrystusa: w scenie zwiastowania Jego poczęcia, w wymiarze posłania przez Boga z misją wyzwolenia itd. Spośród tych wspólnych mianowników na czas osobistej modlitwy wy-bierzmy samo zjawisko teofanii, czyli objawienia się Boga w formie Anioła Pańskiego.
Choć wspomniane epizody przywołują na myśl jakąś wyjątkowość i odległość od naszych realiów, nie traćmy ducha! O ile trwamy w łasce, Bóg jest dla nas tak samo „anielsko” dostępny! Bo „anioł”, to „nie natura, lecz funkcja”, termin ten oznacza „zwiastuna i wysłannika”, a nasze życie „od początku aż do śmierci jest otoczone opieką i wstawiennictwem aniołów” (zob. KKK 329 i 336). Także do nas Bóg przemawia codziennie poprzez aniołów – przekonujemy się o tym wtedy, gdy nie szukamy błyszczących postaci ze skrzydłami, lecz w wewnętrznej ciszy przyglądamy się wydarzeniom, spotkaniom i przeżyciom…
Psalm responsoryjny: Ps 71 (70), 3-4a. 5-6b. 16-17
Chociaż w gramatyce utworu stosuje się liczbę pojedynczą, bez problemu można roz-szerzyć go na cały naród Izraelski, który za czasów sędziów (pośród nich: Samsona) błagał Boga o wybawienie od konfliktów wewnętrznych i zewnętrznych. Odpowiedzią Pana było właśnie powoływanie sędziów, czyli charyzmatycznych rozjemców i wodzów. Dla nas modli-twa tym psalmem może służyć poszerzeniu horyzontu i roztropnemu dopuszczeniu do naszych problemów innych osób – to właśnie one mogę się stać naszymi „sędziami” („Samsonami”); to poprzez nie Bóg może stawać się dla nas skałą schronienia, zamkiem warownym, podporą i opiekunem.
Ewangelia: Łk 1, 5-25
Pozwólmy tej scenie odsłonić przed nami sens Adwentu, o ile przeżywamy go uczestnicząc w liturgii mszalnej bądź tylko medytując nad czytanym wówczas Słowem Bożym lub odprawiając także Liturgię Godzin. „Celebrując co roku liturgię Adwentu, Kościół aktualizuje oczekiwanie na Mesjasza; uczestnicząc w długim przygotowaniu pierwszego przyjścia Zbawiciela, wierni odnawiają gorące pragnienie Jego drugiego Przyjścia (por. Ap 22, 17)” (KKK 524; kursywa własna). A zatem, sensem Adwentu jest odnowienie postawy czujności zorientowanej na przyszłość – celem Adwentu jest wzbudzenie pragnienia spotkania Przychodzącego Pana, którego zastaniemy w naszej śmierci; albo wciąż przed, albo już na końcu czasów (jeżeli paruzja nastąpi za naszych dni). Dzisiejszy Zachariasz niech będzie nam przestrogą, że prawowierne, acz wyłącznie zewnętrzne celebrowanie liturgii, nie przekłada się jeszcze na wewnętrzne „przyleganie” do Pana.
Co? Gdzie? Kiedy?
