Jezus, uzdrawiając chorego, sam stał się paralitykiem. Jego święte ręce i nogi były unieruchomione, nie chodził i nie kładł rąk na chorych. Odpuścił grzechy, biorąc je ze sobą na krzyż. To było łoże, na którym został unieruchomiony, na którym cierpiał i konał za nasze grzechy.
komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: s. Faustyna Aleksandrowicz CSFN
Pierwsze czytanie: Iz 35,1-10
Bóg zbawia. Bóg nieustannie myśli o nas z miłością. Myśli o tym, jak wyrwać nas z grzechów. On pragnie, abyśmy żyli wiecznie w zjednoczeniu z Nim. Dlatego Ojciec przekazuje obietnicę Mesjasza. Daje ją całemu światu przez Naród Wybrany. Daje coś o wiele większego, niż człowiek mógł sobie wyobrazić. W starożytnym Izraelu myślenie o Mesjaszu było bardzo wąskie: miał to być przywódca, który wyzwoli naród spod panowania Cesarstwa Rzymskiego, człowiek posłany od Boga. Jednak On idzie o wiele dalej i wyprzedza nasze myślenie, bo Jego drogi nie są naszymi, tak jak i Jego myśli, jak mówi w innym miejscu Pismo święte. Wielokrotnie i w naszym życiu Bóg przekracza nasze oczekiwania, dając nam o wiele więcej lub o wiele lepsze dary, niż o to prosimy. Musimy Mu zaufać, posłuchać Głosu, który woła: „Nie bój się! Odwagi!”. Skoro Bóg jest moim Ojcem i Zbawicielem, kogo i czego mam się lękać? Jak wielka jest nasza godność dziecka Bożego, skoro sam Syn Boży przychodzi, aby nas zbawić. Prorok przedstawia nam obraz pełen radości, pokoju, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Ukazuje człowieka chromego z powodu grzechów, który skacze jak jeleń - odzyskuje zdrowie z powodu Bożej miłości. Ilu chorych Jezus uzdrowił, a ilu jeszcze uzdrawia? Kapłan Zachariasz przez trudne doświadczenie utraty mowy, a potem w cudowny sposób jej odzyskania, staje się znakiem bliskiego czasu zbawienia narodu.
W moim życiu jest wiele znaków, które mówią o zbawieniu. Czy je dostrzegam i czy pomagam innym je dostrzec? Któż z nas nie chciałby osiągnąć szczęścia wiecznego, jakie jest obiecane nam, dzieciom Boga?
Psalm responsoryjny: Ps 85,9ab-10.11-12.13-14
Modlitwa nadziei, że mój los jest w Bożych rękach, jest wyrazem zaufania. Czy w sytuacjach, jakie napotykam w życiu, ufam Jego zbawczej mocy? A może poddaję się lękom i teoriom, jakie oferuje świat? Wydaje się, że niewola myśli jest o wiele bardziej niebezpieczna, niż niewola, w jakiej znajdował się Naród Wybrany. Tylko słuchanie słowa Boga czyni nas wolnymi, a wszystko, co nas zniewala, oddala nas od Niego. Ten prosty schemat powtarza się od wieków. Za każdym razem jednak Bóg, szanując naszą wolność, daje nam możliwość wyboru, abyśmy mogli doświadczyć miłości.
Ewangelia: Łk 5,17-26
Jezus, uzdrawiając chorego, sam stał się paralitykiem. Jego święte ręce i nogi były unieruchomione, nie chodził i nie kładł rąk na chorych. Odpuścił grzechy, biorąc je ze sobą na krzyż. To było łoże, na którym został unieruchomiony, na którym cierpiał i konał za nasze grzechy. Można powiedzieć, że zamienił się miejscem z paralitykiem, bo w swej Boskiej mocy i wiedzy miał świadomość, że ten człowiek nie jest w stanie sam siebie wykupić. Oczywiście paralitykiem jest każdy z nas. Jeśli chcemy znaleźć się przy Jezusie, musimy mieć za przyjaciół cztery Ewangelie, które doprowadzą nas do Mesjasza zbawiającego od zła i paraliżu duchowego. Dziękczynieniem za uzdrowienie jest niesienie swego łoża/krzyża i pójście do domu, czyli głoszenie Dobrej Nowiny o Mesjaszu.
Czy ja, po duchowym doświadczeniu, nawet małym uzdrowieniu, daję świadectwo o Bogu pośród tych, z którymi żyję?
Co? Gdzie? Kiedy?
