Komentarze do czytań - piątek II tygodnia Adwentu

  Komentarze Bractwa Słowa Bożego, ks. dr Leszek Rasztawicki

Pierwsze czytanie: Iz 48, 17-19

Bóg w Piśmie Świętym mówi przez proroków. Poprzez swoich posłańców pragnie nam nieustannie przypominać o obietnicach i darach, jakimi chce nas obdarzać. Jest pokusa, że nawoływania i przypominania potraktujemy jako smutne upomnienia, nie dostrzegając w nich troski i miłości Boga. O, jakże łatwo zmarnować tak wielkie łaski Boże! Bóg jest Panem życia i dobrze wie, co jest pożyteczne na naszej drodze ziemskiej. Adwent to czas wsłuchiwania się w te obietnice i zaprzestania traktowania ich tylko jako pouczenia. Trzeba dostrzec w nich wielką czułość Boga. Gdybyśmy potrafili wsłuchiwać się w Boga i zachowywać Jego polecenia, nasze życie nie miałoby tyle niepotrzebnego nadbagażu i zmartwień. Bóg przecież daje nam pokój, nie taki, jak daje świat. O, gdybyśmy tylko szczerzej poszukiwali Jego woli i zważali na Jego wskazania!

Każdy dzień Adwentu jest lekcją oczekiwania, ciszy i gotowości przyjmowania darów Bożych. Nasze oczekiwania często mogą skupiać się na żądaniach wobec innych. Szybko można popaść w rozczarowanie, gdy oczekiwania się nie wypełniają albo przeciąga się czas ich wypełnienia. Łatwo jest oczekiwać od innych i stawiać im wymagania, trudniej tę lekcję odnieść do nas samych. W takim sensie oczekiwanie może stać się tylko zwykłym, a nie zawsze realnym do wypełnienia wymaganiem. Adwent pragnie pokazać nam inny wymiar oczekiwania, opartego na czujności i otwartości serca na Boga.

Psalm responsoryjny: Ps 1, 1-2. 3. 4 i 6

Choć często recytujemy Psalm 1, to jest on źródłem nieustannego rachunku sumienia. Jaka jest moja droga dzisiaj: droga grzeszników, czy sprawiedliwych? Psalmista zachęca nas nieustanie do wchodzenia i kroczenia drogą sprawiedliwych. Jest to jedyna droga życia, która wiedzie do prawdziwego szczęścia. Prawdziwym szczęściem jest przynoszenie owoców we właściwym czasie. Te owoce rodzą się z posłuszeństwa Bożemu Słowu. Przyjmowanie i rozważanie Słowa jest źródłem błogosławieństwa i prawdziwej radości. Jeżeli nie ma w nas Słowa Boga, to jesteśmy narażeni na przyjmowanie słów szyderców i grzeszników. Nasze serce nie lubi pustki. Ono musi być wypełnione Słowem. A naszym pokarmem jest wypełnianie woli Boga. To jest najpiękniejszy owoc życia.

Ewangelia: Mt 11, 16-19

Do kogo mam porównać to pokolenie? – Jezus ze smutkiem stawia to pytanie. Bóg posyła proroków, aby pouczali o Bożych drogach. Przychodzi Jan Chrzciciel do tego pokolenia, a oni nie potrafią rozpoznać w nim głosu Boga i przyjąć Jego pouczeń. Jan Chrzciciel nawołuje do pokuty i refleksji, aby przygotować lud na przyjęcie Słowa Boga i radość, jaką Ono wnosi w życie ludzkie. Oni jednak wolą trwać w smutku. Nie rozpoznają i nie wybierają radości w Chrystusie. I my często w życiu nie potrafimy rozróżnić prawdziwej radości w Bogu. Kierujemy się smutkiem, bądź poszukujemy fałszywej radości. Jakże brak i w naszym życiu wrażliwości na głos Boga w przepowiadaniu i nauczaniu Kościoła Chrystusowego. Przyjęliśmy chrzest i podejmujemy różne akty pokutne, a zapominamy o radości i miłości ich wypełniania. Wydają się one być mało skuteczne, skoro brak w nas radości w Duchu Świętym i wdzięczności Bogu, który tak hojnie nas obdarza.