Jezus rozszerza tę kategorię przestępstwa i wyjaśnia, że gniew, obmowa czy wyzwiska mają moc zabójstwa. Potrafią zabić godność i dobre imię człowieka, co praktycznie wyklucza tę osobę ze wspólnoty.
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: Klementyna Pawłowicz-Kot
Pierwsze czytanie: Ez 18, 21-28
Bóg, nie zważając na zatwardziałość serc i nieprzestrzeganie przykazań, z niegasnącym żarem ustami proroka Ezechiela uczy Izraelitów właściwego rozumienia Swej sprawiedliwości. Bogu zależy na każdym człowieku, bez względu na to, ile i czego dokonał albo jak bardzo swoje lub czyjeś życie poturbował. Nie kładzie na jednej szali dobrych uczynków na drugiej złych, patrzy, co przeważy i wydaje odpowiedni wyrok, życie lub śmierć. Na wagę kładzie nie tyle uczynki ile zmianę postępowania.
Prorok Ezechiel przekazuje nam dobrą wiadomość, że sami dokonujemy wyboru. To, jak postępuję teraz, unieważnia postępowanie wcześniejsze. Sprawiedliwość kasuje grzechy, ale także dobrych uczynków nie mogę zrobić na zapas. To również oznacza, że każdy bierze osobistą odpowiedzialność za swoją duchową śmierć i życie.
Jeśli zrozumiem swój grzech, zmienię swoje postępowanie, i zwrócę się do Boga, to konsekwencje grzechu mnie duchowo nie zabiją. Nie wpędzą w pułapkę bezsensu. Będę żyć. Odczuwać radość, która wypływa z urealnienia własnego życia. Mam, co mam, mogę tyle, ile mogę, nie mam oczekiwań, że moja sytuacja radykalnie się zmieni. Nie potrzebuję niczego i nikogo, by zapewnili mi iluzje szczęścia.
Psalm responsoryjny: Ps 130, 1b-2. 3-4. 5-7a. 7b-8
Kiedy proszek do prania wraz z płynem do płukania stały się synonimem delikatności i doskonałej czystości, jakimi słowami chwalić Boga? Może warto, abyśmy na nowo odkrywali psalmy, pieśni, które wprost wyrażały wzajemną, Bożą i ludzką, nadzieję, wiarę i miłość. Z głębokości wołam do Ciebie Panie, szczerze, z entuzjazmem i świeżością pierwszego spojrzenia płynął do Boga głos duszy, odkrywającej całe bogactwo doświadczeń duchowych. Ustami natchnionych proroków Bóg objawiał samego siebie. Śpiewanie psalmów to kontemplowanie Boga.
Ewangelia: Mt 5, 20-26
Po raz kolejny zastanawiamy się nad istotą sprawiedliwości w świetle Bożej miłości. Nikt nie ma wątpliwości, że każdy, kto popełnia zabójstwo, musi być sprawiedliwie osądzony. Jezus rozszerza tę kategorię przestępstwa i wyjaśnia, że gniew, obmowa czy wyzwiska mają moc zabójstwa. Potrafią zabić godność i dobre imię człowieka, co praktycznie wyklucza tę osobę ze wspólnoty. Jesteśmy istotami społecznymi, więc wykluczenie w ekstremalnych przypadkach może prowadzić do rzeczywistej śmierci. Konsekwencje dotykają również oskarżyciela. Tak samo jak w przypadku zabójstwa podlega on sądowi, ale własnego sumienia. Jezus przestrzega, że z więzienia poczucia winy możemy się szybko nie wydostać.
Co? Gdzie? Kiedy?
