Komentarze do czytań - Piątek, XXII Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: s. Ewa Maria od Męki Pańskiej OCD

Pierwsze czytanie: Kol 1, 15-20

Święty Paweł przypomina nam dziś, że Chrystus Pan sprawia, iż widzimy Tego, którego nie można zobaczyć. Jezus przybliża nam Boga, który do tej pory wydawał się daleki. Pragnie, byśmy dostrzegli Jego bliskość. Dlatego zechciał być Pierworodnym. Chciał poprzedzić nas, nie tylko istniejąc przed wiekami, ale i umierając w niepojęty i jakże okrutny sposób. Jest wszakże samym życiem, jest jego źródłem, jest Tym, który wszystko utrzymuje w istnieniu. A jednak nie chciał pozostawić nas samych wobec ogromnej tajemnicy śmierci. Dzięki ofierze swojego krzyża nawet to trudne, bo nieznane, misterium przejścia z doczesności do wieczności napełnił pokojem. Ten pokój ogarnia nas z woli Boga, który przez Jezusa zaprasza, byśmy weszli do straconego domu. W Jezusie odzyskujemy utraconą jedność z Ojcem. Czy z wdzięcznością przyjmujemy ten niezgłębiony dar – dar Tego, który pragnie być jednym z nas i który stał się jednym z nas, byśmy mogli stać się takimi jak On?

Psalm responsoryjny: Ps 100, 2-3. 4-5

Dzisiejszy psalm responsoryjny jest śpiewem radości i ufności. Radość ta rodzi się w sercu świadomym Bożej wszechmocy, dobroci, opiekuńczości. Oby ta świadomość rosła w nas. Oby Pan sprawił, że prawdziwie, głęboko uwierzymy w Jego wierność i dobroć. Obyśmy przyjęli Jego łaskę i w niej trwali. Wtedy spontanicznie powstanie w nas pragnienie dziękczynienia, do którego wzywa psalmista. Nie ociągajmy się z wyrażaniem naszej wdzięczności wobec Boga. Wychwalanie, błogosławienie imienia Pana pomaga stawać przed Jego obliczem w naszej codzienności niezależnie od tego, co przeżywamy. W ten sposób zbliżamy się do Jego majestatu i napełniamy się radością, której nie można wyrazić słowami, bo jest tak wielka i tak całkowicie przepełnia naszą istotę. A zatem stawajmy przed obliczem Pana z okrzykami radości.

Ewangelia: Łk 5, 33-39

Fragment dzisiejszej Ewangelii skłania nas do refleksji, w jakich okolicznościach przywołujemy słowa o „młodym winie”, „nowych bukłakach” lub „łacie, która oderwana od nowego nie nadaje się do starego”. Czy posługując się nimi, ulegamy tak częstej krytyce nauki Kościoła, która przecież jest zgodna z prawami Ewangelii? Co czynimy, gdy zobowiązania, jakie nakłada Kościół, nie są dla nas wygodne, krzyżują nasze ludzkie plany? Co, gdy tego nie czynią, nie przeszkadzają nam?
Jak spojrzeć na dzisiejszą perykopę ewangeliczną, jeśli odmówimy sobie prawa do modnych narzekań? Odnieśmy Jezusowe pouczenia do swego osobistego życia. Zadajmy sobie pytanie: czy nasza miłość do Chrystusa, nasze zaangażowanie w wypełnianie Ewangelii jest tak żarliwe, entuzjastyczne, że możemy je porównać do młodego wina, które rozrywa starego człowieka, ciągle przebywającego w nas? Czy to nie on stanowi ów stary bukłak? Czy wezwanie Jezusa do używania nowych bukłaków nie jest wezwaniem do odnowienia w sobie zapału, gorliwości w służbie Jemu samemu, w dawaniu świadectwa o naszej żywej wierze, która potrafi rozerwać bukłak starego człowieka nie tylko w nas, ale i w tych, którzy widzą każdego dnia nasze zachowanie zgodne z wymogami Ewangelii?