Komentarze do czytań - Poniedziałek, II Tydzień Wielkiego Postu

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: Przemysław Misior, diakon, VI rok WSDDW-P

Pierwsze czytanie: Dn 9, 4b-10

W dzisiejszym czytaniu prorok Daniel staje przed potężnym Bogiem z wyznaniem: zgrzeszyliśmy, zbłądziliśmy, zbuntowaliśmy się i odstąpiliśmy od Twoich przykazań. Z pokorą i z poczuciem wstydu woła do Boga i uznaje swoją słabość. Ma on świadomość własnej winy oraz niewierności całego narodu.

Pewnie nie raz znaleźliśmy się w podobnej sytuacji, kiedy przyszło nam ze wstydem klękać przed Bogiem, wyznawać naszą słabość i błagać Go o przebaczenie. Jeszcze gorzej czuliśmy się wtedy, kiedy tak bardzo obiecywaliśmy poprawę, a znowu popełniliśmy ten sam grzech.

Spotkanie grzesznego człowieka z Bożym majestatem może wywołać dwie postawy: strach i lęk oraz fascynację i zachwyt. Tylko od nas zależy czy przerazimy się Bożej sprawiedliwości i kary, a nasz grzech uznamy za niewybaczalny, czy zafascynujemy się dobrocią, świętością oraz miłosierdziem Boga i pozwolimy Mu przemieniać i oczyszczać nasze serca, oddając Mu wszystkie słabości w prostocie i pokorze.

Prorok Daniel wie, że Bóg przebacza tym, którzy o to proszą i wyznaje: Pan, nasz Bóg, jest miłosierny i okazuje łaskawość, mimo że zbuntowaliśmy się przeciw Niemu... Niech te słowa będą naszym wołaniem, abyśmy stając wobec Boga, nie ulękli się Jego potęgi, ale z pokorą, szacunkiem i ufnością przychodzili błagać o miłosierdzie. Bóg nigdy nie męczy się przebaczaniem nam. To my męczymy się proszeniem o nie. (papież Franciszek) Niech nigdy nie zabraknie nam sił do wołania o miłosierdzie.

Psalm responsoryjny: Ps 79, 5a i 8. 9. 11 i 13

Dzisiejszy fragment psalmu jest trafną odpowiedzią na usłyszane przed chwilą czytanie: prorok Daniel wypowiadał na modlitwie swój smutek przed nadchodzącą zgubą Jerozolimy, a teraz psalmista opłakuje jej upadek. Zburzenie Miasta Świętego jest pokłosiem grzechów narodu wybranego i znakiem odrzucenia Izraelitów.

Każdy z nas na mocy Sakramentu Chrztu św. uczestniczy w zbawczym dziele Chrystusa, a więc jest także członkiem nowego Ludu Bożego. Jednak raz podjęta decyzja nie stanowi zapewnienia, że nigdy nie sprzeciwimy się Bogu. Dlatego trzeba nam troszczyć się o codzienną świętość i wołać: Wspomóż nas, Boże nasz, Zbawco... Gdy uznamy potrzebę Jego pomocy, to łatwiej będzie nam wytrwać w dobrych postanowieniach.

Ewangelia: Łk 6, 36-38

Jasno i wyraźnie Chrystus wzywa nas do stawania się miłosiernymi. Mamy być miłosierni, jak miłosierny jest nasz Ojciec. Szczególną postacią związaną z realizacją tego wezwania jest św. siostra Faustyna. W swoim Dzienniczku zapisała modlitwę, w której prosi, aby jej oczy, słuch, język, ręce, nogi, serce stawały się miłosierne (Dz. 163). Dlaczego jest to tak ważne? Bo dzięki temu upodabniamy się do Boga. Możemy naprawdę nazywać się Jego dziećmi. W każdym sakramencie, a w sposób szczególny w Sakramencie Pokuty i Pojednania doświadczamy Bożego miłosierdzia. Nie zatrzymujmy tego doświadczenia tylko dla siebie, ale nieśmy je do naszych bliźnich.