Komentarze do czytań - Piątek, V Tydzień Wielkanocny

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: ks. B. Węgrzyn

Pierwsze czytanie: Dz 15,22-31

Dzisiejsza „uchwała” soboru jerozolimskiego zasadniczo powtarza ustalenia wczorajszej „de-baty”; dlatego przyjrzyjmy się nie tyle jej treści, ile sercom jej autorów. Jakie intencje przy-świecają apostołom?

Po pierwsze, są świadomi swojego pasterskiego urzędu: Dowiedzieliśmy się, że niektórzy bez naszego upoważnienia wyszli od nas i zaniepokoili was naukami, siejąc zamęt w waszych duszach… Misja apostołów – współcześnie: biskupów – to pogłębianie wiary u tych, którzy już wierzą, z zastosowaniem kryterium prawdy i bez uchylania się od konflik-tów na jej tle.

Po drugie, apostołowie – współcześnie: biskupi – na swoich współpracowników i emisariuszy wybierają ludzi przodujących wśród braci. Jedynie ci, którzy sami są utwierdzeni w zdrowej nauce i obyczajach, mogą pomagać innym; w przeciwnym razie, „ślepi będą prze-wodzić ślepym” (por. Mt 15, 14).

Po trzecie, apostołowie – współcześnie: biskupi – odznacza-ją się decyzyjnością. Zwróćmy uwagę na powtarzający się w czytaniu czasownik postanawiać; relacjonowany „synod” jest twórczy, konkretny i jednoznaczny, a jego sformułowania zwięzłe i niedopuszczające pokrętnych interpretacji. Po czwarte, apostołowie – współcześnie: biskupi – nie ograniczają się do wydania „komunikatu z posiedzenia”: tak, posyłają pismo, lecz wraz z nim, wysyłają Barnabę, Pawła, Judę i Sylasa, którzy oznajmią ustnie to samo.

Te cztery łatwo dostrzegalne cechy apostołów gładko przekładają się na reakcję powierzonych im osób: Gdy list został odczytany, zasiany w duszach zamęt ustępuje, zwalniając miejsce dla radowania się pocieszającą treścią listu. Jeśli rodzi się w nas pragnienie analogicznego czerpania z posługi naszych biskupów, w tym Papieża, warto świadomie modlić się za nich, zwłaszcza podczas Mszy świętej, gdy celebrans wypowiada ich imiona w modlitwie eucharystycznej.

Psalm responsoryjny: Ps 57 (56),8 i 10.11-12

Wpasujmy dzisiejszy utwór w opisane przed chwilą serca samych apostołów: Serce moje jest mocne, Boże! Nie są odrealnieni, nie tworzą koła wzajemnej adoracji i nie skupiają się na tym, co poboczne wobec ich urzędu – przeciwnie, mocno stąpają po ziemi, mocno wsłu-chują i wczuwają się w ich Pana, mocno trzymają się tego, co istotne. A to uzdalnia ich, by chwalić Go wobec ludów i śpiewać Mu psalm wobec narodów.

Ewangelia: J 15,12-17

W trzeciej i ostatniej odsłonie alegorii o krzewie winnym Jezus podejmuje motyw przy-jaźni. Starożytni filozofowie twierdzili, że przyjaciele, którzy razem dążą do cnoty – wpatrując się nie tylko w siebie, ale we wspólny cel stają się dla siebie nawzajem „drugim «ja»”, czyli żywą normą postępowania; spójrz i wczuj się w szlachetnego przyjaciela, a dowiesz się, jak żyć prawdziwie, dobrze i pięknie.

Prawidłowość tę możemy śmiało odnieść do więzi z Jezusem: On szczytowo przyznaje się do przyjaźni z nami, gdy oddaje życie za nas, swoich umiłowanych przyjaciół; my zaś przyznajemy się do przyjaźni z Nim, gdy „owocujemy” Jego miłością, w której czynnie „trwamy” (mówiliśmy o tym wczoraj). „Jezus powiedział: «Ja je-stem krzewem winnym, wy – latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić» (J 15, 5).

Owocem, o którym mówią te słowa, jest świętość życia ubogaconego dzięki zjednoczeniu z Chrystusem. Gdy wierzymy w Jezusa Chrystusa, mamy udział w Jego misteriach i zachowujemy Jego przykazania, sam Zba-wiciel przychodzi, by miłować w nas swojego Ojca i swoich braci, naszego Ojca i naszych braci. Dzięki Duchowi Świętemu Jego Osoba staje się żywą i wewnętrzną normą naszego działania” (KKK 2074).