Komentarze do czytań - Piątek, XXVIII Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: s. Joanna Ewa Koszałka FMA

Pierwsze czytanie: Ef 1,11-14

Dobrodziejstw Bóg udzielił ludziom ze swojej inicjatywy. Boże „chcenie” czy postanowienie, mające jedyną rację w dobroci Boga i Jego bezgranicznym miłosierdziu, zawsze dla naszego poznania będzie mieć coś z tajemnicy. Z intencją Ojca doskonale harmonizuje dzieło odkupienia, jakie podejmuje Chrystus. W tych czterech wersetach Listu do Efezjan, odczytywanych dzisiaj, Paweł porusza sprawę dziedzictwa w Jezusie Chrystusie. Wyróżnia przy tym dwie „grupy”, określając je jako „my” i „wy”, a utożsamia się z pierwszą. O kim mówi? Najpierw o wybraniu Izraela: my, którzy już przedtem nadzieję złożyliśmy w Chrystusie, w.12b. Następnie o powołaniu pogan: także i wy, usłyszawszy słowo prawdy […] uwierzywszy w to, co zostało im głoszone o Chrystusie Odkupicielu, w w.13. Tak czy inaczej, dziedzicami obietnic można zostać przez łaskę wiary, otrzymaną podczas chrztu. I nie inaczej jak w Chrystusie. W Drugim Liście do Koryntian (2 Kor 1,20) Paweł pisał o zbawczym charakterze obietnic Bożych: Albowiem ile tylko jest obietnic Bożych, wszystkie w Nim są „tak”. Dlatego też przez Niego wypowiada się nasze „Amen” Bogu na chwałę.

Obyśmy stawali się coraz bardziej Jego obrazem. Przecież należymy do Niego, bo  zostaliśmy opieczętowani Duchem Świętym. Żyjmy więc tak, by nasze codzienne wybory były zgodne z Jego natchnieniami i przynosiły Bogu chwałę.

Psalm responsoryjny: Ps 33 (32), 1-2. 4-5. 12-13

Motywy chwały Boga, jakie zapodaje nam psalmista, obejmują aż 16 z 22 wersetów tego Psalmu: są nimi słowo Boże, dzieło stworzenia, panowanie nad narodami i szczególna opieka nad Narodem Wybranym. Błogosławimy Boga za to, jaki jest. Pan Bóg się nie zmienił – dlaczego na co dzień w naszych modlitwach pieśni chwały zajmują tak mało miejsca? Nie zauważamy i nie doceniamy szczęścia, jakie nas całkiem niezasłużenie spotkało: pozycja przybranych dzieci rodząca braterstwo z Synem i zażyłość z Ojcem, do którego, dzięki Duchowi możemy wołać „Abba”.

Ewangelia: Łk 12,1-7

Może trudno byłoby pojąć Jezusowe nauczanie tłumom, które cisnęły się do Niego, przynosząc wszystkie swoje biedy przed Jego oblicze, a nawet będącym na co dzień z Nim uczniom, wśród których próżno doszukiwać się mędrców. Może nie zrozumieliby Pawła, który za pomocą łaski formułował wielkie dogmatyczne prawdy o wybraniu przed założeniem świata. Jezus przyszedł do wszystkich, do małych i prostaczków, aby głosić wielkie dzieła Boże i zapewnić, że Bóg jest Ojcem pełnym miłości. Dlatego ubiera te prawdy w tak proste słowa: nie bójcie się … jesteście ważniejsi niż wiele wróbli.