Komentarze do czytań - Piątek, V Tydzień Wielkanocny

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: Rafał Mińkowski, kleryk III roku WMSD w Warszawie

Pierwsze czytanie: Dz 15, 22-31

Dekret wydany przez Sobór Jerozolimski podejmuje kwestię trzech regionów: Syrii, Cylicji oraz miasta Antiochii. Jest więc wybiórczy, co widać później w tym, że Paweł nie stosuje się do niego ściśle w innych miejscach, w których głosi. Ważne jest bowiem to, że rozwój poznania Boga trwa wśród Jego uczniów. Dlatego Kościół stale się rozwija. Rozeznaje, ocenia i działa.

Najważniejszym postanowieniem soboru było odciążenie uczniów od wymogów Prawa Mojżeszowego. Byłoby ono dla nich co najmniej niezrozumiałe i często nawet sprzeczne z Prawem miłości na przykład co do wrogów czy nieprzyjaciół. To postanowienie jest, co ważne, zachętą, ponieważ Apostołowie piszą: dobrze uczynicie, jeżeli powstrzymacie się od tego. Z jednej strony jest oczywiste, że chyba nikt z Apostołów nie wyobrażał sobie, że któryś z uczniów mógłby tego nie stosować, ale takie sformułowanie osiągnęło swój cel – uczniowie bowiem ucieszyli się z Jego zachęcającej treści.

A skoro się ucieszyli, to mogą ten nakaz z radością wykonać. Nie są więc tylko sługami czy niewolnikami wykonującymi rozkaz większych od siebie, ale braćmi, przyjaciółmi – równymi, którzy wiedzą, dlaczego mają te nakazy wykonywać i chcą tego. Nauka płynąca z dzisiejszego czytania pokazuje, czym jest Kościół. Wspólnotą równych w godności ludzi, którzy razem pomagają sobie przybliżać się do Boga.

Psalm responsoryjny: Ps 57, 8 i 10. 11-12

Psalm responsoryjny w dzisiejszej Liturgii Słowa zaprasza nas do radosnej odpowiedzi na Nowe Prawo Boże, o którym słyszeliśmy w pierwszym czytaniu. Tak jak Prawo Izraela było jego chlubą wobec ościennych narodów, ponieważ pokazywało potęgę i mądrość Boga Jahwe, tak Nowe Prawo, które dał nam Jezus Chrystus, pokazuje miłość Boga do nas. Jest to bowiem Prawo Miłości, które czyni nasze serca mocnymi właśnie Bożą Miłością. Jak więc nie odpowiedzieć na taki dar? Włączając się w odpowiedź, jaką jest śpiew psalmu responsoryjnego w czasie Liturgii Słowa, obudźmy także nasze dusze, których miłość jest miła Boga jak dźwięk harfy i cytry.

Ewangelia: J 15, 12-17

Dzisiejszą perykopę Ewangelii warto przeczytać dwukrotnie tak, żeby spojrzeć na wypowiedź Jezusa z dwóch stron. Najpierw z Jego perspektywy – jak On, jako Bóg, mówi do nas ludzi, a następnie z naszej – jak my, jako ludzie, słuchamy Jezusa, jako Boga.

Sama perykopa jest podzielona na trzy części. W pierwszej Pan Jezus mówi, że nas umiłował i to tak bardzo, że oddaje swoje życie za nas i nie ma od tej miłości żadnej większej. Wzajemna miłość jest Jego przykazaniem. W drugiej części nazywa nas przyjaciółmi, bo już nam pokazał, na czym polega Jego miłość i dzięki temu wiemy, jak ją praktykować. W trzeciej oznajmia, że to On nas wybrał i przeznaczył do tej miłości.

Słuchając tych słów z naszej perspektywy, słyszymy najpierw, że dane nam jest przykazanie wzajemnej miłości i to z wysoko postawioną poprzeczką, bo aż oddania swojego życia. Następnie, że jeżeli to przykazanie miłości będziemy praktykowali, to będziemy przyjaciółmi Pana Jezusa. W trzeciej części wypowiedzi słyszymy, że zostaliśmy przeznaczeni na przyniesienie owocu, który ma trwać.

To wszystko, co my usłyszeliśmy z naszej perspektywy, jest na pewno bardzo trudne do wypełnienia, ale na szczęście jest też Ten, który nam o tym mówi i On nie wymaga miłości ponad życie od nas, ale sam ją najpierw daje i chce, żeby każdy z nas odpowiedział na nią na miarę swoich możliwości. On pierwszy pokazał, że bycie posłusznym Ojcu jest drogą do wiecznego szczęścia i że nie jest to droga ślepego posłuszeństwa, ale realizowania tego, czego chce od nas Ojciec – Przyjaciel. Jesteśmy do tego wybrani przez Pana, nie wyselekcjonowani, nie wyznaczeni, ani też nie jesteśmy wybrańcami. Jesteśmy wybrani – każdy z osobna i tak naprawdę wszyscy, za których umarł Pan. Na każdym z nas spoczęło spojrzenie Pana, miłujące spojrzenie – zaproszenie do współpracy w miłości. Współpracy we wprowadzaniu królestwa Bożego na tym świecie.

Jak ja odpowiem na to zaproszenie?