Jezus postrzega takie zachowanie jako wynik pychy i w sposób niezwykle subtelny próbuje przekonać słuchaczy, że większe pożytki płyną z zajmowania miejsc ostatnich. Ich żądza zaszczytów może doprowadzić do wstydu, pokora natomiast zdecydowanie częściej jest nagradzana.
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: dr Anna Rambiert-Kwaśniewska
Pierwsze czytanie: Syr 3, 17-18. 20. 28-29
Pychy romans z doczesną wielkością
Pycha z pewnością jest zagadnieniem, które trapiło autora zwanego Jezusem, synem Syracha. W swoich mądrościowych przemyśleniach podejmuje bowiem jej temat aż dwanaście razy, ukazując ją jako jedno z największych zagrożeń. Już pierwszy z wątków wydaje się niezwykle trafną diagnozą, również dla współczesnego świata z iście boskimi ambicjami. Mędrzec celnie zaznacza, że na chorobę pychy cierpią głównie ci, których Bóg/świat postawił wysoko. Jedyną dla nich profilaktyką stają się wówczas jeszcze większe wyrozumiałość, łagodność i pokora. Wykazując się takimi przymiotami znajdą oni miłość wśród ludzi swojego pokroju, choć pyszałkowie będą zapewne piętrzyli przed nimi trudności. Ze swoich problemów pokorny wyjdzie jednak zawsze zwycięski – egocentryków i zarozumialców wyniszczy ich nieuleczalna pycha i pomimo osiągnięcia wszelkich dóbr będą głęboko nieszczęśliwi; pokorni natomiast, choćby utracili wszystko, zachowają dobra najcenniejsze – szacunek, przyjaźń, autorytet i związany z nim posłuch.
Psalm responsoryjny: Ps 68, 4-7. 10-11
Sprawiedliwość kluczem do bliskości
Sprawiedliwość wynikająca z wierności Prawu - wbrew temu, czego naucza Tora - nie zawsze idzie w parze z dobrobytem. Autor Psalmu 68 wydaje się mieć tego pełną świadomość. Szczęście płynące ze sprawiedliwości nie jest szczęściem ziemskim. Owocem prawdziwej sprawiedliwości i źródłem dobrego życia jest wyłącznie bliskość Boga. To On jest ludzkim Mieszkaniem, jest Dawcą łask, jest w końcu bliski niczym rodzina, zwłaszcza tym, którzy w społeczeństwach są marginalizowani.
Drugie czytanie: Hbr 12, 18-19. 22-24a
Prawdziwy dom chrześcijan
Kontrast płynący z zestawienia Starego i Nowego Przymierza zaskakuje. Nieznany z imienia autor Listu do Hebrajczyków wydaje się subtelnie sugerować, że uwierzyć w to pierwsze było zdecydowanie łatwiej, ale to za drugim kryje się spełnienie wszystkich Bożych obietnic. Nawiązując do Przymierza Synajskiego zauważa, że towarzyszyły mu namacalne zjawiska wykraczające poza ludzkie rozumienie - na oczach Hebrajczyków Bóg dokonywał cudów nad naturą. Nowe Przymierze Chrystusa jest z perspektywy ludzkiej zdecydowanie mniej spektakularne, zaś ewentualne cuda subtelniejsze. Ci jednak, którzy na nie postawili, stali się częścią nie tylko ziemskiej społeczności Kościoła, ale również niebiańskiego Jeruzalem.
Ewangelia: Łk 14, 1. 7-14
Ziemskie pożytki z fałszywej sprawiedliwości
Jezus nawiązuje do tematu pychy wśród słuchaczy dość osobliwych – wśród faryzeuszy, którzy Go uważnie obserwowali, czekając na jakieś potknięcie, gest poświadczający niewierność Prawu (zob. Mk 3,1; Łk 6,7; 20,20). Jednak to Mistrz przejął inicjatywę, piętnując ich postępowanie, do którego Prawo nie nawiązuje. Faryzeusze uważali bowiem, że ze względu na swoją wyjątkowość i domniemaną, wynikającą z przestrzegania przepisów Tory Pisanej i Ustnej, sprawiedliwość przysługują im specjalne przywileje – choćby zaszczytne miejsce przy stole gospodarza.
Jezus postrzega takie zachowanie jako wynik pychy i w sposób niezwykle subtelny próbuje przekonać słuchaczy, że większe pożytki płyną z zajmowania miejsc ostatnich. Ich żądza zaszczytów może doprowadzić do wstydu, pokora natomiast zdecydowanie częściej jest nagradzana. Z jeszcze bardziej zaskakującą uwagą zwraca się do gospodarza uczty zauważając, że większa nagroda płynie z nieoczekiwania zapłaty czy rewanżu, dlatego słuszniej zapraszać ubogich niż tych, którzy się odwdzięczą. Nawiązuje przy tym do wiary faryzeuszów w zmartwychwstanie, wskazując, że takie postępowanie może nie spotka się z nagrodą doczesną, ale z wieczną z całą pewnością tak.
Co? Gdzie? Kiedy?
