Komentarze do czytań - poniedziałek, III Tydzień Wielkiego Postu

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: Teresa Pieczyńska

Pierwsze czytanie: 2 Krl 5, 1-15a

Biblijny Naaman jest przykładem człowieka, który miał własne ściśle określone oczekiwania odnośnie uzdrowienia i którego Pan całkowicie zaskoczył swoim działaniem. Choroba, której doświadczał, jest jednocześnie odbiciem stanu jego wiary. Dodajmy, że była to wiara w pogańskie bóstwa, a transformacja, która się w nim dokonała, to przejście nie tylko ze stanu choroby do zdrowia, ale również od wiary w bóstwa silnie związane ze światem przyrody do wiary w jedynego, duchowego Boga Izraela. Zanim Naaman uwierzył, doświadczył prawdziwej duchowej walki, ze wszystkimi wątpliwościami, które nim miotały. Jego wyobrażenia o uzdrowieniu uległy zderzeniu z rzeczywistością. Wprawdzie zaufał słowom prostej izraelskiej dziewczyny i zorganizował wspaniałą wyprawę, ale na miejscu spodziewał się czegoś zupełnie innego: efektownego widowiska, pełnego splendoru i chwały, w którym zostanie w cudowny sposób uzdrowiony z choroby.
Mimowolnie nasuwa się pytanie o to, co by było, gdyby słudzy nie zatrzymali go, gdy rozczarowany chciał wracać i nie przekonali go do zanurzenia się w Jordanie. Zastanówmy się, czy nie zdarzyło się tak, że i na naszej drodze Pan postawił kogoś, na wzór tej prostej izraelskiej dziewczyny czy sług Naamana, kto swoim słowem, przykładem życia pomógł nam odnaleźć drogę do Pana Boga, kto stał się narzędziem w Jego Rękach.

Psalm responsoryjny: Ps 42, 2-3; Ps 43, 3-4

Psalmy 42 i 43 zaliczane do grupy utworów lamentacyjnych, są wyrazem cierpienia odczuwanego z powodu krzywd wyrządzanych przez innych ludzi. Jakże często moglibyśmy podpisać się pod nimi i ich słowami zwracać się do Pana Boga o pomoc. Bo przecież, w tej cierpliwie zanoszonej modlitwie, w tych słowach skargi, jest wyczuwalna wiara w Bożą opiekę i wsparcie. Wierzymy, że kiedyś nastąpi kres przykrych doświadczeń, a wołanie o pomoc zastąpi radosna modlitwa dziękczynna.

Ewangelia: Łk 4, 24-30

Chrystus rozpoczyna publiczną działalność w rodzinnej Galilei, gdzie w nazaretańskiej synagodze odczytuje fragment z Księgi Izajasza. Jego wykład i stopniowe odsłanianie misji, z jaką został posłany do Izraela, nie zjednują Mu sprzymierzeńców wśród słuchaczy. Ponieważ proroctwo Izajasza Pan odnosi bezpośrednio do siebie, wywołuje wśród obecnych ogromne oburzenie i agresję. Żydzi mieli zupełnie inne wyobrażenie Mesjasza. Pojmowali Go jako dostojnego męża, który objawi się w chwale i z wielką mocą rozgromi wszystkich nieprzyjaciół Izraela, a Naród Wybrany uczyni potężnym i bogatym i przywróci mu utracony blask. Zgromadzeni w synagodze oczekiwali raczej teologicznego wykładu odnośnie wypełnienia się proroctw Izajasza niż tego, że Ktoś wskaże na siebie jako urzeczywistnienie tych zapowiedzi. Poczuli się zatem dotknięci do żywego, słysząc słowa prostego cieśli z Nazaretu. Dodatkowo stawianie za przykład prawdziwej wiary ubogiej wdowy z Sarepty czy Syryjczyka Naamana przelało czarę goryczy.
Kiedy obserwujemy to, co dzieje się dzisiaj na świecie i wokół nas, nie sposób oprzeć się wrażeniu, że wydarzenie, które miało miejsce w synagodze w Nazarecie dwa tysiące lat temu, w dalszym ciągu rozgrywa się na naszych oczach.