Komentarze do czytań - Środa, XXVI Tydzień zwykły - wspomnienie św. Franciszka z Asyżu

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: dr Joanna Jaromin

Pierwsze czytanie: Ne 2, 1-8

W dzisiejszym pierwszym czytaniu słyszymy, że Nehemiasz, przebywający w niewoli perskiej, jest pogrążony w smutku. Tęskni za zrujnowaną ojczyzną, pragnąłby odbudować miasto, w którym znajdują się groby jego przodków, miasto, które jest dla niego ważne, gdyż przed zburzeniem stanowiło centrum kultu religijnego, lecz boi się reakcji króla. Król perski jednak zezwala mu na podróż, a nawet zaopatrza w potrzebne mu do jego przedsięwzięcia dokumenty. Patron dnia dzisiejszego, św. Franciszek z Asyżu również zapragnął odbudować miejsce kultu religijnego, gdy usłyszał głos Pana Jezusa: „Franciszku, odbuduj mój Kościół”. Podniósł wtedy z gruzów kościółek San Damiano. W jednym i drugim przypadku chodziło jednak o coś znacznie ważniejszego niż mury budowli sakralnych. Chodziło o odnowienie życia religijnego wśród Żydów, które upadło wraz ze zburzeniem Świątyni Jerozolimskiej i o odnowienie Kościoła Chrystusowego, wspólnoty chrześcijan, która w średniowieczu coraz bardziej oddalała się od swojego pierwowzoru. My sami powinniśmy nieustannie troszczyć się o piękno i bogactwo zarówno naszego życia religijnego, jak i naszych bliźnich.

Psalm responsoryjny: Ps 137, 1-2.3.4-5.6

Izraelici deportowani do Babilonii nieustannie wspominali święte miasto, Jeruzalem. Często bywa tak, że doceniamy coś dopiero wtedy, gdy to utracimy. Mamy cały czas możliwość chodzenia do kościoła, kiedy tylko chcemy, uczestniczenia codziennie we Mszy św., przystępowania do sakramentów w każdej chwili i czasem zdarza się, że z tych dobrodziejstw nie korzystamy… Okres niewoli babilońskiej także uświadomił Żydom, co tak naprawdę utracili, wciąż przeciwstawiając się swojemu Bogu. Zatęsknili za tym, czego sami się pozbawili. Ich łzy są wyrazem szczerego żalu i pragnienia powrotu do Boga i ojczyzny. 

Ewangelia: Łk 9, 57-62

Dzisiejsza Ewangelia pokazuje nam trzy konfrontacje Jezusa z różnymi ludźmi, którzy wyrażają gotowość pójścia za Nim, ale pod pewnymi warunkami. Pierwszy deklaruje: „Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz!” (9,57), jednak rezygnuje, prawdopodobnie wtedy, gdy słyszy informację, że Jezus nie ma własnego domu. Drugiego Pan Jezus sam wzywa: „Pójdź za Mną” (9,59), ten jednak chce najpierw pogrzebać swojego ojca, a trzeci – pożegnać się z rodziną. Nam wydaje się to całkiem naturalne, a raczej zastanawiamy się, dlaczego Jezus nie pozwolił mu tego zrobić. Nie chodzi tu absolutnie o lekceważenie bliskich. Po prostu decyzja pójścia za Jezusem musi być radykalna, bezwarunkowa i bezwzględna, choć oczywiście wpierw dobrze przemyślana. Nie może być na „pół gwizdka”, nie może być częściowa lub tylko na chwilę, bo nie będziemy mogli w pełni zaangażować się w sprawy Boże, lecz ciągle będziemy oglądać się wstecz i wspominać wcześniejsze życie; nie da się być częściowym chrześcijaninem, dlatego Pan Jezus podsumowuje te trzy sytuacje: „Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego” (9,62). Perykopa dzisiejsza pokazuje nam więc, że decyzje o zmianie naszego postępowania, aby przyniosły prawdziwy efekt, muszą być radykalne i na 100%, nie mogą być obarczone żadnymi warunkami czy zależnościami.