Komentarze do czytań - II Niedziela Wielkiego Postu

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: dr Andrzej Kosiński

Pierwsze czytanie: Rdz 12,1-4a

W tradycji Kościoła prawosławnego imię Abrahama (podobnie jak innych patriarchów i proroków) poprzedza przymiot „święty”. Choć wydaje nam się to trochę dziwne, bo przydomek „święty” nadajemy szczególnym osobom raczej z czasów chrześcijańskich, to musimy pamiętać, że Katechizm Kościoła Katolickiego w numerze 61 podaje: Patriarchowie i prorocy oraz inne postacie Starego Testamentu byli i zawsze będą czczeni jako święci we wszystkich tradycjach liturgicznych Kościoła. 
Abraham jest wyjątkowym świętym. Cechuje go niezwykła heroiczność cnót – zwłaszcza wiary. Zaufał Bogu, wychodząc z Ur chaldejskiego, zaufał też Najwyższemu, składając swojego syna w ofierze. Abraham nie tylko wierzył w Boga, ale przede wszystkim wierzył Bogu.
Boże, Twoje słowo jest żywe i skuteczne! Zechciej udzielić nam swojego błogosławieństwa i przymnóż nam wiary przez św. Abrahama, któremu obiecałeś błogosławieństwo dla niego samego, ale i „ludów całej ziemi”.
 

Psalm responsoryjny: Ps 33,4–5.18–19.20 i 22

W Psalmie 33 modlący odwołuje się do potęgi i dobroci Boga, który jest władcą świata. Zaczyna się on od wezwania Sprawiedliwi! Radujcie się w Panu! Sprawiedliwość, słowo pochodzące od hebrajskiego rdzenia cdk, w Starym Testamencie występuje ponad pięćset razy i jest jedną z głównych idei określających relacje człowieka z Bogiem, który jest jej źródłem. Zwoje znad Morza Martwego i księga „Nauczyciel Sprawiedliwości” mówią o sprawiedliwości Bożej, która daje nadzieję na odkupienie grzechów. Greckim, nowotestamentalnym odpowiednikiem sprawiedliwości jest słowo dikaio, które występuje ponad dwieście dwadzieścia razy w księgach NT. Tu Jezus szukał „grzeszników”, a nie „sprawiedliwych”. Tę nadchodzącą zmianę da się odczuć już w słowach psalmu: Oczy Pana zwrócone na bogobojnych, na tych, którzy czekają na Jego łaskę, aby ocalił ich życie od śmierci. 

Drugie czytanie: 2 Tm 1,8b-10

Święty Paweł w osobistej zachęcie zwraca się do Tymoteusza, którego powołał do służby Panu. Służba ta niesie ze sobą trudy i przeciwności, ale jest ona realizowana dzięki łasce Bożej. Bóg przez Jezusa najpierw uwolnił nas od grzechów, a następnie przepełnił łaską uświęcenia. Paweł podkreśla, że Jezus Chrystus pokonał śmierć i obdarzył nas życiem. To Zbawiciel żyje w nas i podobnie jak Tymoteusza umacnia nas w znoszeniu przeciwności oraz dodaje odwagi w głoszeniu Ewangelii.

Ewangelia: Mt 17,1–9

Wydarzenie Przemienienia Pańskiego jest jedną z najbardziej niezwykłych historii nowotestamentalnych. Oto Jezus zabrawszy ze sobą trzech uczniów wszedł na wysoką górę i tam się przemienił.
Cała perykopa składa się z trzech etapów: wejścia na górę, wydarzenia na szczycie i zejścia. Jakże często i nasze życie jest podobne do nich. Najpierw stawiamy sobie jakiś cel i trudzimy się, żeby go osiągnąć, a gdy już go zdobędziemy, przepełnia nas radość rozświetlająca nasze wnętrze. Mówimy sobie – podobnie jak Piotr – dobrze, że tu jesteśmy. Chcemy wtedy rozbić symboliczny namiot, aby w nim się schronić i niejako zabezpieczyć swoje przeżycie przemienienia po osiągnięciu celu. Jednak wtedy następuje moment zejścia i powrotu do rzeczywistości u podnóża góry, czyli do codzienności. Schodząc myślimy o tym, jak będziemy się dzielić naszą radością z bliskimi, a z drugiej strony czujemy żal, że to już było i się skończyło. Z pewnością podobne ambiwalentne uczucia towarzyszyły apostołom, którzy może wtedy pomyśleli: „Ależ mamy historię do opowiedzenia pozostałym uczniom! Ach, i to właśnie przed nami Mistrz się przemienił! Niech pozostali uczniowie nam zazdroszczą”.  Panie, uwolnij nas od pychy!