Komentarze do czytań - Poniedziałek, III Tydzień zwykły, Święto Nawrócenia św. Pawła Apostoła

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: o. dr. hab. Waldemar Linke CP

Pierwsze czytanie: Dz 9,1-22

Wydarzenie pod Damaszkiem, które nazywamy nawróceniem św. Pawła, było dla samego zainteresowanego doświadczeniem trudnym: publiczne upokorzenie, utrata wzroku, zdanie na opiekę innych to drastyczne zmiany, jakie dokonały się w życiu Saula, który z pana życia i śmierci innych stał się od nich zależny. Zwłaszcza, że pomocy mógł mu udzielić tylko przedstawiciel grupy, którą Saul czynnie zwalczał. Ananiasz, chrześcijanin obarczony misją ochrzczenia Saula, podchodził do niego z ogromną rezerwą. Możemy założyć, że strach, jaki wzbudzało imię jerozolimskiego prześladowcy chrześcijan, nie opuścił Ananiasza, gdy szedł na ulicę Prostą, do domu Judy. Gdyby całe wydarzenie okazało się prowokacją, byłby on pierwszą ofiarą „kotła” założonego, by rozpocząć prześladowania uczniów Jezusa w Damaszku. Miał się stać papierkiem lakmusowym, który pokarze siostrom i braciom w wierze, co się naprawdę stało.
Słowo, jakie Pan pod Damaszkiem skierował do Saula, wywołało wiele niepokoju i lęku w nim samym i w innych, zmąciło spokój wielu umysłów i serc. Może więc byłoby lepiej, gdyby sprawy toczyły się utartą koleją. Piękne owoce Słowa Bożego przyszły dopiero później, drogą ufności i posłuszeństwa.

Psalm responsoryjny: Ps 117 [116], 1-2 [R.: por. Mk 16, 15]

Możliwość chwalenia Boga, oddawania Mu czci, była przez Lud Boży traktowana jako wyróżnienie i przywilej. Teologia wybrania do tego właśnie się odnosiła, a nie do politycznej siły, militarnej potęgi, gospodarczych sukcesów czy nadzwyczaj rozwiniętej kultury tej społeczności. Wezwanie narodów do wspólnoty w tym kulcie było więc aktem wielkiej duchowej hojności, podzieleniem się największym skarbem. Dane nam Słowo Boże nie jest nasze i dla nas. Jest chlebem, którym mamy się dzielić z głodnymi.

Ewangelia: Mt 16,15-18

Zadanie, jakie Zmartwychwstały zostawił swym uczniom, przerastało ich siły i możliwości. Głosić Dobrą Nowinę po całym świecie to nie tylko kwestia dotarcia do najdalszych jego zakątków, ale też posiadania wiedzy i umiejętności pozwalających na pokonanie barier językowych i kulturowych. Dwunastu mieszkańców Palestyny nie mogło sobie poradzić z wykonaniem woli Pana, przykazania, które im dał. Dlatego potrzebni byli nowi apostołowie, posłańcy idący po krańce świata, także wychowani w innym środowisku niż Galilea czy Judea, nie tylko mówiący po grecku, ale myślący w sposób bliższy mentalności, w której Tora nie jest jedynym wyznacznikiem obyczajów i stylu życia. Paweł z Tarsu był przykładem takiego nowego typu apostoła, który umiał rozmawiać z poganami, objaśniać im wiarę w Boga Jedynego językiem zrozumiałym dla tych, którzy nie znali świętych pism Izraela.