Myśl o czekającej nas wieczności powinna nas inspirować do takiego działania tu i teraz, aby jego owoce sięgały rzeczywistości eschatologicznej.
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: ks. Bogusław Zeman SSP
Pierwsze czytanie: Flp 3, 17- 4, 1
Bycie chrześcijaninem jest drogą, procesem, który nigdy nie ustaje. Dlatego Paweł zachęca Filipian, aby będąc na właściwej drodze, podążali nią dalej (Flp 3, 16). W tej wędrówce może im pomóc przykład tych, którzy mają większe doświadczenie i wydoskonalili się w wierności. Apostoł nie waha się jako przykład wskazać samego siebie. Ile trzeba pokory i odwagi, aby tak uczynić?
Pamiętamy jednak, że to Paweł jest tym, który dla Chrystusa uznał za śmieci wszystkie ziemskie wartości (Flp 3, 8), to dla niego Chrystus stał się życiem (Flp 1, 21) i sam Chrystus żył jego życiem (Ga 2, 20). Teraz Apostoł przypomina jeszcze swoje umiłowanie krzyża Chrystusa (Ga 6, 14).
Przeciwnicy Pawła postępują inaczej, jednak ich przykład jest ryzykowny, gdyż znaleźli upodobanie w tym świecie i realizują tylko cielesne zachcianki. Tymczasem „nasza ojczyzna jest w niebie”. Filipianie nie muszą się więc obawiać, że wpadną w pułapkę, albo zostaną zmanipulowani przez Pawła. Jego przykład pomoże im w dojrzałym i samodzielnym kroczeniu za Jezusem.
Prefacja o świętych dobrze definiuje ich misję: „przykład świętych nas pobudza, a ich bratnia modlitwa nas wspomaga”. Niech święci będą i dla nas inspiracją i pomocą w realizowaniu naszego chrześcijańskiego powołania w codzienności. I my stawajmy się dla innych wiarygodnym wzorem.
Psalm responsoryjny: Ps 122, 1-2. 4-5
Pielgrzymi zdążający do Jerozolimy z pewnością śpiewali ten psalm, sławiąc Boga, który mieszka pośród swojego ludu i za pośrednictwem dynastii Dawida opiekuje się Izraelem. Do Jerozolimy pielgrzymował także Jezus i tam ostatecznie dopełnił swoją misję.
Jerozolima pozostała celem ludzkiej wędrówki także w perspektywie eschatologicznej. Nowy lud Boży zdąża do niebieskiego Jeruzalem ze świątynią obecności Boga, której światłem jest Baranek. To nie tylko miejsce, to także czas ostatecznego zwycięstwa Boga i doświadczenie pełnej wspólnoty z Nim, uszczęśliwiające oglądanie Go twarzą w twarz.
Tron Dawida to tron chwalebnego Jezusa, który osądzi wszystko, to znaczy będzie wszystkim władał na wieki. W tronie Jezusa będą mieli swój udział także Ci, którym to obiecał: „gdy Syn Człowieczy zasiądzie na swym tronie chwały, wy, którzy poszliście za Mną, zasiądziecie również na dwunastu tronach, sądząc dwanaście pokoleń Izraela” (Mt 19, 28) i „Zwycięzcy dam zasiąść ze Mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem z mym Ojcem na Jego tronie” (Ap 3, 21).
Ewangelia: Łk 16,1-8
Za co nieuczciwy zarządca został pochwalony przez swojego pana? Za rozsądek. Z pewnością strata mienia nie podobała się właścicielowi, a sposób, w jaki zarządca zadbał o swoją przyszłość, potwierdził tylko oskarżenia o marnotrawienie mienia jego pana.
Kiedy prześledzimy działania zarządcy, zauważymy, że do tej pory jego nieuczciwość doprowadziła go do utraty piastowanego stanowiska. Teraz zaś działa na korzyść wierzycieli swojego pana, aby zyskać sobie ich wdzięczność.
Jezus użył tego kontrowersyjnego obrazu, aby nas zachęcić do kreatywności w trosce o zbawienie. Myśl o czekającej nas wieczności powinna nas inspirować do takiego działania tu i teraz, aby jego owoce sięgały rzeczywistości eschatologicznej. Myśl o przyszłości, nieuchronnej i ponurej, spowodowała, że zarządca w nowy sposób użył dostępnych sobie środków.
Czy towarzyszy nam myśl o czekającej nas wieczności? Jaką wieczność planujemy i jakimi środkami chcemy ją osiągnąć? Czy towarzyszy nam myśl, że własnymi wyborami i postępowaniem kreujemy naszą przyszłość, także tę, która się nie skończy?
Co? Gdzie? Kiedy?
